รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 906

ได้ยินคำพูดชายหนุ่ม มายมิ้นท์ก็พยักหน้าเข้าใจ “แบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่ว่ายังไงข้างกายคุณก็ยังมีเรานะ เราจะไม่เห็นคุณเป็นตัวแทนใคร ดังนั้นคุณห้ามคิดมากเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

เธอมองเขา

เห็นท่าทางจริงจังของหญิงสาว ในใจเปปเปอร์ก็อบอุ่น ลูบแก้มนุ่มของหญิงสาว แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ได้ ฉันเข้าใจ”

“ก็แค่นั้นแหละ คุณยังเสียใจรู้สึกแย่อยู่ไหม?” มายมิ้นท์เอามือตัวเองแนบหลังมือเขาที่กำลังลูบแก้มเธอแล้วเอ่ยถาม

เปปเปอร์ส่ายหน้า “ไม่รู้สึกแย่ ไม่เสียใจแล้ว เพราะคุณบอกว่าข้างกายฉันมีคุณอยู่”

ตอนแรกที่เขารู้ว่าตัวเองเป็นตัวแทนของเกรียงไกรที่แม่เลี้ยงดูมา ก็รู้สึกเจ็บปวด รู้สึกโกรธและรู้สึกแย่

เพราะนั่นคือแม่ของเขา

แต่หลังจากโกรธแล้ว เขาก็ค่อยๆ สงบลง

เขาเริ่มเข้าใจ ถึงแม้แม่จะเห็นเขาเป็นตัวแทน แต่แม่ก็เสียชีวิตมาเกือบยี่สิบปีแล้ว

เขาไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องกับคนที่เสียชีวิตไปนานมากขนาดนี้

แต่เขาก็ไม่สามารถระบายออกไปได้ เขาเลยทำได้แค่เอาความโกรธและความอัปยศทั้งหมดไปลงที่เกรียงไกร

ไม่สนว่าเกรียงไกรจะรู้หรือไม่ว่าเขาเป็นตัวแทน ถึงจะไม่รู้ เขาก็ไม่ปล่อยเกรียงไกรไป

ทำผิดไปแล้ว ต้องมีคนรับผิดชอบ แม่เสียชีวิตไปแล้ว งั้นคนที่รับผิดชอบก็ต้องเป็นเกรียงไกรอยู่แล้ว

หลังจากเข้าใจเรื่องนี้ ความโกรธของเขาก็บรรเทาลงมาก ความโหดเหี้ยมในใจก็ค่อยๆ น้อยลง

ถึงจะยังไม่เข้าใจ เขาก็จะไม่โกรธอยู่ตลอดเวลา จะจัดการอารมณ์ตัวเองอย่างรวดเร็ว

เขาให้มายมิ้นท์เป็นห่วงเขาอยู่ตลอดไม่ได้ ความโกรธของเขาจะทำให้เธอตกใจกลัว และทำให้เธอไม่สบายใจ

ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ปลอบเขาอยู่ตลอดเวลา เขาจะทำให้ความเป็นห่วงและการปลอบโยนเธอผิดหวังไม่ได้

คิดถึงตรงนี้ เปปเปอร์ลูบมายมิ้นท์อ่อนโยนมากขึ้น มือนั้นวางบนแก้มอย่างเพลิดเพลิน ราวกับจะบรรยายโครงหน้าของเธอ

มายมิ้นท์ถูกเขาลูบจนหน้าจั๊กจี้นิดหน่อย คว้าข้อมือเขาไว้ทันที เอามือเขาออกจากใบหน้า “พอได้แล้ว ในเมื่อไม่เป็นอะไร งั้นก็ไปกินข้าวก่อนเถอะ ตอนนี้เลยเที่ยงแล้ว ฉันหิวมากเลยล่ะ คุณก็คงหิวแล้วใช่ไหม?”

เปปเปอร์ไม่ตอบว่าตัวเองหิวหรือไม่หิว ได้ยินว่าเธอหิวแล้ว เขาก็พาเธอเดินไปทางห้องครัวอย่างเร่งรีบ “ฉันจะไปทำอาหารให้คุณ”

“เดี๋ยวก่อน” มายมิ้นท์เห็นเขารีบร้อน ก็ดึงเขาไว้อย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เปปเปอร์หยุดฝีเท้าหันศีรษะกลับมามองเธอ “ทำไม?”

“ไม่ต้องให้คุณทำ ฉันทำเสร็จแล้ว” มายมิ้นท์ดึงผ้ากันเปื้อนบนตัวขึ้น

เปปเปอร์ถึงได้พบว่าเธอสวมมันอยู่

เมื่อครู่นี้เปิดประตูเห็นเธอ ความสนใจเขาก็อยู่บนใบหน้าเธอตลอด ไม่ได้สังเกตจริงๆ ว่าเธอสวมมันอยู่

มายมิ้นท์เอาผ้ากันเปื้อนลง “ฉันทำอาหารจานโปรดคุณเยอะมาก เดี๋ยวคุณกินเยอะๆ นะ ฉันทำให้คุณโดยเฉพาะเลยล่ะ”

“ทำให้ฉันโดยเฉพาะเลย?” ดวงตาเปปเปอร์เป็นประกายขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

มายมิ้นท์พยักหน้าตอบอืม “แน่นอน ผู้ชายคนไหนโกรธอยู่ เสียใจอยู่ล่ะ ฉันก็ต้องปลอบเขาด้วยการทำอาหารจานโปรดให้เขาสิ?”

เปปเปอร์เข้าใจแล้ว เธอทำอาหารให้เขา บอกว่าอยากให้เขามีกำลังใจขึ้นมา ไม่อยากให้รู้ความจริงอันโหดร้ายนี้แล้วเสียสติ จนถึงขั้นสงสัยในตัวเองและหมดอาลัยตายอยาก

ขณะที่คิด ทันใดนั้นเปปเปอร์ก็ดึงมายมิ้นท์เข้ามากอดในอ้อมแขนแน่นอีกครั้ง

จมูกมายมิ้นท์ชนกับหน้าอกแกร่งของเขา เจ็บจนเบ้าตาเธอแดงทันที

แต่เธออดทนไม่เปล่งเสียงออกมา ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยชายคนนี้ เดี๋ยวจะต้องประหม่า ตรวจเช็กและดูเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ดังนั้นเพื่อไม่ให้โดนเขาทรมาน เธออดทนไว้ดีกว่า

ในมุมที่เปปเปอร์มองไม่เห็น มายมิ้นท์ยกมือขึ้นมานวดปลายจมูกเบาๆ หลังจากปลายจมูกดีขึ้นแล้ว สุดท้ายเธอก็ถอนหายใจเบาๆ แล้ววางมือลง

เธอรู้ ชายหนุ่มกอดเธอกะทันหัน เพราะตัวเองทำอาหารมื้อนี้ให้เขา ทำให้เขาประทับใจเข้าแล้ว