รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 850

เธอไม่รู้ว่าหลังจากที่เปปเปอร์รู้ว่าเธอทำชุดหาย จะคิดยังไงกับเธอ

เธอรู้แค่ว่า ตอนนี้ตัวเองรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก ต้องการให้ใครสักคนอยู่เคียงข้างเธอมาก ทำให้เธอพึ่งพาได้

ที่ผ่านมา ตอนที่ไม่ได้คืนดีกับเปปเปอร์ แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่สบายใจ เธอก็ได้เพียงกัดฟันอดทนเพียงคนเดียว ทนเอาหน่อยก็ผ่านไปได้

แต่ตอนนี้ เธอคืนดีกับเขาแล้ว เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว ดังนั้นก็ย่อมพึ่งพาเขาหน่อย

ยังไงซะผู้ชายที่เป็นแฟน เดิมทีก็ควรที่จะใช้มาอาศัยพึ่งพา

มายมิ้นท์กำมือแน่น ครุ่นคิดความปั่นป่วนวุ่นวายในใจ

ในเวลานี้ คฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์

เปปเปอร์ขับรถกลับมาถึงที่นี่ ลงจากรถ ก็เห็นร่างอ้วนออกมาจากในประตู เดินตรงเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“เปปเปอร์ ลูกกลับมาได้ยังไง?”พิสมัยมาถึงตรงหน้าของเปปเปอร์ เนื่องจากดีใจเกินไป วิ่งได้รีบร้อนเกินไป ประกอบกับว่าร่างกายอ้วน คนทั้งคนก็หายใจหอบ ใบหน้าอวบอ้วน ก็แดงเพราะหายใจหอบ

มองดูก็เหนื่อยมาก

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว“แม่ครับ แม่ควรจะลดความอ้วนได้แล้ว ทางแค่นี้แม่ก็หายใจหอบแบบนี้ ไม่ดีต่อสุขภาพ”

เขาไม่ได้เจอพิสมัยมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่เมื่อเจอหน้ากัน ถึงได้พบว่า ไม่นึกเลยว่าเธอจะอ้วนกว่าเมื่อก่อน

เมื่อก่อนนี้ดวงตาของเธอก็มีแค่เล็กน้อย ตอนนี้แทบจะบีบหากันจนกลายเป็นเส้นตรง

ได้ยินเปปเปอร์ให้ตัวเองลดน้ำหนัก พิสมัยค่อนข้างไม่พอใจ“ลดน้ำหนักอะไร แม่ก็ดีอยู่แล้วนะ 安歇太太ในแวดวงก็บอกว่าแม่เป็นคนที่มีโชคลาภ จะทำให้ตระกูลนวบดินทร์เจริญ”

“พวกเธอหลอกแม่ แม่ก็เชื่อ”เปปเปอร์เม้มปาก“ถ้าหากนี่เป็นคนที่มีโชคลาภ ทำไมพวกเธอเองไม่กลายเป็นแบบนี้? ทำให้ตระกูลของพวกเธอเองเจริญ?”

คำพูดนี้ทำให้พิศมัยนิ่งอึ้ง

นั่นนะสิ ถ้าหากเป็นคนมีโชคลาภ ผู้หญิงเหล่านั้นทำไมต้องลดน้ำหนักอย่างแข็งขันด้วย?

พิสมัยไม่ใช่คนโง่จริงๆ ในไม่ช้าก็เข้าใจสาเหตุในนั้นแล้ว สีหน้าโกรธจนดูไม่ดี

เธอโดนผู้หญิงเหล่านั้นหลอก!

ผู้หญิงเหล่านั้นตั้งใจหลอกเธอ มองดูเรื่องตลกของเธอ เพื่อไม่ให้เธอลดน้ำหนัก ต่อจากนั้นก็จะได้เยาะเย้ยเธอได้ง่ายมากขึ้น

และเธอ กลับยังคิดว่าพวกเขาพูดด้วยความจริงใจ ถึงกับก็ลอยขึ้นมาด้วยความอิ่มเอมใจ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าพวกเธอจงใจแกล้งเธอเล่นตั้งแต่แรก

เกรงว่าช่วงนี้ พวกเธอจะเล่นงานเธออยู่ลับหลังไม่น้อย

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ พิสมัยโกรธมาก เดิมทีคนก็อ้วนอยู่แล้ว ประกอบว่าโกรธมากเกินไป ร่างกายก็ราวกับจะระเบิดขึ้นมาทีละนิด

และเธอก็ค่อนข้างยืนทรงตัวไม่ได้ ร่างกายโยกเยกเล็กน้อย ท่าทางดูเหมือนว่าจะเป็นลมเมื่อไหร่ก็ได้

เมื่อเปปเปอร์เห็นแบบนี้ ก็ขมวดคิ้วลึกมากขึ้น ต่อจากนั้นยื่นมือไปประคองเธอ“ระวังครับ”

พิสมัยดีขึ้นมา ตบหลังมือของเปปเปอร์ด้วยความโล่งใจ “เปปเปอร์ลูกดีกว่า โชคดีที่ลูกประคองแม่ไว้ ไม่อย่างนั้นแม่ก็จะล้มลงไปแล้ว”

“เมื่อกี้นี้เป็นอะไร?”เปปเปอร์เม้มปากถาม

เมื่อกี้นี้เขามองออก อาการของเธอไม่ค่อยปกติ

พิศมัยโบกมือพูดว่า: “จู่ๆก็รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย ปวดหัวตุบๆ”

อาการนี้ ทำให้เปปเปอร์เข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“ความดันโลหิตสูง”เปปเปอร์กล่าวอย่างเคร่งขรึม

พิศมัยเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ “ความดันโลหิตสูง?”

“ครับ”เปปเปอร์พยักหน้า“อาการที่ปรากฏตอนที่อารมณ์โกรธแบบนี้ มีเพียงความดันโลหิตสูงเท่านั้น”

“แม่……แม่จะเป็นความดันโลหิตได้ยังไง?”พิศมัยอ้าปากพูดอย่างไม่เชื่อ“นี่เป็นโรคของผู้สูงอายุเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?”