รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 18

บทที่ 18 ไปตามหาเธอมาให้ฉัน

สายตาเย็นชาของเซนมองไปยังประตูที่กำลังเปิดกว้างอยู่ ขายาวๆก้าวเดินไปทันที

สาวใช้รีบถือร่มให้กับเจ้านายของตนเองทันที “ขอโทษนะคะนายน้อย พวกเราไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่ว่า......ถ้านายน้อยไม่อยากจะเห็นหน้าเด็กคนนั้นอีก พวกเราจะจัดการกับเธอทันที”

“ไม่ต้อง” เซนก้าวเท้าขึ้นบันได แล้วหันกลับไปมองยังสาวใช้ด้วยสายตาเย็นชา “โทรหาหมอกุมารแพทย์ของโรงพยาบาลที่ทำงานร่วมกันกับครอบครัวของฉันซะ”

สาวใช้รับร่มจากเจ้านาย “อะไรนะ?” เมื่อได้ยินเจ้านายกล่าวเช่นนั้นจึงอุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว

เซนหันกลับไปมองด้วยแววตาเย็นชา เขาไม่พูดอะไรออกมาอีก หันหลังเดินเข้าบ้าน

จากนั้นสาวใช้รีบเก็บร่มให้เรียบร้อย แล้วเดินตามเข้าไป “ได้ค่ะนายน้อย พวกเราจะรีบติดต่อโรงพยาบาลไป”

“เด็กนั่นอยู่ห้องไหน” เซนถามขณะถอดเสื้อคลุมออก

“อยู่ห้องนอนแขกชั้นสองค่ะ” สาวใช้พูดขณะที่กำลังคิดว่าจะพานายน้อยของตัวเองขึ้นไปยังห้องนั้น

“ไม่จำเป็น เธอไปติดต่อหมอซะ บอกให้เขารีบๆมาด้วย” เซนโยนเสื้อคลุมให้สาวใช้ และหันมากำชับบอกขณะเดินขึ้นชั้นบน

สาวใช้รู้สึกประหลาดเล็กน้อยกับเจ้านายของตัวเอง แต่ก็รีบนำเสื้อคลุมไปเก็บ และติดต่อหาแพทย์ทันที

เซนเดินมาถึงห้องรับรองแขกแล้ว ภายในห้องมีเด็กกำลังนอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง

ข้างนอกฝนยังตกหนักอยู่ แถมยังมีฟ้าร้องด้วย

ฝนตกหนักขนาดนี้ ผู้หญิงคนนั้นจะไปที่ไหนกันแน่ ?！

เซนขมวดคิ้วขึ้น พยายามระงับความโกรธของตัวเอง พลางเดินไปที่เตียงที่เพื่อมองเด็กน้อยที่กำลังหลับอยู่

เด็กน้อยตัวแดงหน้าแดง ดูหายใจยากลำบาก จะร้องไห้ก็ร้องออกมาไม่ได้

เมื่อได้มองไปที่เด็กน้อยตอนนี้ ยังคงหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ใจของเซนก็ดูอ่อนลงทันที

แต่ทว่าความเจ็บปวดจากการถูกกัดที่คอ ทำให้เขานึกถึงบาดแผลที่รสรินฝากเอาไว้

ผู้หญิงที่สมควรตาย ทำเขาได้เจ็บแสบนัก

แต่ว่า.....

ตาของเขาอ่อนแสงลง

เป็นเพราะว่าเขาเชื่อ เชื่อมั่นเกินไปว่าเธอจะไม่มีวันทำร้ายเขาอย่างแน่นอน เพราะงั้นเลยไม่คิดว่าเธอจะกล้ากัดเขาได้

เขายิ้มเย้ยหยัน

จ้องมองไปยังเด็กที่อ่อนแอตรงนั้นอีกครั้ง

เขาไม่อยากจะยอมรับหรอกนะว่าใจอ่อนเพราะเด็กคนนี้

แต่ว่าถ้ามีเด็กคนนี้อยู่ล่ะก็ ยังไงซะรสรินก็ต้องกลับมาหาเขาแน่ๆไม่ใช่รึไง?

เขาลูบคอตัวเองที่มีผ้าพันแผล

ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะหนีออกไปโดยไม่สนใจลูกของตัวเอง

ขณะที่เซนกำลังคิดอยู่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอยู่สามครั้ง “นายน้อยคะ คุณหมอมาแล้วค่ะ”