รักของเขาแค้นของเราต้องเอาคืน（จบ) นิยาย บท 13

            ตอนที่ 13  พ่อผมเป็นวัยทอง

          แฟรงคลินตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงนั้นดังเข้ามา เขาหันไปมองดูซามูเอลที่กำลังเดินเข้ามายังห้องรับประทานอาหาร

ซามูเอลยังคงถือโทรศัพท์ไว้ในมือ สวมเสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมสองเม็ด นัยน์ตาสีเข้มของเขาที่เต็มไปด้วยโทสะนั้นทำให้เขาดูน่ากลัวสุดขีด

เด็กชายตัวน้อยห่อปากแล้วพองแก้มออก “พ่อครับ” เขากัดฟันพูด

นาตาลีรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อมองเห็นนัยน์ตาสีเข้มคู่นั้นที่ลึกจนหยั่งไม่ถึงของชายหนุ่ม

เจ้าเด็กเลี้ยงงูนี่เป็นลูกของซามูเอลจริงๆ เหรอ เขามีลูกแฝดสินะ คงไม่ได้มีแค่โซเฟียคนเดียวแน่ๆ

ซามูเอลจ้องมองแฟรงคลินด้วยสายตาเย็นชาพร้อมกับพูดว่า “มีอะไรอยู่ในสมองงี่ๆ เง่าๆ ของแกนักหนา ให้เธอยอมเป็นผู้หญิงของแกงั้นเหรอ ไปเอาความมั่นหน้ามาจากไหนกัน”

แฟรงคลินนั้นหวาดกลัวซามูเอลอย่างเห็นได้ชัด แต่พอนึกได้ว่าก่อนหน้านี้เขารับปากกับนาตาลีเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะปกป้องเธอ เขาก็รู้ทันทีว่าจะหงอไม่ได้เด็ดขาด แฟรงคลินรวบรวมความกล้าตอบกลับไปว่า “พ่อครับ ผมชอบพี่เขา ผมอยากให้พี่เขาอยู่กับผม”

ใบหน้าของซามูเอลยิ่งบิดเบี้ยวมากขึ้นไปอีก “นี่แกรู้ตัวมั้ยว่าแกกำลังพูดอะไรอยู่”

“ผมรู้ฮะพ่อ!” แฟรงคลินตอบพร้อมกับจับไปที่ติ่งหู ใบหน้าแดงเรื่อ “พ่อฮะ อย่าอคติไปเลยนะฮะ นี่ผมก็โตแล้ว ชอบผู้หญิงทั้งทีต้องกล้าบอกไปสิฮะ”

“ใครสอนให้แกพูดแบบนี้” ซามูเอลถามอย่างเย็นชา

“เอิ่ม...” แฟรงคลินอึกอัก รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อพ่อจ้องหน้า

“แฟรงคลิน บาวเออร์ส ใครสั่งใครสอนให้แกพูดแบบนี้!” 

เด็กชายมองไปรอบๆ อย่างลนลานก่อนที่จะยอมเปิดปากเรื่องสตีเว่น “อาสตีเว่นฮะ ผมได้ยินคุณอาเขาพูดแบบนี้กับผู้หญิงอีกคน พอเธอฟังจบเธอก็ชอบ มาก ผมเลยคิดว่าพี่เขาจะชอบเหมือนกันถ้าผมพูดแบบนี้กับพี่เขา แล้วเธอก็จะอยู่เคียงข้างผม อยู่เป็นเพื่อนผม”

พอซามูเอลได้ฟัง เขาก็คิดแล้วว่าต้องหาทางไปเคลียร์กับสตีเว่น

“กลับห้องไปซะ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณนิโคลส์” เขาพูดพร้อมกับกลอกตามองแฟรงคลินอย่างเฉยเมย

เด็กน้อยยังอยากอยู่ต่อกับนาตาลี แต่เมื่อเห็นว่าพ่อไล่ตะเพิดเขาอย่างรุนแรง เขาก็เกิดสงสัยขึ้นมาทันทีว่าพ่อต้องชอบนาตาลีเหมือนกันแน่ๆ

นี่พ่อเสือกไสไล่ส่งผมไปแบบนี้ คงอยากจะอยู่กับพี่เขาแบบไม่มีก้างขวางคอแหงๆ เลย โธ่ นี่ผมเป็นลูกในไส้นะฮะ 

แฟรงคลินหน้ามุ่ย เขาบ่นงึมงำกับตัวเองเบาๆ “พ่อคงอยากจะเก็บพี่เขาไว้เอง นี่พ่อกำลังใช้สถานะความเป็นพ่อมาเอาเปรียบผมนี่นา เอาเถอะ แล้วเราก็จะได้เห็นดีกัน...”

“แฟรงคลิน นี่แกบ่นอะไรของแกน่ะ”

แทนที่จะตอบกลับไป แฟรงคลินได้แต่ส่ายหัวเบาๆ “ผม... ผมกำลังจะกลับห้องฮะ”

ก่อนกลับห้อง แฟรงคลินได้บอกกับนาตาลีด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “พ่อไล่ผมแล้วฮะพี่ ผมเลยต้องขอตัวก่อน” เขาพูดจบอยู่แค่นั้นก็จริง แต่นัยน์ตาของเขากำลังบอกกับเธอว่า “พ่อแก่แล้ว แล้วก็เป็นวัยทองด้วย เข้าใจกันหน่อยนะฮะ”

นาตาลีทรุดตัวนั่งลงแล้วตบหัวของเด็กน้อยเบาๆ “บายจ้ะ!”