รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 19

บทที่ 19 เอาลูกสาวของพวกคุณกลับมาให้ผม

ที่โรงพยาบาล

ข้างนอกก็ยังไม่ฝนตกลงมาอยู่

เซนยืนรับลมเย็นๆอยู่ริมหน้าต่าง บางครั้งก็หันไปดูห้องผ่าตัดที่กำลังใช้งานอยู่

ความหงุดหงิดที่มันอธิบายไม่ได้

เขาเริ่มคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว

คิดถึงน้ำเสียงน่าฟังที่เธอมักพูดกับเขา แต่สุดท้ายคำพูดของเธอกลับมีแต่ความเกลียดชังมาแทน

รู้สึกเย็นวูบที่ข้างหลัง

แสดงความเกลียดชังเข้ากระดูกผ่านดวงตาคู่นั้น

เกลียดชังจนเซนไหล่สั่น เหงื่อออกเต็มแผ่นหลัง

สุดท้ายก็ยิ้มหยันออกมา

เซนที่รอมานานจนรู้สึกง่วงนิดหน่อย กลับตาสว่างขึ้นเมื่อห้องผ่าตัดปิดไฟลง และพยาบาลเข็นเตียงที่มีเด็กน้อยออกมาจากห้องผ่าตัด

เสียงล้อของเตียงถูไปกับพื้นของโรงพยาบาลจนมาหยุดอยู่ที่หน้าของเซน เขาลุกขึ้นไปข้างๆเตียงเพื่อดูอาการเด็ก

“เดี๋ยวทางดิฉันจะนำเด็กเข้าตู้อบทารกก่อนนะคะ” พยาบาลบอกเซนด้วยท่าทางขวยเขิน

เมื่อได้ยินดังนั้นเซนจึงหลีกทางให้พยาบาลเข็นเตียงของเด็กคนนั้นไป หมอเดินมาทางเขาพร้อมถอดหน้ากากออกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เด็กเป็นไงบ้าง?” เซนถามขึ้น

สีหน้าของหมอเคร่งขรึม คิ้วผูกเป็นปมดูไม่ผ่อนคลาย เขาหันหน้าไปหาเซนที่ยืนอยู่ ก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดออกมา “ผมขอโทษ....”

หลังประโยคนั้นจบลง แววตาเขาแข็งกร้าวขึ้นทันทีและตรงเข้าไปบีบคอหมออย่างแรง

คุณก็รู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการจะได้ยิน ไม่ใช่ประโยคพวกนั้น” เซนตอกกลับเสียงต่ำ

“พวกเราพยายามสุดความสามารถแล้ว” หมอพูดด้วยความเจ็บปวด “แต่เด็กคนนั้นยังเด็กเกินไป ร่างกายยังไม่มีพัฒนาการพอที่จะมีกลไกซ่อมแซมร่างกายตัวเองได้ แถมเด็กคนนั้นก็ยังได้รับอันตรายขณะอยู่ในท้องแม่...”

เซนตกใจจนเผลอปล่อยมือออกจากคอหมอตรงหน้า

ได้รับอันตรายตอนที่อยู่ในท้องแม่งั้นเหรอ