รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 117

บนโต๊ะอาหารตัวยาว ยิ่งมีคนนั่งเยอะ คนที่นั่งอยู่ไกลอาจจะเอื้อมตักอาหารไม่ถึง ดังนั้นจึงทุกๆเมนูจึงแบ่งเป็นสามชุด แบบนี้ไม่ว่านั่งอยู่ตำแหน่งไหน ก็สามารถตักอาหารที่ตัวเองชอบได้

ปกติเวลาทานข้าวตระกูลอริยชัยกุลจะพากันเงียบมาก นอกเสียจากว่าผู้ใหญ่จะเป็นฝ่ายเอ่ยพูดก่อน ไม่อย่างนั้นมื้ออาหารก็จะดำเนินไปอย่างเงียบๆ

แต่วันนี้กลับปล่อยอิสระ ให้ทุกคนคุยไปทานข้าวไป

ยศพัฒน์ตักอาหารให้เทวิกาไม่หยุด เมื่อรู้ว่าเทวิกาชอบกินกุ้ง ก็แกะกุ้งให้เธอจนพูลจาน แล้วถึงได้หันมากินข้าวของตัวเอง

เหล่าคุณนายตระกูลอริยชัยกุลแอบสะกิดสามีของตัวเองเบาๆ

เหล่าคนชายตระกูลอริชัยกุล “...........”

ด้วยเหตุนี้ คุณชายทั้งหลายจึงพากันใส่ถุงมือพลาสติก แล้วเริ่มแกะกุ้งให้ภรรยาของตัวเอง

เย็นนี้พวกคุณนายตระกูลอริยชัยกุลต่างกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย

แทบอยากให้เทวิกาเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์เมเปิลไวๆ

หลังจากทานข้าวเสร็จ ยศพัฒน์ก็พาเทวิกามาเดินเล่นที่สวน เพื่อย่อยอาหาร

แต่ก็ไม่ได้เดินไปไหนไกล

เดินอยู่แถวๆศาลาใจกลางสวน

คฤหาสน์เมเปิลกว้างใหญ่มาก ห้าครอบครัวในตระกูลต่างก็อาศัยอยู่ที่นี่ ตึกที่รายล้อมไปด้วยสวนดอกไม้ที่อันดาอาศัยอยู่ก่อนจะแต่งออกเรือนไปตอนนี้ไม่มีคนอยู่ เหลือไว้ให้เธอกลับมาค้างเวลากลับบ้าน

ทุกคนต่างมีพื้นที่เป็นของตัวเอง เนื่องจากยศพัฒน์เป็นทายาทโดยตรงของตระกูลอริยชัยกุล เขาจึงได้อยู่ตึกหลักกับเหล่าผู้อาวุโส ไม่เหมือนพี่น้องคนอื่นๆที่มีตึกเป็นของตัวเอง

ทุกตกจะมีสวนล้อมหน้าล้อมหลัง ตั้งอยู่ใครอยู่ใครแต่ก็มีพื้นที่เชื่อมถึงกัน

นอกจากบ้านพวกนี้แล้ว ที่คฤหาสน์ยังมีสวนใหญ่ๆ พูดได้ว่าในสวนใหญ่ก็ยังมีสวนเล็กแยกย่อยไปอีก ทัศนียภาพของสวนแต่ละที่ล้วนแล้วแต่แตกต่างกันไป

คุณชายบางคนชอบบ้านที่เหมือนปราสาท ก็จะปรับแต่งให้เหมือนปราสาท บางคนชอบบ้านแบบโบราณ ก็จะปรับแต่งให้เป็นบ้านที่อยู่กลางป่า

บ้านใหญ่ที่อยู่ใจกลางระหว่างบ้านของคนอื่นๆจะมีขนาดใหญ่ที่สุด มีทั้งหมดสามชั้น หน้าบ้านล้อมรอบไปด้วยสวน มีทางเดิน มีสะพานข้ามเล็กๆ รวมไปถึงศาลากลางน้ำ และน้ำตกจำลอง

ทั้งยังมีสระบัวบ่อใหญ่ ช่วงหน้าร้อน ดอกบัวจะบานสะพรั่งเต็มสระ

สวยงามมาก

เสียดายตอนนี้เป็นเวลากลางคืน

เทวิกาเลยไม่ได้เห็นสระบัวสวยๆ

แม้ว่าจะไม่ได้เชยชมความสวยงามของสระบัว แต่วิวจากมุมอื่นๆ ก็ทำให้เทวิกาตะลึงในความสวยงามเหมือนกัน

ถ้าบอกว่าคฤหาสน์เมเปิลคืออุทยานก็ไม่เกินจริง

ที่นี่คือบ้านที่คนตระกูลอริยชัยกุลร่วมสร้างขึ้นมาจากรุ่นสู่รุ่น แม้ว่าคนแต่ละรุ่นจะชอบบ้านสไตล์ต่างกัน แต่กลับไม่ทำลายทัศนียภาพที่คนรุ่นก่อนได้สืบทอดกันมา เพียงแต่เติมแต่งสไตล์ที่ตัวเองชอบเข้าไป

“พัฒน์”

เทวิกาจับมือของยศพัฒน์เอาไว้

“มีอะไรเหรอ?”

อยู่ๆเธอก็กระชับจับมือเขาแน่น จนยศพัฒน์สะดุ้ง

“ฉันยินดีย้ายมาอยู่กับคุณที่นี่ บ้านคุณสวยมาก ฉันชอบที่นี่”

ตอนที่ยศพัฒน์เอ่ยชวนเธอย้ายมาอยู่ที่นี่ เทวิกาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ตอนนี้ เธอมีคำตอบให้ยศพัฒน์แล้ว

เธออยากอาศัยอยู่ที่คฤหาสน์เมเปิล

สภาพแวดล้อมสวยงาม อากาศบริสุทธิ์ อยู่ห่างไกลความศรีวิไล ทั้งเงียบทั้งสงบ

การเดินเข้ามาในนี่ ให้ความรู้สึกสงบสุขแปลกๆ

เทวิกาชอบความรู้สึกนี้มาก

ยศพัฒน์จิ้มปากของเธอ แก้คำพูดให้เธอใหม่ว่า “นี่ก็บ้านคุณเหมือนกัน หยุดพูดว่าบ้านผมได้แล้ว บ้านผมก็เหมือนบ้านคุณนั่นแหละ”

“ถ้าคุณชอบที่นี่ งั้นตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เราย้ายมาอยู่ถาวรเลยไหม?”

เทวิกาพยักหน้า

“ส่วนบ้านเช่าไม่ต้องคืนนะ พักกลางวัน คุณจะได้กลับไปพักที่นั่นได้”

ถึงยังไงบ้านเช่าของเธอก็อยู่ใกล้ร้านแค่นิดเดียว

เทวิกาตอบอืม แล้วเอ่ยว่า“ก็ได้ ต่อให้คุณไม่ชวนฉัน ฉันก็จะวิ่งตามคุณกลับมาอยู่ดี”

ขอแค่มีเขาอยู่ด้วย ไม่ว่าที่ไหนเธอก็ชอบทั้งนั้น

เทวิกาออดอ้อนเขา

“ไปกันเถอะ กลับเข้าบ้านกัน”