รักกันอย่างเสียงเงียบ เบิกบานอย่างสุขสงบ นิยาย บท 2

เย่เสวี่ยจู๋ตกใจและวิ่งเลี้ยวเข้าไปในถนนเล็กๆข้างทาง ไม่รู้ว่าเธอต้องวิ่งไปไกลแค่ไหน เมื่อลมหายใจจะหมดเธอนอนลง และมองกลับไป เพื่อให้แน่ใจว่ารถที่บรรทุกแอลกอฮอล์นั้นมี ไม่ทันเธอรู้สึกโล่งใจที่จะเดินต่อไป

หลังจากเดินตัวสั่นไปได้ไม่ไกล ในที่สุดฉันเจอแท็กซี่ที่สี่แยกแห่งหนึ่ง

เย่เสวี่ยจู๋เหมือนได้พบผู้ช่วยชีวิต เธอกวักมือเรียกรถแท็กซี่ คนขับยังรู้ว่าที่นี่เรียกรถแท็กซี่ลำบากดังนั้นเขาจึงเรียกราคาแพงเว่อร์

เย่เสวี่ยจู๋ต่อรองราคา คนขับทำท่าทางจะขับรถออกไป เย่เสวี่ยจู๋กังวลว่าแท็กซี่เพียงคันเดียวที่ผ่านมาจะขับหนีไป เธอจึงตกลงราคาที่สูงกว่าปกติกว่าสามเท่าอย่างไม่เต็มใจ

เจ็ดเลี้ยวแปดโค้ง กว่าจะถึงบ้านเช่าที่พักอยู่นั้นไม่ง่ายเลย

เธอเช่าบ้านหินสมัยเก่าอยู่ในหมู่บ้านกลางเมือง เป็นบ้านเก่าที่มีสภาพทรุดโทรมและสร้างมาแล้วไม่ต่ำกว่า 70 หรือ 80 ปี

เมืองทางใต้มีพายุไต้ฝุ่นบ่อยๆ และเมื่อใดก็ตามที่ฝนตกและลมแรงบ้านเก่าหลังนี้จะสั่นไหว

ตอนแรกที่เย่เสวี่ยจู๋เช่าบ้านหลังนี้ เธอคิดว่าวันหนึ่งที่พายุไต้ฝุ่นมาบ้านหลังเก่าหลังนี้คงจะพังทลายลง เมื่อถึงตอนนั้นบ้านหลังนี้ก็จะทับเธอจนร่างกายแหลกสลาย และมันก็เป็นทางเลือกในร้อยทางเลือกของเธอ

แต่หลายปีมานี้ แม้แต่การตายก็เป็นไปได้ยากมาก

ป้าเจ้าของบ้านนั่งใช้พัดพัดอยู่ชั้นล่างอย่างเบื่อหน่าย เห็นเย่เสวี่ยจู๋กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าที่ดูยุ่งเหยิง ทันใดนั้นสายตาของปเขาก็ดูไม่เป็นมิตรและเย่เสวี่ยจู๋ เย่เสวี่ยจู๋เห็นเช่นนั้นก็รีบเดินอย่างรวดเร็ว

จู่ๆป้าเจ้าของบ้านก็โทรมาเตือนเธอว่า: "คุณเย่ คุณยังไม่ได้จ่ายค่าเช่าเดือนนี้เลย!"

เย่เสวี่ยจู๋สิ้นเนื้อประดาตัว แม้แต่เงินสามร้อยหยวนสุดท้ายของเธอก็ยังถูกคนขับรถที่ไร้ยางอายโกงไป ตอนนี้แม้แต่จะกินข้าวเธอยังมีปัญหา

และแม่ของเธอต้องใช้ค่ารักษาพยาบาลทุกเดือนในโรงพยาบาล เธอเพิ่งจบการศึกษาในปีนี้และทำงานได้ไม่ถึงหนึ่งเดือน รายได้ทั้งหมดของเธอตอนอยู่มหาวิทยาลัยมาจากการเป็นครูสอนพิเศษ แน่นอนว่า เงินของเธอไม่เพียงพอที่จะจ่ายค่ารักษาพยาบาลของแม่ได้เลย เงินส่วนใหญ๋ของเธอมาจากการขอความช่วยเหลือจากเฉินซิงเหย้า

เมื่อเจ้าของบ้านเห็นเธอเหม่อลอยก็เตือนเธออีกครั้งว่า "คุณเย่ ถึงเวลาที่คุณต้องจ่ายค่าเช่าแล้ว!"

เย่เสวี่ยจู๋ต้องหาข้อแก้ตัวเพื่ออธิบายกับป้าของเจ้าของบ้านว่า: "วันนี้ฉันไม่มีเงินสดติดตัว พรุ่งนี้ฉันจะไปถอนเงินจากธนาคารมาให้นะ"

ป้าของเจ้าของบ้านดูท่าทางไม่เชื่อ เสียงขึ้นจมูกด้วยความรังเกียจและพูดว่า: "รีบๆละกัน! บ้านของฉันไม่มีการให้เครดิตใคร"

เย่เสวี่ยจู๋เดินกลับไปที่ห้องของเขาและปิดประตูอย่างแรง เธอหันลังพิงประตูและค่อยๆเลื่อนลงทีละนิด ในที่สุดน้ำตาที่แสนเศร้าโศกก็หลั่งไหลลงมาและร้องไห้สะอึกสะอื้น

ใครบอกว่าเวลาเป็นเหมือนวงล้อขนาดใหญ่ที่สามารถบดขยี้ความเจ็บปวดในอดีตได้อย่างง่ายดาย

มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น!

ทุกสิ่งรอบตัวคอยตอกย้ำว่าตอนนี้ชีวิตเธออัปยศอดสูแค่ไหน

แต่ก่อนเธอเคยเป็นคนที่มีบุคลิกฮึกเหิม มีความเป็นตัวของตัวเอง เธอชอบสื่อสารกับเพื่อนร่วมชั้นและไปช้อปปิ้งกับเพื่อนๆ แต่ตอนนี้เธอกลัวฝูงชน กลัวที่จะพบปะผู้คนที่เธอรู้จักมาก่อน เพราะทุกคนในอดีตจะเตือนเธอว่าเธอเป็นฆาตกร!

เมื่อสี่ปีก่อน เธอถูกปรักปรำว่าผลักน้องสาวของตัวเองตกหน้าผา พ่อผู้ให้กำเนิดของเธอเชื่อแม่ผู้ให้กำเนิดพี่สาวและไล่เธอกับแม่ออกจากบ้าน

ทุกคนว่าเธอเป็นคนบาป ควรจะถูกฟันด้วยดาบนับพันเล่ม แต่สุดท้ายเธอผู้ดูเหมือนจะไม่รอดก็รอดและใช้ชีวิตมาจนึงทุกวันนี้

และเหตุผลที่เธอรอดชีวิตมาได้ก็เพราะคนที่ควรจะแต่งงานกับพี่สาวของเธอ ซึ่งก็คือเฉินซิงเหย้า พี่เขยของเธอนั่นเอง!