รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 115

ตอนที่เทวิกาตื่น รถก็ถูกขับมาถึงบริเวณคฤหัสถ์เมเปิลพอดี

“ตื่นแล้วเหรอ”

น้ำเสียงอ่อนโยนดังลอดมาจากเหนือศีรษะ

เธอเงยหน้าขึ้น ก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงมาของยศพัฒน์

ตื่นมาก็เจอหนุ่มหล่อ นี่ทำให้คนรู้สึกอารมณ์ดีมากจริงๆ

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเธอยังอยู่ในอ้อมกอดของหนุ่มหล่ออีกต่างหาก สายตาที่มองเธอนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

รอมยิ้มของเทวิกาเองก็ทำให้ยศพัฒน์รู้สึกขบขัน เขาก้มหน้าลง แล้วจุมพิตริมฝีปากเธอเบาๆ

เทวิกาหลับตาลง ดื่มด่ำไปกับจูบของเขา

“ถึงหรือยัง?”

หลังจากที่เขาปล่อยเธอออก เธอก็ลืมตามองเขา พลางเอ่ยถามเสียงเบา

“อีกห้านาทีก็ถึงแล้ว”

เทวิกามองออกไปนอกหน้าต่างรถ ท้องฟ้าสีดำปกคลุมผืนแผ่นดินแล้ว

ไฟสองข้างทางสว่างมาก ทุกระยะสิบเมตรก็จะมีไฟข้างทางหนึ่งดวง ไม่เปิดไฟรถก็ไม่ส่งผลต่อการขับรถ

“เส้นทางนี้มีรถสัญจรน้อยจัง”

เทวิกาเห็นด้านหน้าไม่มีรถยนต์ ด้านหลังเองก็ไม่มีรถยนต์ตามมา พลันปริปากเอ่ย

ยศพัฒน์อธิบายเสียงอ่อนโยนว่า “สุดสายถนนนี้คือคฤหัสถ์เมเปิลของเรา เพราะฉะนั้นถนนสายนี้ถึงมีรถสัญจรน้อยมากๆ นอกเสียจากว่าจะไปบ้านเรา ไม่งั้นก็ไม่มีใครใช้เส้นทางนี้”

เทวิกาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง

ถนนสายนี้ตระกูลอริยชัยกุลเป็นคนออกเงินสร้างเอง สร้างได้กว้างมากๆ เพราะคดเคี้ยวเล็กน้อย กว้างหน่อยก็จะได้ไม่เกิดอุบัติเหตุได้ง่าย

“ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ก็เลยไม่เห็นวิวของคฤหัสถ์ พรุ่งนี้เช้า ฉันค่อยพาเธอมาเที่ยวรอบคฤหัสถ์”

คนขับรถลุงวริศหันศีรษะมาพูดแทรกว่า “คุณชาย คฤหัสถ์ใหญ่ขนาดนี้ ใช้เวลาทั้งวันก็เที่ยวไม่หมด ต้องให้คุณนายน้อยย้ายมาอยู่ที่นี่ ถ้ามีเวลาว่างก็ไปเที่ยว ถึงจะเที่ยวหมดได้”

ยศพัฒน์ยิ้ม “ก็จริง”

เขาหันมามองเทวิกาตาเป็นกระกาย

เทวิกาฟังแล้วรู้สึกอึ้งเล็กน้อย เธอรู้เกี่ยวกับตระกูลอริยชัยกุลไม่มากนัก ก่อนหน้าที่จะอยู่กับยศพัฒน์ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตระกูลอริยชัยกุลคือเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองแอคเซสซ์ ยิ่งไม่รู้ว่าบ้านหลักของตระกูลอริยชัยกุลคืออคฤหัสถ์เมเปิล

เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับคฤหัสถ์เมเปิลมาก่อน เพราะลึกลับเกินไป ดังนั้นเธอจึงเคยได้ยินคนอื่นพูดถึง แต่คฤหัสถ์เป็นยังไง น้อยคนนักที่จะสามารถอธิบายได้

รู้เพียงแค่ว่าคฤหัสถ์เมเปิลใหญ่มากๆ ทิวทัศน์สวยมาก

คิดไม่ถึงเลยว่าใช้เวลาทั้งวันก็ยังเที่ยวไม่หมด

นี่ต้องใหญ่ขนาดไหนกัน!

“วิกา”

พัฒน์ถามเสียงอ่อนโยนว่า “จะย้ายกลับมาอยู่บ้านไหม?”

เทวิกากระพริบตา ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงระเรื่อ ยศพัฒน์เห็นแล้วอยากจะจับกดเธอให้รู้แล้วรู้รอด

“แต่ว่า ไกลมาก”

เธอยังต้องเปิดร้านของตัวเอง

ยศพัฒน์ยิ้มเอ่ยว่า “นี่ไม่ใช่ปัญหา ฉันรับส่งเธอทุกวันเอง ให้คนขับรถรับส่งเธอก็ได้ หรือว่าเธอจะขับรถเอง?”

ตอนที่ยังไม่แต่งงาน เพื่อสะดวกต่อการไปทำงาน ส่วนมากแล้วก็จะพักอาศัยอยู่ในคฤหาสต์ของคอนโดกรีนทาวน์

หลังแต่งงาน เขากลับอยากพาเธอกลับคฤหัสถ์เมเปิล ให้เธอได้อยู่รวมกับคนในครอบครัวเขา เธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด

“ฉันขับรถไปเอง”

เมื่อพูดถึงขับรถ เทวิกาก็ตาลุกวาวทันที “ตั้งแต่ที่ฉันสอบใบขับขี่ได้ ก็เคยขับรถพี่ชายฉันแค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นเขาก็ไม่ยอมให้ฉันขับอีกเลย คนขี้เหนียว”

ชเนนทร์ได้ยินแล้วคงรู้สึกไม่ยุติธรรม และโต้กลับว่า: เธอขับรถเหมือนขับเครื่องบิน ขับซิ่งชะมัด นี่ยังไม่พอ ครั้งแรกที่ขับรถเขาก็ไปชนกำแพงบ้านจนพัง ไม่เพียงแค่กำแพงพัง รถก็พัง

เพื่อไม่ให้ถูกแม่ด่า เพื่อความปลอดภัยของเธอ ต่อให้ตีเขาจนตาย เขาก็ไม่มีทางยอมให้น้องสาวขับรถอีกแน่ ๆ

“ทำไมไม่ให้เธอขับล่ะ? ไม่เป็นไร บ้านฉันมีโรงเก็บรถหลายโรง ในโรงเก็บรถมีรถมากมาย เธออยากขับคันไหนก็ได้หมด”

ยศพัฒน์เอ่ยอย่างรักใคร่

ถ้าชเนนทร์อยู่ที่นี่ก็จะต้องยิ้มเย็นอย่างแน่นอน บอกว่าเพียงแค่น้องเขยเคยนั่งรถที่น้องสาวขับดูสักครั้ง ก็จะเสียใจภายหลังที่ให้น้องสาวเขาขับรถแน่ ๆ

นั่งรถที่เทวิกาขับครั้งเดียว ก็อกสั่นขวัญเสียจนวิญญาณแทบหลุดออกจากร่าง ผวาจนเข่าอ่อนยวบ