รักนายมันเจ็บเหลือเกิน นิยาย บท 35

บทที่35 ผมเสียใจแล้ว

เซนปล่อยมือแล้วก็เอามือไปจับที่หน้าของลิขิตา

ทั้งอาดทั้งนุ่ม

เขามองเธอที่มีเครื่องมือและสายต่างๆมากมายอยู่ที่ตัว ตาของเขาก็แดงออกมา

เดิมทีเธอ...ไม่ควรที่จะเป็นแบบนี้

ถ้าไม่เป็นเพราะเขา...

รสรินก็จะอยู่ข้างๆเขา และลูกของพวกเขาก็จะไม่เจ็บป่วยและเติบโตอย่างดี

แต่ว่าในโลกนี้ที่ไหนจะมียารักษาความเสียดายกันล่ะ

เมื่อผิดแล้วก็คือผิด

ผิดแล้วยิ่งผิดขึ้นไปอีก

ผิดจนถึงสุดท้าย จะกลัวที่จะรู้ตัวทำไม

เซนจับมือลิขิตาเบาๆแล้วยิ้มให้กับเธออย่างอบอุ่น

ลิขิตาเห็นเขายิ้มตัวเองก็พลอยยิ้มไปด้วย ในรอยยิ้มที่เธอยิ้มออกมาก็เห็นรอยยิ้มที่ยิ้มออกมาไม่มีฟัน

เซนเห็นท่าทางที่น่ารักของเธอก็ยิ่งรักเธอเข้าไปใหญ่

หมอเมื่อเห็นแบบนั้นก็พูดว่า “ผมไม่รบกวนพวกคุณแล้วกัน อาการของเด็กก็ดีขึ้นแล้วก็ใช้เวลาของพวกคุณให้ดีๆล่ะ”

เซนผงกหัวตอบรับ

หมอก็เดินออกไป

เซนนั่งบนเก้าอี้ในห้องผู้ป่วยแล้วจูบไปที่มือน้อยๆของลิขิตา “ลิขิตา ตอนนี้ฉันต้องขอบคุณแม่ของเธอนะที่เกิดเธอออกมา”

ลิขิตาฟังไม่ออกในสิ่งที่เขาพูดเลยได้แต่มองเขายิ้ม

เซนเพียงแค่อยากได้ใครสักคนมาฟังในสิ่งที่เขาพูดดังนั้นจึงมองไปที่ลิขิตาแล้วพูด “ลิขิตารอเธอหายดีฉันจะไปตามหาแม่ของเธอนะ ดีไหม”

“ก่อนหน้านี้พ่อทำเรื่องไม่ดีไว้มากมายกับแม่...ตอนนี้พ่อรู้สึกเสียใจมากๆ”

“แต่เสียใจตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตอนนี้ไม่รู้ว่าแม่ไปอยู่ที่ไหน ตอนนี้พ่อทำทุกวิถีทางแต่แม่ก็ไม่ยอมออกมาสักที”

“ดังนั้นลิขิตาช่วยพ่อได้ไหม ช่วยหายดีแล้วหลังจากนั้นถ้าแม่ของลูกเห็นลูแข็งแรงเขาคงจะดีใจ”

“แม้ว่าเธอจะไม่ยอมให้อภัยพ่อแต่อย่างน้อยพ่อก็มีโอกาสสักนิดนึง”

“อีกอย่างหวังว่าพวกเราสามคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ดังนั้นฉันเลยตั้งชื่อให้เธอว่าลิขิตา”