รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 83
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” แผนกต้อนรับส่ายหน้า
มายมิ้นท์คิดสองวินาที “โอเค เดี๋ยวฉันลงไป”
คุยโทรศัพท์เสร็จสิ้น มายมิ้นท์ก็วางโทรศัพท์ ใช้ไม้เท้าเดินไปที่ลิฟต์ ซินดี้ตามหลังเธอ
มาถึงแผนกต้อนรับชั้นหนึ่งของอาคารใหญ่ มายมิ้นท์ถาม “ของล่ะ?”
แผนกต้อนรับย้ายกล่องกระดาษใหญ่กล่องหนึ่งออกมา “อยู่ในนี้ทั้งหมดค่ะ”
มายมิ้นท์มองกล่องบนโต๊ะ มันถูกปิดไว้อย่างดี ไม่เห็นว่าในนั้นคืออะไร ด้านนอกก็ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับคนส่งของ
เลขาซินดี้ยื่นมือไปคว่ำกล่อง “ประธานมายมิ้นท์ มันหนักมากด้วยค่ะ”
“เปิดดูสิ” มายมิ้นท์สั่งแผนกต้อนรับ
แผนกต้อนรับหยิบมีดเล็กด้ามหนึ่งออกมาเปิดกล่อง ก็เป็นขวดกระปุกบรรจุสวยงามต่างๆ
เลขาซินดี้หยิบกระปุกหนึ่งออกมาดู พูดขึ้นอย่างประหลาดใจ “ประธานมายมิ้นท์ นี่มันอาหารเสริมที่ดังที่สุดในต่างประเทศ มีผลต่อการรักษากระดูกอย่างเห็นได้ชัด กระปุกหนึ่งหลายหมื่นดอลลาร์ ที่นี่มีตั้งหลายกระปุก คนที่ให้ของมาเสียเงินไปเยอะมากเลยล่ะ”
สามารถใช้เงินมากมายขนาดนี้ซื้ออาหารเสริมให้ประธานมายมิ้นท์มากมายได้
คนที่ให้ของมา ต้องเป็นคนตามจีบที่ซื่อสัตย์ของประธานมายมิ้นท์แน่ๆ
มายมิ้นท์ได้ยินคำพูดนี้ คิ้วสวยก็ขมวดขึ้นมา “ใส่ของเข้าไปแล้วปิดมันใหม่”
“เอ๋?” ซินดี้ตกตะลึง “ประธานมายมิ้นท์ คุณไม่ตั้งใจจะรับไว้เหรอคะ?”
“ไม่รับ” มายมิ้นท์ตอบหนึ่งประโยค แล้วหันตัวจากไป “ให้คนเอาของพวกนี้ส่งกลับไปที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์”
“บริษัทตระกูลนวบดินทร์?” ซินดี้อ้าปากอย่างประหลาดใจ
ที่แท้ของพวกนี้ประธานเปปเปอร์เป็นคนส่งมา ไม่แปลกใจที่ประธานมายมิ้นท์ไม่รับไว้
“เลขาซินดี้ เธอว่าทำไมประธานเปปเปอร์ต้องส่งอาหารเสริมพวกนี้ให้ประธานมายมิ้นท์ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ส่งของมาด้วยใช่ไหม?” แผนกต้อนรับทำหน้าขี้เม้าท์ “ระหว่างประธานเปปเปอร์กับประธานมายมิ้นท์คงไม่ได้ยังมีเยื่อใยหรอกนะ?”
“ฉันจะรู้ได้ยังไง!” ซินดี้วางอาหารเสริมกลับไป “พอแล้ว เรื่องของเจ้านายอย่าพูดมั่วๆ เธอให้คนเอาของพวกนี้ส่งกลับไปเถอะ”
“ค่ะ” แผนกต้อนพยักหน้า
ซินดี้ตามมายมิ้นท์ไป
มายมิ้นท์กลับห้องทำงานไป กำลังโทรหาเปปเปอร์ “คุณหมายความว่าไง?”
“อะไรคือหมายความว่าไง?” เปปเปอร์ประชุมเสร็จแล้ว ก็อยู่ระหว่างทางกลับห้องทำงาน
มายมิ้นท์ถอนหายใจ สีหน้าไม่ค่อยดีนัก “อาหารเสริมพวกนั้นคือผลงานคุณใช่ไหม?”
เมื่อคืนเขาก็เคยพูดไว้ จะให้คนเอาอาหารเสริมมาให้เธอ
เธอปฏิเสธแล้ว ไม่คิดว่าเขายังจะส่งมา
“ฉันส่งเอง” เปปเปอร์พยักหน้ายอมรับ
มายมิ้นท์หัวเราะเยาะ “ประธานเปปเปอร์ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ต้องการ ทำไมคุณยังจะส่งมาอีก?”
นี่เธอกำลังสอบถามเขาอยู่เหรอ?
เปปเปอร์สีหน้าบึ้งตึง “ฉันก็บอกแล้วไง คุณเกิดอุบัติเหตุในสถานที่ของฉัน ฉันต้องรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบ?” มายมิ้นท์เหมือนฟังเรื่องตลกครั้งใหญ่ ก็หัวเราะเยาะสองที “ประธานเปปเปอร์ ตอนฉันอยู่ในฐานะภรรยาคุณ คุณไม่เคยดำเนินการรับผิดชอบใดๆ เลย ตอนนี้หย่ากันแล้ว คุณกลับอยากมารับผิดชอบฉัน ไม่รู้สึกน่าตลกบ้างเหรอ?”
ฟังออกถึงการเยาะเย้ยในน้ำเสียงเธอ เปปเปอร์ผลุบเปลือกตาลง ไม่พูดจา
เพราะเขาไม่สามารถปฏิเสธคำพูดเธอได้
แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องรับผิดชอบเธอ
“อาหารเสริมพวกนั้นฉันให้คนส่งไปให้คุณแล้ว ต่อไปก็อย่าส่งมาอีก ฉันไม่ต้องการ!” มายมิ้นท์พูดจบ ก็วางสายไป
เปปเปอร์หยุดฝีเท้า มองหน้าจอโทรศัพท์ แววตาซับซ้อนไม่สามารถอธิบายได้
ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นจู่ๆ เขาก็ไม่เดิน ก็หยุดเช่นกัน “ประธานเปปเปอร์?”
“นายว่า……นี่ฉันเป็นอะไร?” เปปเปอร์วางโทรศัพท์ลงจู่ๆ ก็ถามขึ้น
ทำไมต้องใส่ใจเรื่องมายมิ้นท์ขนาดนั้น?
ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่เข้าใจ “ประธานเปปเปอร์ อะไรคือเป็นอะไร?”
ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับ กำลังจะเอ่ยปาก ร่างเล็กมีเสน่ห์ก็เดินออกมาจากห้องทำงานเขา โอบแขนเขาอย่างใกล้ชิด “เปปเปอร์ ประชุมเสร็จแล้วเหรอ?”
ในดวงตาเปปเปอร์มีความตกใจเล็กน้อย “ส้มเปรี้ยว ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว