รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 31

บทที่31 มีข้อเสียอย่างหนึ่งคือว่ายน้ำไม่เป็น

ลูกน้องถอนหายใจแล้วพูด “โอเคครับ ผมเอาข้อมูลทั้งหมดมาเรียบเรียง ตอนนี้ผมจะพูดตั้งแต่ต้นจนจบเลยนะครับ”

“วิคณากับคุณผู้หญิงอ่อ...คุณรสรินเป็นเพื่อนกันครับแต่ว่าพวกเขาทั้งสองกลับมาชอบคุณพร้อมกัน ผมว่าเรื่องนี้เถ้าแก่ก็น่าจะรู้”

“จริงๆแล้วเรื่องที่ผมอยากจะพูดก็คือ เถ้าแก่เข้าใจผิดคุณรสริน เธอช่างน่าเวทนา อ่อ..ขอโทษครับเดี๋ยวผมพูดต่อๆ”

“ผมคิดว่าเถ้าแก่คงจะไม่ลืมเรื่องอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อนใช่ไหมครับ”

เซนเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “แน่นอนว่าไม่ลืมและจะไม่มีวันลืมมันด้วย”

“อุบัติเหตุก่อนหน้านั้นคนที่ช่วยคุณคือคุณรสรินครับไม่ใช่คุณวิคณา”

ลูกน้องคนนั้นพูดอย่างกลัวๆ สายตาของเซนเบิกกว้าง “นายพูดว่าอะไรนะ”

“แม้ว่าเรื่องนี้ฟังดูแล้วไม่ค่อยน่าเชื่อแต่คนที่ช่วยคุณก่อนหน้านี้จริงๆแล้วคือคุณรสรินครับ” ลูกน้องพูด

เซนจับโทรศัพท์แน่น

เขาไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม

คนที่ช่วยเขาก่อนหน้าเป็นรสรินงั้นหรอ

เป็นไปได้อย่างไรกัน

ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาคนที่เขาเห็นแน่ๆก็คือวิคณา

เขาไม่หยุดคิดถึงเรื่องในวันนั้น

อะไรเขาก็ดีหมดมีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นที่เขาทำไม่ได้ก็คือการว่ายน้ำ

แต่ตอนนั้นมีเพื่อนไปงานที่จัดริมทะเลแทนเขา

รสรินกับวิคณาก็อยู่ในทีมที่ไปด้วยแต่ตอนนั้นเขาไม่ได้สนใจอะไรพวกเธอทั้งสองคนเลย

ตอนนั้นอายุก็ยังน้อยๆอยู่ตอนนั้นก็คงจะเมาอยู่ไม่ใช่น้อยดังนั้นใครมารินเหล้าอะไรให้เขาก็ดื่มหมด

ดื่มจนเมาเขาเริ่มทรงตัวไม่อยู่แต่ก็ยังอยากให้มีคนเดินไปชมวิวทะเลเป็นเพื่อน

แต่ใครจะไปรู้ว่าดื่มไปจนเมาขนาดไหนเขาเลยล้มตกลงไปในทะเล

แม้ว่าทีมตัวแทนของเขาจะอยู่ที่ริมทะเลแต่ก็คงอยู่ห่างจากทะเลไม่ใช่น้อยอีกอย่างในงานก็กำลังคึกคักเสียงคนที่ตกน้ำลงไปคงไม่ได้ยิน

เขาอยากที่จะร้องขอความช่วยเหลือ อยากต่อสู้แต่เขากลับพบว่าตัวเองไม่มีแรง

น้ำในทะเลเย็นเข้ากระดูกรอบข้างก็มืดไปหมด

ราวกับว่าตอนนี้เขากำลังต่อสู้กับอะไรที่เป็นไปไม่ได้

ในตอนนั้นเขาคิดเพียงว่าเขาจะต้องตายในทะเลนี้อย่างแน่นอน

อากาศในปอดก็เริ่มน้อยลงไปทุกทีและเขาก็เริ่มรู้สึกเบลอๆ

แต่พอถึงตอนที่เขาทนไม่ได้อยู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงคนกระโดดน้ำลงมา

หลังจากนั้นก็มีมืออุ่นๆมาจับเขาไว้แล้วกอดเขาไว้ในอ้อมอกแล้วลากตัวเขาขึ้นไป

ความรู้สึกนึงของเขาในตอนนั้นคือคนคนนั้นตัวเล็ก มือเล็ก แม้ว่าจะเปลืองแรงแต่ก็ยังคงที่จะช่วยชีวิตเขาต่อไป