รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 152

เขาจะทำยังไงได้ คนที่ตัวเองชอบก็ต้องโอ๋เอาเท่านั้น！

หัวเราะไปสักพัก ทีนี้มายมินท์ถึงหายใจยาวๆ แล้วค่อยๆเก็บเสียงหัวเราะไว้

จากนั้นมายมินท์ได้เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อผืนนึง “นี่ค่ะ เช็ดหน้าหน่อย”

“เมื่อกี๊มือของผมเพิ่งซ่อมล้อมาสกปรกเกิน ที่รัก คุณเช็ดให้ผมดีกว่า” ลาเต้พูด แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

มายมินท์กลอกตาขาวใส่เขาทีนึง แต่ก็ยังได้ยกมือขึ้นมาเช็ดหน้าให้เขาอยู่ดี

ลาเต้หลับตาไว้พร้อมเพลิดเพลินกับมัน “ที่รักดีจังเลยครับ”

“พอเหอะ” มายมินท์มองหน้าเขาแล้วหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้

เปปเปอร์ที่อยู่ไม่ไกลเห็นภาพนี้แล้ว มือสองข้างได้กำแน่นเป็นหมัด สีหน้ายิ่งบึ้งตึงอย่างไม่ขาดสาย

ส้มเปรี้ยวรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเขา แววตาเธอระยิบระยับ แววตาลึกๆเต็มไปด้วยความริษยา

“เปปเปอร์ ความสัมพันธ์ของคุณมายมินท์กับคุณลาเต้นี่ดีจังเลยนะคะ”ส้มเปรี้ยวพูดด้วยรอยยิ้ม

เปปเปอร์ดึงสายตากลับพร้อมหลุบตาลง บังความเย็นชาของแววตาไว้ จากนั้นได้พูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“ไปกันเถอะ”

เขากลัวขืนเขายังไม่ไปอีก จะทนไม่ไหวเดินไปกระชากลาเต้ออกมาจริงๆ

ถึงแม้เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้มีความคิดแบบนี้

ส้มเปรี้ยวพยักหน้า “โอเคค่ะ”

ทั้งเจ็ดคนของแก๊งพวกเขาแบ่งเป็นรถสามคัน ไปจากสถานที่แห่งนี้

มายมินท์กับลาเต้ได้มาถึงที่ตระกูลรัตติพีระ

พอเข้าบ้านปุ๊บ คุณนายราศรีก็ได้จับมือมายมินท์ไว้อย่างสนิทใจ “มายมินท์ สองวันนี้ไปเที่ยวเป็นไงบ้าง？”

“มีความสุขดีค่ะ”มายมินท์รับผลไม้ที่คุณนายราศรียื่นมาให้ พร้อมตอบด้วยรอยยิ้ม

คุณนายราศรีก็สีหน้ายิ้มแย้ม “มีความสุขก็ดีแล้ว แล้วได้เกิดเรื่องพิเศษอะไรขึ้นหรือเปล่า？”

“เรื่องพิเศษ？”มายมินท์กะพริบตาด้วยความสงสัย “คุณป้าหมายถึงอะไรคะ？”

รอยยิ้มของคุณนายราศรีค่อยๆแข็งกระด้างขึ้นมา “อย่างเช่นตกลงไปในหลุม หรือประตูถูกล็อคอะไรประมาณนี้ หรือว่าหนูกับลาเต้ไม่เจอ？”

“ไม่นี่คะ” มายมินท์ส่ายหัว “ทำไมคุณอาถึงคิดว่าพวกเราต้องเจอเรื่องแบบนี้ล่ะคะ？”

แววตาของคุณนายราศรีลุกลี้ลุกลนอย่างร้อนตัว จากนั้นได้ผายมือพร้อมพูดด้วยเสียงหัวเราะ：“น้าก็แค่เดาไปมั่วเฉยๆ สองวันก่อนน้าดูโทรทัศน์ เห็นพระเอกนางเอกในโทรทัศน์ไปพักร้อน ง่ายมากที่จะเจอเรื่องแบบนี้ น้าถึงได้ถามดูว่าพวกหนูเจอหรือเปล่า”

มายมินท์พยักหน้าอย่างเข้าใจในทันที จากนั้นก็ได้หัวเราะขึ้นมา“คุณป้าวางใจเถอะค่ะ โทรทัศน์คือโทรทัศน์ ชีวิตจริงคือชีวิตจริง ชีวิตจริงจะเหมือนที่ละครแสดงได้ยังไงคะ”

“ก็ใช่น้อ” คุณนายราศรียกมุมปากขึ้น จากนั้นได้ลุกขึ้น “มายมินท์ หนูนั่งก่อนนะ น้าขึ้นไปเอาของที่ชั้นบนหน่อย”

“โอเคค่ะ” มายมินท์ตอบ

คุณนายราศรีได้เดินไปที่ห้องนอนของลาเต้

ลาเต้เพิ่งอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ แล้วออกมาจากห้องน้ำ ได้กลับคืนสู่ภาพลักษณ์หนุ่มดอกไม้ที่สง่าผ่าเผยของปกติ ยังไม่ทันได้หลงตัวเองสักหน่อย ก็เห็นคุณนายราศรีผลักประตูเข้ามาแล้ว

ลาเต้รีบเก็บมือที่จะโพสต์ท่าเอาไว้ พร้อมจ้องคุณนายราศรี “แม่เข้ามาทำไมครับ？”

“แม่ถามแกหน่อย สองวันนี้แกไปออกเดทกับหนูมายมินท์มีความคืบหน้าหรือเปล่า？” คุณนายราศรีถาม

แววตาของลาเต้ได้มืดลงหนึ่งวิ จากนั้นได้เบะปาก “จะไปเอาที่ไหนมาคืบหน้าครับ นี่ไม่ใช่ออกเดทเลยด้วยซ้ำ”

เจ็ดแปดคนรวมตัวอยู่ด้วยกัน นั่นมันกรุ๊ปทัวร์ชัดๆ

“ไม่ใช่ออกเดท？” คุณนายราศรีชายตามองเขา “สนามแข่งม้าของคุณอาชัชแกมีสิ่งอำนวยความสะดวกด้านความบันเทิงมากมายขนาดนั้น เป็นสถานที่เหมาะกับการออกเดทพอดี ทำไมจะไม่ใช่ออกเดท เพื่อสร้างเสริมความสัมพันธ์ของแกกับหนูมายมินท์ แม่ยังตั้งใจให้คนของที่นั่นสร้างกับดักโดยเฉพาะ ใครจะไปรู้แกจะไม่เอาไหนขนาดนี้ ไม่ติดกับดักเลยสักอย่าง！”

“สร้างกับดัก？แม่ นี่แม่สร้างกับดักอะไรครับ？”ลาเต้มองหน้าคุณนายราศรีอย่างประหลาดใจ

คุณนายราศรีกลอกตาใส่เขาทีนึงแล้วตอบกลับว่า：“แม่ให้คนขุดหลุมที่สนามตีกอล์ฟ คิดอยู่ว่าตอนที่พวกลูกไปตีกอล์ฟตกลงไปในหลุม แล้วจะมีฉากกุ๊กกิ๊กหวานแหววกัน และได้ให้คนทำกลอนประตูของห้องนอนหลักของชั้นสามเสีย จะได้ฉวยโอกาสขังแกกับหนูมายมินท์ไว้ข้างใน เพราะชายโสดหญิงโสดอยู่ห้องเดียวกัน ง่ายจะพัฒนาความสัมพันธ์ที่สุด ใครจะไปรู้ว่าแกกับหนูมายมินท์……”

คุณนายราศรีโมโหจนตัวสั่น “แต่พวกแกไม่ติดกับดักเลยสักอย่าง เสียแรงแม่จริงๆ”