รักของเขาแค้นของเราต้องเอาคืน（จบ) นิยาย บท 15

            ตอนที่ 15 ไม่ได้แปลงโฉม

          “นาตาลี นิโคลส์ งั้นหรือ”

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้ว ยาร่าก็ช็อกขึ้นมาทันที หน้าตาของเธอบิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว

ไม่จริง เราจุดไฟเผาแม่นั่นเมื่อห้าปีก่อน ก็น่าจะตายไปแล้วนี่นา นี่มันรอดมาได้ยังไงกันนะ

คลื่นความกลัวถาโถมเข้าสู่จิตใจของยาร่าจนเธอรู้สึกราวกับจะจมน้ำ

ไม่มีทาง! ไม่มีทาง!

แม้จะรู้สึกเหมือนแทบจะขาดใจ เธอก็ยังกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ แม้จะฟังดูไม่รื่นหูเท่ากับตอนแรก

“นี่แกวิน พวกเด็กๆ เขาชอบคนแบบไหนกันเหรอ ช่วยบอกมาได้มั้ยน่ะว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นไง”

แกวินคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ “ผู้หญิงคนนั้นก็หน้าตาธรรมดาๆ อายุก็น่าจะซัก 24-25 สูงซัก 165 นอกจากตาของเธอแล้วก็ไม่มีอะไรโดดเด่น เธอคงจะออกแดดเยอะมากถึงได้มีกระเต็มหน้า”

ยาร่าได้ยินดังนั้นแล้วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมกับหัวเราะออกมา

เรากับนาตาลีเป็นฝาแฝดกัน แม่นั่นมันสวยกว่าฉันนิดนึง แต่เอาเถอะ เท่าที่ฟังดูแล้ว นาตาลีคนนี้มันตกกระทั้งหน้าเลยนี่นา ก็คงไม่ใช่แม่นั่นแน่นอน

พอวางหูโทรศัพท์แล้ว ยาร่าก็หมุนแก้วไวน์ที่ถืออยู่ในมือ นัยน์ตาทอประกายอย่างชั่วร้าย

ฉันเป็นคนจุดไฟเผานังนั่นตายเองเป็นปีๆ มาแล้ว แล้วมันจะมีทางกลับมาได้ยังไงกันนะ ผู้หญิงหน้าตาอัปลักษณ์คนนั้นคงบังเอิญชื่อเหมือนกันเท่านั้นเอง

คนขับรถประจำตระกูลบาวเออร์สก็พานาตาลีมาส่งถึงบ้าน

เธอกวาดตามองไปรอบๆ อพาร์ตเมนต์ขนาดหนึ่งร้อยยี่สิบตารางเมตรที่เธอเช่าอยู่

พอเซเวียนได้ยินเสียงฝีเท้าของนาตาลี เขาก็เดินออกมานอกห้องของตัวเอง

“แม่ฮะ เดี๋ยวผมอุ่นซุปให้กินนะฮะ”

หลังจากนั้นไม่นาน เซเวียนก็ตั้งชามซุปเห็ดไว้ตรงหน้านาตาลี “แม่ฮะ ทานซุปเห็ดนะฮะ ผมรู้นะว่าแม่ชอบชีสกับไก่เลยใส่เพิ่มให้”

พอได้ทานซุปฝีมือลูก นาตาลีก็รู้สึกอบอุ่นไปหมดทั้งกายและใจ

เซเวียนอาจจะไม่ได้ทำอาหารเก่งขนาดเชฟประจำตระกูลบาวเออร์สก็จริง แต่นาตาลีกลับต้องการที่จะกินซุปฝีมือลูกชายมากกว่า เธอรับประทานซุปจนหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือหลอ

อย่างไรก็ตาม เซเวียนไม่ได้รีบกุลีกุจอมาเก็บโต๊ะ เขายื่นโทรศัพท์ให้นาตาลีแทน

“แม่ฮะ เคลย์ตันได้ไปเล่นหนังด้วย เขาเล่นเป็นลูกพระราชินี พอเขาเห็นคนที่เล่นเป็นพระราชินีนะ เขาตะลึงไปเลยฮะแม่ ผู้หญิงคนนั้นหน้าเกือบจะเหมือนแม่เปี๊ยบ แต่แม่ดูดีกว่านิดหน่อย เคลย์ตันไม่ได้พูดเรื่องนี้กับเธอ แต่เขามาถามผมว่าแม่เป็นญาติกับเธอหรือเปล่า”

พูดจบ เซเวียนก็ซูมภาพของทั้งกองถ่ายเข้ามา แล้วหยุดอยู่ที่ใบหน้าของผู้หญิงคนหนึ่ง

นาตาลีมองแวบเดียวก็จำเธอได้ทันที

ยาร่านั่นเอง

ในช่วงหลายปีมานี้ นาตาลีกล้ำกลืนความแค้นเคืองเรื่องนี้เอาไว้แล้วทำเป็นใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่ไม่มีใครเข้าใจความทุกข์และความเจ็บปวดของเธอเลย