รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 136

สุดท้าย ชเนนทร์ก็หันกลับ ไม่มองคู่สามีภรรยาที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มอีก

ต่อให้ไม่เต็มใจแค่ไหน ไม่ยอมแค่ไหน แต่ทั้งสองก็เป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

 หลังจากนั้นสักพัก ยศพัฒน์ถึงยอมปล่อยร่างบางในอ้อมกอดออก

เทวิการู้สึกหมดแรงจนแทบยืนไม่ไหว ยศพัฒน์ดึงเธอออกห่างจากต้นไม้ จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินออกจากป่า

กลุ่มคนที่ยืนรออยู่ข้างถนน พอเห็นคู่สามีภรรยาเดินออกมา พวกที่กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ก็รีบยัดโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

ใบหน้าของเทวิกาแดงก่ำ

 ถึงแม้ในป่าจะมีเพียงสองสามีภรรยา แต่ตอนที่ทั้งคู่จูบกัน คนพวกนี้จะต้องเห็นแน่ๆ

เธอหน้าแดงก่ำไม่กล้ามองหน้าพวกเขา พอเห็นพี่ชายของเธอ เธอก็ทักทายด้วยใบหน้าแดงก่ำ

ชเนนทร์ส่งเสียงฮึดฮัดแล้วพูดว่า "กลับไปค่อยคุยกัน"

พอพูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไปทันที

เทวิกามองไปตามแผ่นหลังของพี่ชายของเธอ แล้วรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวผ่านแผ่นหลังของพี่ชาย

เมื่อก่อน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ พี่ชายของเธอจะเป็นคนแรกที่รีบเข้าไปช่วยเธอเสมอ

 สองพี่น้องมีความผูกพันกันมาก เธอเป็นน้องสาวผู้น่ารักน่าทะนุถนอมของพี่ชายมาตลอด

ยศพัฒน์ยัดเทวิกาเข้าไปในรถของเขา เขาไม่ขับรถเอง แต่ให้บอดี้การ์ดขับรถมาขับรถแทน เขากับเทวิกานั่งที่เบาะหลังของรถ

 “กษิดิ ให้ทุกคนกลับไปได้แล้ว ไว้วันหลังค่อยเชิญทุกคนไปทานอาหารเป็นการตอบแทน”

ยศพัฒน์ออกคำสั่งกับกษิดิ ก่อนที่รถของเขาจะขับออกไป

 “คุณชาย จะกลับไปที่ไหนครับ”

 บอดี้การ์ดถามในขณะที่ขับรถ

 "คอนโดกรีนทาวน์"

ที่นั่นใกล้กว่า จะกลับไปคฤหัสถ์เมเปิลก็ไกลเกินไป อีกทั้งคุณปู่กับคุณย่าก็อยู่ที่บ้านด้วย เขาไม่อยากให้พวกท่านรู้เรื่องนี้ ไม่เช่นนั้นจะกังวลใจเปล่าๆ

ส่วนคนที่ลักพาตัวเทวิกาแล้วปล่อยกลับมา เขาจะตรวจสอบให้แน่ชัด และจับตัวคนที่อยู่เบื้องหลังออกมาให้ได้

อยากจะรู้ว่าใครที่มันใจกล้า ถึงขนาดกล้าลักพาตัวภรรยาของเขายศพัฒน์ผู้นี้ภายในเมืองแอคเซสซ์

ดูเหมือนว่าแค่การประกาศการแต่งงานอย่างเป็นทางการจะยังไม่เพียงพอ คงต้องจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ขึ้นเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของของเขาด้วย

 "ครับ"

พอบอดี้การ์ดรู้จุดหมายปลายทาง เขาก็หันไปขับรถอย่างตั้งใจ

ระหว่างทางกลับ ยศพัฒน์ไม่พูดอะไร เพียงแค่กอดเทวิกาไว้แน่น

พอรู้ว่าเกิดเรื่องกับเทวิกา เขาตกใจจนหัวใจของเขาแทบกระเด็นออกมา

หลังจากที่หญิงสาวแสนดื้อคนนี้ปลอดภัยแล้ว เธอกลับไม่ได้ติดต่อหาเขาเป็นคนแรก

นอกจากนี้ โทรศัพท์มือถือของเธอก็แบตเตอรี่หมดในช่วงเวลาวิกฤติด้วย

โชคยังดีที่ก่อนโทรศัพท์จะปิดเครื่องอัตโนมัติ เธอยังสามารถติดต่อพี่ชายของเธอได้ ถึงทำให้พวกเขาหาเธอเจออย่างรวดเร็ว ไม่อย่างนั้นเธอจะกลับมาอย่างไร

เทวิกานั่งเงียบๆ อยู่ในอ้อมแขนของสามี แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาเป็นครั้งคราว

พอเห็นว่าใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูเคร่งเครียดมาก สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม ริมฝีปากเม้มแน่น และนิ่งเงียบ เธอเองก็ไม่กล้าพูดอะไร จึงเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาเงียบๆ ถึงแม้เขาจะกอดแน่น จนทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่เธอไม่กล้าผลักเขาออกไป

ตั้งแต่เห็นอัลบั้มรูปภาพที่เขาเก็บไว้ และได้รู้ว่าถึงความรักที่เขามีต่อเธออย่างลึกซึ้ง เทวิกาก็รู้ว่าเขาห่วงใยเธอมากๆ

พอเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นกับเธอ จึงไม่น่าแปลกใจที่เขาจะร้อนรนและหวาดกลัว

หลังจากกลับมาถึงคอนโดกรีนทาวน์ เทวิกาก็เตรียมจะลงจากรถ

“นั่งนิ่งๆ อย่าขยับ!”

ยศพัฒน์พูดด้วยเสียงเคร่งขรึม

เทวิกามองเขาด้วยความประหลาดใจ เธอเปิดประตูรถออก เหยียดขาออกไปข้างหนึ่งแล้ว ต้องรีบหดขากลับมา และยังปิดประตูรถตามเดิมด้วย

ยศพัฒน์ลงจากรถมาก่อน แล้วอุ้มเธอลงมาจากรถ

เทวิกา “...”