รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 26

บทที่26 สาเหตุ

เสียงของคนนั้นเหมือนคนแก่แต่กลับเหมือนมีพลัง

เขาค่อยๆเดินเข้ามาในห้องในมือถือกระดานหมากรุกอยู่ อีกมือนึงก็ถือห่อมัดสมุนไพรอยู่

เขาวางมัดสมุนไพรลงแล้วเดินมาถึงที่ข้างรสรินพอดี

รสรินถึงมองเห็นเขาได้ชัด

เป็นชายแก่อายุประมาณ60กว่าๆ เต็มไปด้วยความเมตตาและมีบุคลิกที่กระฉับกระเฉง

“ทำไมถึงมองฉันนิ่งๆแบบนั้นล่ะ” คนแก่ยิ้มจนตาหยีแล้วยื่นมือมาจับที่หน้าผากของเธอ “อือ หายไข้แล้ว”

รสรินตกใจและอยากพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่กลับถูกคนแก่คนนั้นหยุดเธอก่อน แล้วหันกลับไปหยิบถ้วยชามาเทน้ำร้อนใส่ลงไปแล้วยื่นให้เธอดื่ม แล้วอีกมือของเขาก็ช่วยพยุงเธอลุกขึ้นมาให้เธอได้ดื่มน้ำถ้วยนั้น

รสรินค่อยๆจิบน้ำจนหมดแล้วผงกหัว

แล้วคนแก่คนนั้นก็ค่อยๆพยุงเธอนอนเหมือนเดิมแล้ววางถ้วยชานั้นลงแล้วพูดกับเธอว่า “อยากจะพูดอะไรพูดมาสิ”

เมื่อรสรินสัมผัสไอร้อนที่ยังคงอยู่ในปากเธอเสร็จเธอก็ถามต่อไปว่า “คุณพอรู้ไหมคะว่าฉันเป็นใคร”

ชายชราคนนั้นพิจารณาแล้วหันกลับไปมองที่เธอ

สายตาของชายชราคนนั้นกลับไม่มีอะไรเลย

แล้วเขาก็ถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง

ยังความจำเสื่อมอีกหรอ เขาอุตส่าห์พยายามแล้วนะ

เขาคือหมอจีน พอเกษียณเสร็จก็กลับเข้าป่า น้อยมากที่จะออกไปพบปะกับผู้คน ชีวิตก็ค่อยเป็นค่อยไปไม่รีบร้อน ทุกวันได้แต่เก็บยาตากแห้งแล้วก็ช่วยชีวิตคนเท่านั้น

แม้ว่าจะแก่และกลับเข้าไปในป่าแต่ก็ยังมีคนจำนวนมากยังเชื่อถือเขาและยังขอความช่วยเหลือจากเขาอยู่ตลอด

เขาก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธเลยแม้แต่นิด แต่ก็ยังคงที่จะมีชีวิตที่เรียบง่ายไม่หวือหวาเหมือนเดิม

วันนั้นเขาไปเก็บสมุนไพร แม้ว่าจะฝนตกแต่เขาก็ยังคงที่จะไปเก็บเหมือนเดิม สมุนไพรชนิดนั้นจำเป็นต้องเก็บตอนฝนแรกของใบไม้ผลิถึงจะดี

และสมุนไพรนั้นจะขึ้นไกลจากเมืองและชอบในที่ที่ไม่ค่อยมีแดด

ตอนที่เขาก้มลงไปเก็บ ตั้งใจแค่จะเก็บสมุนไพรเท่านั้นกลับเจอกับร่างกายที่อ่อนนุ่ม

ตอนที่เขาก้มลงไปดูก็พบว่าเป็นหญิงสาวคนนึงนอนอยู่ตรงนั้น

นี่อาจเป็นเพราะเธอกลิ่งลงมาจากที่สูง ตอนนี้ตัวเธอชื้นไปหมด ไม่ได้สติยังมีไข้และร่างกายเต็มไปด้วยแผลอีกด้วย

เดิมทีเขาคือหมอ เจอคนเจ็บขนาดนี้เขาจะไม่ช่วยได้ยังไง ที่นี่ก็ห่างจากโรงพยาบาลด้วยสิ

คงเป็นโชคชะตาสินะ