รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 105
“ถ้าตัดเรื่องความแตกต่างออก พัฒน์เป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ และดีกับเธอมากด้วย”
พิชญ์สินียอมรับว่าลึกๆแล้วตัวเองรู้สึกพอใจในตัวลูกเขยคนนี้มากๆ
“เขาโอ๋เธอเกินไปแล้ว คราวหลังถ้าเธอสองคนทะเลาะกัน แม่คาดเดาได้เลยว่าเขาจะยอมเธอ”
เทวิกากินองุ่นด้วยใบหน้าแต้มยิ้ม แล้วยังไม่ลืมป้อนให้แม่กินด้วย “แม่ ลูกเขยแม่รักลูกสาวแม่ขนาดนี้ แม่ควรดีใจสิถึงจะถูก”
“ใช่ๆ ๆ แม่ดีใจ”
พิชญ์สินีแตะจมูกเธอเบาๆอย่างเอ็นดู แล้วเอ่ยว่า “เดี๋ยวแม่คืนกุญแจอายุยืนให้เธอ มันสวมอยู่บนตัวเธอตอนที่พ่อเก็บเธอได้ แล้วยังมีเสื้อทารกที่เธอใส่ในตอนนั้นด้วย”
“แม่ยังเก็บของพวกนั้นไว้ ถึงแม่จะบอกว่าเห็นเธอเป็นลูกสาวแท้ๆ แต่ก็มักจะรู้สึกว่าสักวันตัวตนของเธอก็ต้องถูกเปิดโปง เก็บของพวกนั้นเอาไว้ ก็สะดวกในตอนที่เธอได้พบกับครอบครัวแท้ๆในอนาคต”
เทวิกาเอ่ยว่า “ตอนนี้วิทยาศาสตร์ก้าวไกลไปมากแล้ว แค่ตรวจดีเอ็นเอก็รู้แล้ว”
ไม่ใช่ยุคโบราณสักหน่อย อีกอย่างของต่างหน้าพวกนี้ก็ถูกคนอื่นเอาไปแอบอ้างได้ง่ายเหมือนกัน
“ไม่ว่ายังไงเก็บไว้ก็ถือว่าดี”
“แม่ วิกา”
ยศพัฒน์ล้างจานเสร็จ แล้วยังเก็บกวาดห้องครัวให้เรียบร้อยจึงจะออกมา
เมื่อเห็นยศพัฒน์ที่สง่าสามและอ่อนโยน พิชญ์สินีก็อ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าครุ่นคิดแล้ว คำพูดที่ออกจากปากก็กลายเป็น “จานล้างเสร็จแล้วเหรอ? นี่ก็ยังเช้าอยู่ ให้วิกาพาออกไปเดินย่อยอาหารเป็นเพื่อนสิ”
ตอนที่กินข้าว สองสามีภรรยาคีบอาหารให้ซึ่งกันและกัน หวานแหววจนสิรภพเหลือบมองภรรยาตัวเองไปหลายครั้ง
ในสถานการณ์แบบนี้ ยศพัฒน์กินเยอะมาก
พิชญ์สินีกังวลว่าลูกเขยจะถูกลูกสาวป้อนจนจุก
“แม่ จานล้างเสร็จแล้ว ห้องครัวก็เก็บกวาดเรียบร้อยแล้วครับ”
ยศพัฒน์เดินมา
“เทวิกา เธอพาพัฒน์ออกไปเดินเล่นสิ แม่เข้าไปดูทีวีก่อนล่ะ ละครที่แม่ตามจะเริ่มฉายแล้ว”
พิชญ์สินีพูดจบก็เดินเข้าบ้าน
เทวิกามือข้างหนึ่งถือพวงองุ่นที่ยังกินไม่หมดเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็จูงมือใหญ่ของยศพัฒน์ แล้วเอ่ยอย่างเป็นธรรมชาติว่า “ไป ฉันพานายไปเดินเล่นสวนสาธารณะ”
“ตอนนี้ทุกที่ต่างปรับปรุงชนบทใหม่ ทุกชนบทจะมีสวนสาธารณะที่นั่นก็จะมีเครื่องออกกำลังกาย ให้ทุกคนไปออกกำลังกายในเวลาว่าง ข้างๆก็ยังมีสนามบาสเกตบอลให้เล่นอีกด้วย......
แน่นอนว่าสวนสาธารณะในหมู่บ้านก็ใหญ่เทียบสวนสาธารณะใหญ่ด้านนอกไม่ได้อยู่แล้ว พื้นที่ไม่ใหญ่ แต่เขียวชอุ่มมากๆ เสียอย่างเดียวคือยุงและแมลงค่อนข้างเยอะ
ในฤดูร้อนเหมือนอย่างตอนนี้ แล้วไปสวนสาธารณะตอนไฟข้างทางสว่างอีก กลับมาอีกที ทั้งศีรษะ ใบหน้า และมือเท้าก็มีแต่ตุ่มยุงกัดเต็มไปหมด
คันชะมัดยาด
ปกติเทวิกาไม่มีทางไปที่แบบนั้นหรอก
ทว่ายศพัฒน์มาแล้ว หากจะพาเขาออกไปเดินเล่น ก็มีแต่ต้องไปที่แบบนั้นแล้ว
เทวิกามองยศพัฒน์ที่แต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ ยุงนอกจากจะไปจุมพิตบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ก็กัดไม่โดนมือเท้าของเขาหรอก
“มีอะไรงั้นเหรอ?”
คนรักมองเขาหลายทีก็คือต้องมีปัญหาแน่ ๆ
ยศพัฒน์ถามอย่างเป็นห่วงว่า “มีตรงไหนไม่โอเคหรือเปล่า?”
“ฉันอยากพานายไปป้อนยุงที่สวนสาธารณะ แต่ดูจากการแต่งตัวของนายแล้ว ฉันรู้สึกว่าถ้าไปที่นั่น คนที่จะถูกยุงหามไปจะเป็นฉันแทน”
ยศพัฒน์ยกมือเธอขึ้นมาที่ริมฝีปากและจูบหลังมือเธอ ยิ้มเอ่ยว่า “งั้นก็ไม่ต้องไปสวนสาธารณะแล้ว ฉันไม่อยากให้เธอถูกยุงหามไป”
“งั้นเราเดินไปตามทางหมู่บ้านก็ได้ แค่เดินเล่นก็พอ”
หมู่บ้านที่บ้านตระกูลวาชัยยุงอยู่อาศัย ทุกเส้นทางจะเป็นถนนคอนกรีต เดินทางสะดวกมากๆ ห่างจากตัวเมืองก็ไม่ถือว่าไกล
ในวันไปตลาดนัด คนแก่ของหมู่บ้านแถวนี้ที่ขี่จักรยานหรือจักรยานไฟฟ้าไม่เป็นก็จะนัดกันเดินไปที่ตลาดนัด
“องุ่นหวานมาก นายกินไหม?”
“เธอชอบกิน เธอกินเถอะ”
เทวิกาก็ยังคงป้อนเขากินไม่กี่ลูกอยู่ดี ถามเขาว่าหวานหรือเปล่า
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน