รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 113

เทวิกาไม่รับเงินที่ย่ายื่นมาให้ คุณย่าโบว์จึงเก็บเงินไว้

ยศพัฒน์ยกชามข้าวต้มออกมา คุณย่าโบว์พลันเอ่ยอย่างใจดีว่า “พัฒน์ นายกับเทวิกาค่อยๆกินนะ ย่าจะไปสวนผักแล้ว”

“ครับ คุณย่า”

คุณย่าโบว์เรียกสามีตัวเองไปด้วยกัน

ไม่นาน บ้านตระกูลวาชัยยุงก็เหลือเพียงสองสามีภรรยาน้อย

“นายกินอาหารเช้าของบ้านฉันได้ไหม?”

เทวิกายังจำตอนครั้งแรกที่กลับคฤหาสต์ที่คอนโดกรีนทาวน์กับเขาได้ อาหารเช้าที่กินนั้นมีหลากหลายมากๆ

และอร่อยมากด้วย

ไม่เรียบง่ายเหมือนของบ้านเธอ

“กินได้สิ บอกแล้วว่าฉันไม่เลือกกิน จริงๆนะ”

ยศพัฒน์ลูบศีรษะเธออย่างรักใคร่ เอ่ยว่า “วิกา พวกเธอไม่ต้องกังวลว่าฉันจะรังเกียจความเป็นอยู่ของบ้านเธอ ฉันไม่รังเกียจ ไม่เลยสักนิด”

เทวิกายิ้ม “นายกินได้ก็ดี”

ถ้าเขาไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพความเป็นอยู่ของเธอ งั้นพวกเขาสองคนก็จะต้องหย่ากันในสักวัน

หลังทานอาหารเช้าเสร็จ เทวิกาก็เข็นจักรยานไฟฟ้าที่ปกติแม่เขาขี่ไปซื้อผักที่ตลาดออกมาจากโรงรถที่บ้านเธอสร้างเอง แล้วยิ้มเอ่ยกับยศพัฒน์ว่า “สามี มา ฉันพานายขี่ไปซื้อของที่ตลาด”

ยศพัฒน์เดินไป แล้วรับหมวกกันน็อกที่เธอยื่นมาให้ เมื่อสวมเสร็จ เขาก็อุ้มเธอไปไว้บนเบาะด้านหลัง ส่วนเขาก็ไปนั่งด้านหน้า

“เธอซ้อนฉันดีกว่า”

“นี่คือจักรยานไฟฟ้า”

“จักรยานฉันยังขี่ได้ไหลลื่นมากเลย”

เทวิกาพลันนึกถึงครั้งแรกที่เธอไปร่วมงานเลี้ยงกับเขา เธอใส่ชุดราตรีที่เขาส่งมาให้ แต่งตัวซะสวย แต่กลับนั่งซ้อนจักรยานไปตลอดทั้งทาง ดึงดูดสายตาผู้คนนับไม่ถ้วน

เป็นจุดสนใจสุดๆ!

“ก็ได้ ฉันให้นายขี่”

“กอดฉันแน่นๆ”

หา?

เทวิกาอึ้งครู่หนึ่ง ไม่นาน เธอก็กอดเอวของยศพัฒน์จากด้านหลัง

ยศพัฒน์พอใจแล้ว จึงจะเริ่มสตาร์ทเครื่อง

ขณะเดียวกัน ณ บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป

ณัฏฐาแต่งตัวหรูหราสง่าสงาม สวมเครื่องประดับเพชรพลอยไม่น้อย ทั้งตัวเรืองไปด้วยแสงแพรวพราว

เธอถือกระเป๋าแอร์เมส เหยียบรองเท้าส้นสูง เดินบิดสะโพกเข้าไปในตึกบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามาหาใครคะ?”

พนักงานต้อนรับทักทายและรั้งณัฏฐาไว้อย่างมีมารยาท

ณัฏฐายิ้มตอบว่า “ฉันชื่อณัฏฐา มาหาคุณพัฒน์พวกคุณน่ะ ไม่ทราบว่าคุณพัฒน์อยู่หรือเปล่า?”

“คุณณัฏฐา วันนี้คุณพัฒน์ไม่ได้มาที่บริษัท คุณสามารถมาวันอื่นแทนได้ เพียงแต่คุณต้องนัดล่วงหน้า ปกติแล้วคุณพัฒน์จะไม่พบแขกผู้หญิงนอกเหนือจากลูกค้าและคนในครอบครัว”

ณัฏฐาเองก็รู้ว่ายศพัฒน์ไม่ใช่คนที่ขอพบได้ง่ายๆ ได้ยินพนักงานต้อนรับพูดประโยคหลัง เธอก็เอ่ยว่า “บ้านสามีฉันกับตระกูลอริยชัยกุลรู้จักกัน ฉันเห็นคุณพัฒน์พวกเธอมาตั้งแต่เด็กจนโต เขาเห็นฉันแล้วยังต้องเรียกฉันว่าน้าณัฏฐา”

พนักงานยังคงเอ่ยอย่างมีมารยาทว่า “คุณณัฏฐา นี่คือกฎของคุณพัฒน์ แม้เขาจะเรียกคุณว่าน้าณัฏฐาแต่คุณก็ไม่ใช่คนในครอบครัวของเขา เพราะฉะนั้น......”

พนักงานไม่พูดต่ออีก ณัฏฐาเข้าใจในความหมายคำพูดของเธอ

แม้เธอจะนัดล่วงหน้าตามกฎ ก็ไม่ได้เจอกับยศพัฒน์

เพราะเธอไม่ใช่คนในครอบครัวของยศพัฒน์ และก็ไม่ใช่ลูกค้าด้วย

“งั้น เธอรู้ไหมว่าพัฒน์ไปไหน?”

“คุณณัฏฐา ขออภัยค่ะ พวกเราเป็นแค่พนักงานต้อนรับ ไม่รู้ว่าคุณพัฒน์ไปไหนหรอกค่ะ”