รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 833

เมื่อมาถึงทางเข้า เปปเปอร์กำลังก้มตัวเพื่อเปลี่ยนรองเท้า มายมิ้นท์เปิดประตู

ทันทีที่ประตูเปิดออก ลมเย็นพัดเข้ามาหาในทันที

มายมิ้นท์ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

เปปเปอร์มองดู ขมวดคิ้ว ต่อจากนั้นถอดผ้าพันคอรอบคอออก แล้วคลุมไว้บนไหล่ของเธอ“ตอนที่จะออกมา ฉันน่าจะให้เธอใส่เสื้อหนากว่านี้หน่อย เอาล่ะ ไม่ต้องส่งแล้ว เธอกลับไปที่ห้องนอนก่อนเถอะ”

“ไม่เป็นไร”มายมิ้นท์ส่ายหน้า คว้าผ้าพันคอที่ไหล่แล้วไม่จากไป“ฉันส่งนายใช่เวลาไม่เท่าไหร่หรอก ไม่เป็นอะไร ฉันไม่เคยส่งนายไปทำงานมาก่อนเลยนะ ค่อนข้างจะแปลกใหม่ อยากลองดู ดังนั้นนายอย่าให้ฉันกลับเข้าไปเลยนะ”

มองดูความสดใสในดวงตาของเธอ เปปเปอร์ก็พูดอะไรไม่ออกในทันทีที่จะทำให้เธอกลับไปที่ห้องนอน

เขายกมือขึ้นอย่างรักใคร่ วางไว้บนหัวของเธอเบาๆ“โอเค ไม่ให้เธอกลับเข้าไป เธอจะส่งก็ส่งเถอะ แต่ส่งถึงหน้าประตูก็พอ ไม่ต้องส่งไปถึงที่ลิฟต์หรอก”

“อือ”มายมิ้นท์พยักหน้าตกลง

เพราะเธอรู้ดีมาก ต่อให้เธอจะส่งไปถึงลิฟต์ เขาก็ไม่มีทางยอม

ระยะทางนี้ หนาวมากขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าเธอต้องการไปส่ง เขาก็ไม่มีทางยอม ปล่อยให้เธอส่งถึงหน้าประตู ก็เป็นขีดจำกัดของเขาแล้ว

ดังนั้น เธอไม่ต้องต่อกรกับเขาดีกว่า

เมื่อเห็นมายมิ้นท์ตกลงอย่างเชื่อฟัง ในใจของเปปเปอร์ถึงได้พอใจขึ้นมา เอามือออกจากบนหัวของเธอ ต่อจากนั้นกอดเธอไว้ในอ้อมกอดเบาๆ วางคางไว้ที่บนไหล่ของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “เอาล่ะ ฉันไปนะ เจอกันคืนนี้”

“เจอกันคืนนี้ บนถนนขับรถช้าหน่อย ระมัดระวังความปลอดภัยด้วย”มายมิ้นท์ก็ยกมือขึ้น กอดตอบเขา และลูบหลังของเขา

เปปเปอร์หัวเราะเบาๆ“ฉันจะระวัง ข้างนอกหนาว กลับห้องเถอะ”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ปล่อยเธอ

มายมิ้นท์อือคำหนึ่ง“ได้ งั้นนายรีบไปเถอะ ฉันมองดูนายไปแล้ว ฉันก็จะกลับเข้าห้อง”

พูดให้เคลียร์ก็คือ เขาไม่ไป เธอก็กลับไม่เข้าห้อง

เปปเปอร์จนปัญญา ทำได้เพียงหันหลัง เดินไปข้างหน้า

แต่ว่าเพิ่งจะเดินไปหนึ่งก้าว เขาก็หยุดฝีเท้าลงมาอีก ต่อจากนั้นก็หันกลับมา กอดเธอเข้าไปในอ้อมกอด ก้มหน้าลงจูบเธออย่างร้อนแรง

มายมิ้นท์นิ่งอึ้งก่อน ต่อจากนั้นตั้งสติตอบรับมัน มือทั้งสองข้างโอบรอบคอของเขาไว้ แล้วตอบรับเขา

เปปเปอร์ยังมีความพอดี รู้ว่าต่อไปยังต้องทำงาน ก็รู้ว่าเธอยังหนาว

ดังนั้น เขาไม่ได้จูบนานเท่าไหร่ จูบไปประมาณหนึ่งนาที ก็ปล่อยเธอออก

เปปเปอร์มองไปที่ริมฝีปากสีแดงของมายมิ้นท์ เอื้อมมือออกไปใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบน้ำที่มุมริมฝีปากของเธอ และยิ้มด้วยความพอใจ“ฉันไปนะ”

“อือ”มายมิ้นท์หน้าแดงเล็กน้อย พยักหน้าอย่างหายใจหอบ

เปปเปอร์ปล่อยเธอ หันหลังเดินไปข้างหน้า

ครั้งนี้ เขาไม่ได้หยุดลงมาอีก ก็ไม่ได้กลับมากอดเธอแล้วจูบเธออีก แต่เดินตรงไปข้างหน้า

มายมิ้นท์ก็ยืนอยู่ที่หน้าประตู มองตามหลังเขาไปตลอด

จนกระทั่งเปปเปอร์ยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์ หันข้าง โบกมือให้เธอ เธอก็ยกมือขึ้นโบกมือสองครั้ง มองเห็นเขาเข้าไปในลิฟต์ เธอถึงได้ปล่อยมือลง หุบรอยยิ้มบนใบหน้า ปิดประตูแล้วกลับห้องนอน

ข้างนอกหนาวมาก แต่ห้องนอนนั้นกลับอบอุ่นมาก

มายมิ้นท์รีบถอดรองเท้าแล้วมุดเข้าไปในผ้าห่ม ในผ้าห่มยังอุ่นอยู่ ทันทีที่เธอเข้าไป ความอบอุ่นทั้งหมดก็ปกคลุม ทำให้ร่างกายสั่นสะท้านของเธอที่เดิมทีก็หนาวเย็น สงบลงมาในทันที

“สบาย”มายมิ้นท์นอนบนหมอน บิดขี้เกียจอย่างสบายใจ ต่อจากนั้นหลับตาลง เตรียมที่จะนอนอีกสักพัก

ยังไงซะข้างนอก ฟ้าก็ยังไม่สว่างทั้งหมด

เพียงแต่ว่าเรื่องน่าเสียดายคือ อาการง่วงนอนของเธอได้หายไปอย่างปลิดทิ้ง หลังจากการลาเมื่อกี้นี้แล้ว

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เธอนอนไม่หลับ

มายมิ้นท์ลืมตาขึ้น จ้องมองเพดาน มือทั้งสองวางอยู่บนผ้าห่มที่เลิกออกมา เลิกผ้าห่มออกไว้ตรงท้อง และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “นอนไม่หลับ!”

แน่นอนถูกเปปเปอร์พูดตรงจุดในตอนนั้น หลังจากที่ส่งเขาออกไปกลับน่าจะนอนไม่หลับ

นี่ก็นอนไม่หลับจริงๆด้วย

มายมิ้นท์เตะเท้าระบายอารมณ์เล็กน้อย หลังจากที่เตะผ้าห่มจนยุ่งเหยินมากยิ่งขึ้น ถึงได้สงบลงมา ต่อจากนั้นหันข้าง มองดูตำแหน่งที่เปปเปอร์เคยนอนอยู่