รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 885

“ช่วยฉัน?” ฝ่ายชายหัวเราะเยาะออกมา รู้สึกไม่เห็นด้วยกับความพูดของฝ่ายหญิง “ฉันไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายสักหน่อย เธอจะช่วยอะไรฉัน?”

ฝ่ายหญิงโมโหกับความโง่เง่าของฝ่ายชายจะตายอยู่แล้ว

“แน่นอนว่าฉันกำลังช่วยชีวิตไร้ค่าของนายอยู่!” ฝ่ายหญิงโมโหจนตัวสั่นเทิ้ม “ที่นายถ่ายวิดีโอน่ะ ไม่กลัวคนข้างในไม่พอใจหรือไง?”

ฝ่ายชายโบกๆมือ ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “กลัวอะไรล่ะ? เก่งนักพวกเขาก็ออกมาคิดบัญชีกับฉันสิ แต่พวกเขากล้าออกมาไหมล่ะ?”

ฝ่ายชายชำเลืองมองกระจกรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับอย่างเหยียดหยาม

มายมิ้นท์จึงสบตาเข้ากับผู้ชายคนนี้พอดี ในทันที ร่างกายของเธอก็ตึงเกร็งขึ้นมาอีกครั้ง

เพราะเธอรู้สึกว่า เหมือนผู้ชายคนนี้มองเห็นเธอจริงๆ

ถึงแม้ เปปเปอร์จะเคยบอกไว้แล้วว่า คนข้างนอกมองไม่เห็น และไม่ได้ยินด้วย

แต่ในใจของเธอ ถึงยังไงก็ยังไม่คลายกังวล

อันที่จริงเธอมองเห็นข้างนอกได้อย่างชัดเจน นี่ทำให้ในใจของเธอเอาแต่รู้สึกว่าคนข้างนอก ก็มองเห็นเธอเช่นกัน จึงทำให้ความรู้สึกอับอายในใจเพิ่มขึ้นอย่างฉับพลัน

ความประหม่าของมายมิ้นท์คราวนี้ ทำให้เปปเปอร์ลำบากไปด้วย

เดิมทีร่างกายของมายมิ้นท์ก็ค่อยๆผ่อนคลายลงแล้ว เขาจึงไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนั้นแล้ว

แต่ตอนที่คนข้างนอกเข้ามาประชิดกระจกรถ จนทำให้มายมิ้นท์ตกใจ เขาถึงได้ถลำลงไปในความเจ็บปวดอย่างนั้นอีกครั้ง

สองคนข้างนอกนี่ รอเขาก่อนนะ!

เปปเปอร์หรี่ตา จดจ้องชายหญิงด้านนอกด้วยสายตาโหดร้ายเย็นชา

ผู้ชายคนนั้นอยู่ใกล้รถที่สุด จู่ๆก็ตัวสั่นขึ้นมา ในใจรู้สึกหวาดหวั่น

แปลกแฮะ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าตนเองกำลังโดนใครจับจ้องอยู่ล่ะ?

คิดไปเองหรือเปล่า?

ส่วนฝ่ายหญิงยังปกติดี ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เธอได้ยินที่ฝ่ายชายพูดจายั่วโมโหคนในรถ จึงตื่นตระหนกขึ้นมาทันที จนแทบจะเป็นลมไปแล้ว

ทว่าเธออดทนเอาไว้ได้ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ อดกลั้นความหวาดกลัวในใจ แล้วยื่นมือออกไป ดึงหูของฝ่ายชาย “แหกตาของนายให้กว้างๆเลยนะดูสิว่า ฉันกำลังช่วยนายอยู่หรือเปล่า! ถ้านายอยากตาย ก็ไม่ต้องพาฉันไปด้วย!”

พูดๆอยู่ ฝ่ายหญิงก็ดึงหูของฝ่ายชาย พาเขาเดินมาที่ท้ายรถมายบัค

ฝ่ายชายเจ็บจึงทั้งดิ้นทั้งตะโกนออกมา “ยัยบ้า ไม่นึกว่าเธอจะกล้าดึงหูฉัน เธอ......”

เขายังพูดไม่จบ ฝ่ายหญิงก็กดหัวของเขา ไปใกล้ๆทะเบียนรถของมายบัค “แหกลูกกะตาที่ไม่ได้เรื่องของนายดูซะ ดูให้เต็มตา ดูสิว่าทะเบียนรถนี่หมายความว่าไง!”

ใบหน้าของฝ่ายชายที่ปะทะเข้ามาใกล้ๆทะเบียนรถโดยไม่ทันตั้งตัว ตัวอักษรบนทะเบียนรถ จึงปรากฏเข้ามาในม่านตาของเขาอย่างชัดเจน

แม้ฝ่ายชายจะเป็นคนประเภทที่ไม่ใส่ใจไม่ยี่หระต่ออะไรทั้งนั้น แต่กลับไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าต้องเข้าใจความหมายของสัญลักษณ์ที่แสดงออกมาบนทะเบียนรถตรงหน้านี้อยู่แล้ว

ในทันที ฝ่ายชายก็ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี รีบยืนตัวตรงแล้วถอยหลังไป “นี่......”

ฝ่ายชายกำลังมองทะเบียนรถ อ้าปากพะงาบๆ ตกใจจนพูดไม่ออกแล้ว

นี่......ทำไมทะเบียนรถนี่ถึงโผล่มาอยู่ที่นี่ได้?

งั้นคนในรถคือ......

ฝ่ายชายเงยหน้าด้วยความตกตะลึง มองไปทางตำแหน่งหน้ารถของมายบัค

เขามองไม่เห็นสถานการณ์ภายในหน้ารถ แต่ก็เพราะมองไม่เห็น ในใจจึงยิ่งหวาดหวั่น

เพราะเขาไม่รู้ว่า สรุปแล้วข้างในนั้นเป็นผู้มีอิทธิพลคนไหนกันแน่

แต่ไม่ว่าจะเป็นผู้มีอิทธิพลคนไหน ก็ไม่ใช่คนที่เขาจะหาเรื่องได้เด็ดขาด

ทว่าในตอนนี้มายบัคไม่โยกไปโยกมาแล้ว ก็ชัดเจนว่า คนข้างในรู้ว่าพวกเขาอยู่ข้างนอก ถึงขั้นเป็นไปได้ว่าคงเห็นการกระทำทั้งหมดของพวกเขา ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดของพวกเขาแล้ว

คนข้างในนั้น คงไม่ได้เริ่มแค้นใจพวกเขาแล้วใช่ไหม?

คิดๆแล้ว ฝ่ายชายจึงกลืนน้ำลาย มุมหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ที่รัก ทำไงดี?” เขาตัวแข็งทื่อหันไปมอง ฝ่ายหญิงที่อยู่ข้างกาย

ฝ่ายหญิงกัดปาก มองเขาอย่างเกลียดชัง “นายถามฉันแล้วฉันจะถามใคร? ก็เป็นเพราะนายทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ จะต้องถ่ายให้ได้ นี่เป็นไงล่ะ หาเรื่อง!”

ระหว่างที่พูด เบ้าตาของฝ่ายหญิงก็แดงก่ำ ชัดเจนว่ากลัวจนจะร้องไห้อยู่แล้ว