รักของเขาแค้นของเราต้องเอาคืน（จบ) นิยาย บท 12

            ตอนที่ 12 อยู่เคียงข้างผมเถิดนะ

          ซามูเอลเหลือบตามองดูนาตาลีแวบหนึ่งด้วยสายตาที่จริงจัง ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย แล้วบอกกับเธอว่า “คุณนิโคลส์ นี่คุณระแวงมากไปหรือเปล่า กลัวอะไรเหรอ คุณคิดว่าผมต้องการอะไรจากคุณหรือไง”

นาตาลีรู้สึกอึดอัดเป็นอันมากเมื่อเขาจ้องเธอเขม็ง

สายตาของชายหนุ่มจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเธอราวกับว่าจะมองทะลุไปถึงจิตวิญญาณของเธอเลยทีเดียว

ถึงที่สุดแล้ว เธอก็รู้แล้วว่าทำไมคนถึงได้พูดกันว่าซามูเอลนั้นทรงอำนาจมากและยากที่จะรับมือ ถ้าเขาได้หมายหัวไว้แล้ว ไม่มีใครหลุดรอดเงื้อมมือของเขาไปได้สักคน

ไม่ใช่ว่าเธอไม่คิดอยากจริงจังกับเขาก่อนหน้านี้หรอกนะ แต่เธอเองไม่ได้อยากที่จะข้องแวะกับบุคคลอันตรายเช่นนี้เลย

ทันใดนั้น แกวินก็เดินเข้ามา “อาหารมาแล้วครับ”

ริมฝีปากของซามูเอลเผยอขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มบางๆ “ทานอาหารกันเถอะครับ คุณนิโคลส์ ฝีมือเชฟของผมเชียวนะเนี่ย”

นาตาลีไม่ปฏิเสธ เธอเดินตามซามูเอลไปที่ห้องรับประทานอาหารทันที

อาหารชั้นเลิศมากมายวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ พอนาตาลีนั่งลงแล้ว เธอก็พินิจพิจารณาอาหารเหล่านั้นอย่างละเอียด แม้ว่าจะประทับใจกับรสชาติอาหารที่เชฟรังสรรค์ เธอก็เก็บอาการได้อยู่ในขณะที่รับประทาน ทำให้รอดตัวจากการทำเรื่องขายหน้าไปได้

ในขณะที่นาตาลีรับประทานจวนจะเสร็จ โทรศัพท์ของซามูเอลก็สั่น

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

“ตามสบายค่ะ”

พอซามูเอลเดินออกไป นาตาลีก็โล่งอกขึ้นมาหน่อย

ไม่น่าเชื่อเลยว่ามื้อนี้จะผ่านไปได้ด้วยดี ซามูเอลไม่ได้ทำอะไรเราเลยนี่นา นี่เราคิดมากไปหรือเปล่า นี่เรามองเขาในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่านะ

ขณะที่นาตาลีกำลังจะรับประทานอาหารเสร็จ เธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรนิ่มๆ เย็นๆ มาโดนน่อง

อะไรกันน่ะ

นาตาลีก้มลงดูก็เห็นงูสีขาวราวหิมะตัวหนึ่งกำลังพันอยู่รอบๆ น่องของเธอแล้วค่อยๆ เลื้อยขึ้นมาตามขาของเธออย่างช้าๆ ตาของมันใสและเป็นสีอำพัน เจ้างูนั้นแลบลิ้นแผล็บๆ ออกมาเป็นระยะๆ

นาตาลีนั้นไม่กลัวงู  ในช่วงก่อนอายุสิบเก้านั้น เธอใช้ชีวิตอยู่ในชนบทซึ่งมักจะมีงูอยู่ตามท้องทุ่งและแม่น้ำ ก็เลยได้มีโอกาสพาเพื่อนๆ สมัยเด็กไปหางูเล่นสนุกๆ ผิดกับยาร่าซึ่งเติบโตมาในเขตเมือง แต่เมื่อย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองแล้ว เธอก็แทบจะไม่มีโอกาสได้เห็นงูอีกเลย

นาตาลีวางส้อมลงแล้วแกะเจ้าเพื่อนตัวน้อยๆ ที่พันอยู่รอบขาของเธอออกพร้อมกับยกขึ้นมาดู เธอลูบหัวของเจ้างูอย่างอ่อนโยนแล้วพูดกับมันว่า “ว่าไงจ๊ะเจ้างูน้อย เจ้าช่างงามจริงๆ เลย เจ้าเป็นงูเผือกสินะเนี่ย”

เธอกำลังคิดว่าถ้าเจ้างูตัวนี้ไม่มีเจ้าของ เธอจะพามันกลับบ้านไปด้วย เซเวียนต้องชอบมันแน่ๆ

“พี่ไม่กลัวมูนนี่เหรอ” เสียงของเด็กชายคนหนึ่งดังโพล่งขึ้น