รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 135

“ใครใช้ให้คุณสูบบุหรี่ละคะ”

หญิงสาวประชดไปคำหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นมาว่า “ฉันอยากไปซื้อชุดคลุมท้องสักหน่อย คุณให้เงินฉันหน่อยซิคะ”

คุณชลขมวดคิ้วขึ้นมา “เมื่อหลายวันก่อนเพิ่งให้เธอไปแสนหนึ่ง ใช้หมดแล้วเหรอ?”

“แสนหนึ่งมันจะไปใช้ได้นานแค่ไหนกัน ฉันแค่ซื้อกระเป๋าก็หมดแล้ว คนเขาอุตส่าห์ตั้งท้องให้คุณ ไม่ได้มีชื่อมีสถานะอะไรเลย แค่ของเงินคุณหน่อยเท่านั้น คุณยังจะรังเกียจอะไรอีก? กลัวแม่เสือที่บ้านคุณมาตรวจบัญชีใช่ไหมคะ?”

“ถุย อยู่ในบ้าน ฉันเป็นคนมีสิทธิ์พูด”

คุณชลล้วงการ์ดใบหนึ่งออกมาให้หญิงสาว แล้วสั่งกำชับเธอว่า “ใช้ให้มันน้อย ๆ หน่อย ฉันเสียเงินไปก้อนโตแล้ว เจ็บใจจะแย่แล้ว”

“รู้แล้วค่ะ”

ผู้หญิงคนนั้นรับการ์ดไป แล้วก็จูบลงบนใบหน้าเขา แล้วก็เดินบิดเอวไปเลย

……

พอเทวิกาถูกโจรลักพาตัวยกลงมาจากรถไม่ถึงสิบนาที เธอก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

เธอตื่นขึ้นมารู้สึกแต่เพียงที่ท้ายทอยปวดมาก

พอนึกถึงเรื่องก่อนที่จะถูกตีสลบไปขึ้นมา เทวิกาก็รีบลุกขึ้นมานั่งลงพื้นอย่างรวดเร็ว

พอเห็นว่าตัวเองอยู่ในสถานที่แปลก ๆ แล้วก็เคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ก็ลูบคลำบนตัวดู แม้แต่โทรศัพท์ก็ยังอยู่ในกระเป๋ากางเกง เธอก็โล่งไปทีหนึ่ง

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ยังปลอดภัยดี

แล้วลุกยืนขึ้นมา เทวิกามองสำรวจรอบตัวไปรอบหนึ่ง ที่นี่เป็นถนนเล็ก ๆ เส้นหนึ่ง รอบข้างไม่มีสัญลักษณ์ของถนน ไม่รู้ว่าถนนเส้นนี้สามารถทะลุไปถึงไหนได้

เธอล้วงโทรศัพท์ออกมา ก็พบว่าโทรศัพท์ปิดเครื่องอยู่ ก็รีบกดเปิดเครื่อง จากนั้นก็โทรศัพท์หาพี่ชาย

ที่โทรศัพท์หาพี่ชาย เพราะอยากจะยืนยันว่าเรื่องที่พี่ชายได้เกิดอุบัติเหตุรถชนเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า

ตอนชเนนทร์ได้รับโทรศัพท์ของน้องสาวนั้น ยังนึกว่าโจรใช้โทรศัพท์น้องสาวติดต่อกับเขา จึงรีบกดรับสาย แล้วก็ไม่ได้รอให้เทวิกาพูดอะไร เขาก็รีบตะคอกขึ้นมาก่อนเลยว่า “พวกแกจะเอาเงินเท่าไหร่ ฉันจะให้พวกแกหมดเลย แต่ห้ามทำร้ายน้องสาวฉันแม้แต่ผมสักเส้นนะ ไม่งั้นถึงพวกเขาหนีไปถึงสุดหล้าฟ้าเขียว ฉันก็จะตามหาพวกแกให้เจอแน่!”

“พี่”

“วิกา ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไปช่วยเธอเดี๋ยวนี้ เธออย่าลนลานนะ แล้วก็ไม่ต้องขัดขืน พวกมันให้เธอทำอะไรเธอก็ทำอย่างนั้น อย่าทำให้พวกมันโกรธเด็ดขาด เงินทองเป็นของนอกกาย เดี๋ยวพี่จะรวบรวมเงินไปแลกตัวเธอกลับมานะ ขอแค่เธอไม่บาดเจ็บก็พอแล้ว”

ชเนนทร์ยังเป็นห่วงว่าน้องสาวจะทำให้พวกโจรโกรธ แล้วจะถูกพวกโจรฆ่าทิ้งหรือว่าทำร้าย

เพราะฉะนั้นจึงปลอบใจน้องสาวว่าอย่าตื่นเต้น อย่าท้าทายความอดทนของโจรพวกนั้นด้วยแรงตัวเองคนเดียว

“พี่ หนูไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่ได้โดนรถชนใช่ไหม?”

พอได้ยินว่าน้องสาวถูกโจรลักพาตัวไปแล้วยังเป็นห่วงว่าเขาถูกรถชนหรือเปล่า จมูกของชเนนทร์ก็รู้สึกจี๊ดขึ้นมา ไม่เสียแรงที่เขารักและเอ็นดูน้องสาวมา

“พี่ร่างกายแข็งแรงดี จะไปถูกรถชนอะไรกัน”

พอมั่นใจว่าพี่ชายไม่ได้ถูกรถชนแล้ว เทวิกาก็โล่งอกไปเปลาะหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “พี่คะ ตอนนี้หนูอยู่บนทางหลวงเล็ก ๆ เส้นหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าถนนเส้นนี้มันไปทางไหน มีรถสัญจรไปมาน้อยมาก ตั้งแต่หนูตื่นขึ้นมาจนถึงตอนนี้ยังไม่เห็นรถผ่านมาสักคันเลยค่ะ”

“และหนูก็ปลอดภัยดี รอบข้างไม่มีใครเลยสักคน พวกเขาน่าจะโยนหนูลงมาจากรถแล้วมั้งคะ”

เทวิกายังไม่รู้ว่าผู้ชายของตัวเองได้ใช้เส้นสายทั้งหมดที่สามารถใช้ได้แล้ว ได้ทำการค้นหาเธอทั่วเมือง

“พี่ เดี๋ยวหนูแชร์โลเคชั่นให้พี่นะคะ แล้วพี่ค่อยมารับหนู โทรศัพท์หนูใกล้จะแบตหมดแล้ว ถ้าพี่ได้รับโลเคชั่นแล้วก็มาเลยนะคะ หนูจะไม่มีไหน จะรอพี่อยู่ที่นี่นะคะ”

“ได้”

ชเนนทร์เองก็ไม่ได้ถามอย่างละเอียด ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหาตัวน้องสาวให้เจอก่อน

พอจบการสนทนาแล้ว เทวิกาก็แชร์โลเคชั่นไปให้พี่ชาย

จากนั้น เธอยังอยากโทรหากนกอรอีก แต่ใครจะไปรู้พอกดโทรหากนกอรไป โทรศัพท์ของเธอก็ปิดเครื่องเพราะแบตหมดไปเลย

กนกอรกำลังจะรับโทรศัพท์ สายก็ตัดไปซะแล้ว เธอรีบโทรกลับไปใหม่ ก็พบว่าปิดเครื่องไปแล้ว

“วิกา เธอห้ามเป็นอะไรนะ”

กนกอรเดินวนไปวนมาอยู่ในร้าน

เกลียดตัวเองจริง ๆ ที่ไม่มีปัญญา ในตอนที่เพื่อนรักกำลังเกิดเรื่อง เธอกลับช่วยอะไรไม่ได้

ถึงนฤเบศวร์จะช่วยแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรส่งมาเลย แต่ว่าไม่มีข่าวอะไรมาก็เป็นข่าวดีเหมือนกัน

เทวิกายืนโบกมือและร้องเรียกสามีอยู่บนต้นไม้

ยศพัฒน์รีบเดินเข้าไป แล้ววิ่งไปที่ใต้ต้นไม้ต้นนั้น แล้วแหงนหน้าขึ้นไปร้องเรียก “เทวิกา คุณลงมาให้ผมเดี๋ยวนี้นะ!”

ยัยเด็กนี่กลับปีนขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอร้องเรียกเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเขามาถึงที่นี่แล้วก็ลดกระจกรถลง ลดระดับความเร็วลง ก็จะไม่มีทางได้ยินเสียงเธอร้องเรียก แล้วก็จะคลาดกันไป

“ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ฉันเป็นกังวลว่ารออยู่ข้างทางมันจะไม่ปลอดภัย ก็เลยมาหลบอยู่บนต้นไม้ แบบนี้ปลอดภัยกว่าค่ะ”

เทวิกาลื่นไถลลงมาจากกิ่งไม้ด้วย แล้วก็อธิบายเหตุผลว่าทำไมตัวเองถึงได้ขึ้นไปอยู่บนต้นไม้ไปด้วย

แถมยังพูดขึ้นอย่างดีใจอีกว่า “ยังดีที่ฉันเก็บผลไม้อยู่ที่บ้านบ่อย จึงปีนต้นไม้เป็นตั้งแต่เด็กแล้ว”

ใบหน้าหล่อเหลาของยศพัฒน์เคร่งขรึมมาก จ้องเขม็งไปที่เธอ กลัวว่าเธอจะเหยียบพลาดแล้วตกลงมาจากต้นไม้

พอได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าของเขาก็ยิ่งมืดมนมากขึ้น

พอเขายื่นมือไปคว้าตัวเทวิกามาได้แล้ว เขาก็รีบกอดตัวผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ทันที

“ยศพัฒน์ คุณเป็นอะไรไป……อุ๊บ!”

คำพูดของเทวิกายังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกผู้ชายของเธอกดตัวจนไปพิงอยู่กับต้นไม้ เอวของเธอและมือทั้งคู่ล้วนถูกมือข้างหนึ่งของเขาควบคุมเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งของเขาล็อกหัวเธอเอาไว้ แล้วก็อุดปากเธอเอาไว้อย่างบ้าอำนาจ

ทำให้เธอต้องกลืนคำพูดที่ยังพูดไม่หมดกลับเข้าไป

ยศพัฒน์จูบอย่างบ้าอำนาจ บ้าคลั่ง

มีแต่ทำแบบนี้ เขาถึงจะเชื่อว่าเธอไม่เป็นอะไร เชื่อว่าเธอกลับมาอยู่ในอกเขาได้อย่างปลอดภัยแล้ว

สวรรค์เท่านั้นที่รู้ ว่าเขาเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน

ยัยคนไม่มีหัวใจคนนี้ พอพ้นจากอันตรายแล้ว ไม่ใช่ว่าจะติดต่อเขาก่อน แต่กลับไปติดต่อพี่ชายเธอแทนซะนี่

คนอื่น ๆ ก็ตามเข้าไปในป่าไม้ด้วย แต่พอเห็นสามีภรรยาเขาจูบกันอย่างสนิทชิดเชื้อ คนทั้งหมดก็รีบถอยออกไปจากป่าไม้เลย

ชเนนทร์ ……ไอ้เพื่อนร่วมชั้นเก่านี่ มาจู๋จี๋กับน้องสาวเขาต่อหน้าต่อตาเขาเลยเหรอ!