รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 141

“คุณเปรมาเติบโตมาด้วยกัน ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบการเสแสร้งแกล้งทำของเปรมา แต่ต้องยอมรับ ว่าคุณรักเธอจนแทบลุ่มหลง สำหรับผู้ชายที่มีผู้หญิงคนอื่นอยู่ในใจ ฉันยอมแต่งงานด้วยก็บ้าแล้ว”

นฤเบศวร์ขมวดคิ้ว “โอเค เหตุผลนี้ผมยอมรับ”

เขาถูกเปรมาทำร้ายจิตใจอย่างหนัก และเคยคิดที่จะยอมแพ้ แต่พอเปรมามาออดอ้อน ขอร้องเขา เขาก็ใจอ่อน

ตอนนี้ยศพัฒน์มีเทวิกาแล้ว เปรมาน่าจะตายใจแล้ว เขายังมีความหวัง

 “ฉันจะไปชงกาแฟให้”

กนกอรเดินไปที่เครื่องชงกาแฟ

นฤเบศวร์ตอบกลับเพียงอืมคำเดียว

การรอคอยนั้นน่าเบื่อมาก เขาจึงลุกขึ้นยืน แล้วเดินดูไปรอบๆ ร้าน ถึงแม้ร้านจะถูกเปรมาพาคนมาทำลาย หลังจากทำความสะอาดแล้ว ยังสามารถมองเห็นสภาพเดิมของร้านว่ามันเคยเป็นยังไง ในร้านถูกตกแต่งอย่างดูดี ให้ค​วามรู้สึกอบอุ่น นั่งดื่มกาแฟ ทานของว่างอยู่ที่นี่ และพูดคุยกับเพื่อน คงสบายใจมาก

 “กนกอร ใครเป็นคนดูแลการตกแต่งร้านของคุณในตอนแรก?”

 “ฉันกับวิกาออกแบบเองค่ะ เราสองคนคอยมาตามดูการตกแต่งทุกวัน ทำตามสไตล์ที่เราชื่นชอบ ไม่ให้มีการผิดพลาดเลยแม้แต่นิดเดียว”

“ใครเป็นคนออกแบบ”

“วิกาค่ะ วิกา เรียนการออกแบบตกแต่งภายในมา แต่เธอเป็นคนรักอิสระ ไม่ชอบถูกคนอื่นควบคุมไว้ในบริษัท พอดีกับที่ฉันอยากจะเปิดร้านกาแฟ ฉันก็เลยดึงเธอเข้าร่วมหุ้นด้วย พวกเราก็เลยร่วมมือกันเปิดร้านกาแฟแห่งนี้ขึ้นมา”

ตอนแรกธุรกิจก็ไม่ค่อยดี

แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว

นฤเบศวร์ตอบกลับเพียงอ๋อคำเดียว

เขาเคยดูประวัติของเทวิกา ผู้หญิงคนนั้นเรียนการออกแบบตกแต่งภายในมาจริงๆ แต่เพราะรักอิสระเธอจึงไม่ได้ทำงานตามสาขาที่เรียนมา ไม่รู้ว่ามันถือเป็นการสูญเสียของวงการออกแบบหรือเปล่า?

ตอนนี้เธอกลายเป็นคุณนายน้อยของตระกูลอริยชัยกุล ถ้าพิจารณาจากการเอาใจของยศพัฒน์ที่มีต่อเธอแล้ว ดูท่า เธอคงไม่ทำงานในบริษัทอีกแล้ว

“เติมน้ำตาลไหมคะ”

หลังจากนฤเบศวร์นิ่งคิดสักพัก เขาก็พูดตอบ “ใส่นิดเดียวก็พอ​”

กนกอรช่วยเขาเติมน้ำตาลลงไป

เธอยกกาแฟที่ชงเสร็จออกไป แล้วยื่นให้เขา ยืนมองดูเขานิ่ง

นฤเบศวร์รู้สึกว่าดวงตาของเธอสดใสมาก และหน้าตาของเธอก็ดี แต่ที่โดดเด่นที่สุดก็คือดวงตาของเธอ

 “ปกติคุณก็ต้อนรับแขกแบบนี้หรือเปล่า”

กนกอรจึงได้แต่ช่วยนกกาแฟกลับไปยังวางตรงหน้าเก้าอี้ที่เขานั่ง แล้ววางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ

ทั้งสองกลับมานั่งลงที่โต๊ะ กนกอรนั่งมองนฤเบศวร์ดื่มกาแฟ

ถึงแม้ดวงตาของเธอจะสดใส ไม่มีแววตาลุ่มหลงใด ๆ แต่นฤเบศวร์ก็อดที่จะพูดกับเธอไม่ได้: “คุณเอาแต่มองผมแบบนี้ จะทำให้ผมเข้าใจว่าคุณตกหลุมรักผม ผู้ชายที่หล่อเหลาอย่างผม มีผู้หญิงหลายคนที่ตกหลุมรักผมตั้งแต่แรกพบ”

“วางใจได้ค่ะ มีคนตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกพบมากมาย ฉันไม่คิดจะเบียดตัวเองเข้าไปร่วมด้วยแน่นอน”

กนกอรดึงสายตากลับ “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ดื่มช้าๆ นะคะ ฉัน”

“มีอะไรน่าอ่านขนาดนั้น”

“ยังไงท่านประธานอย่างพวกคุณก็คงไม่อ่าน แต่ว่า เรื่องราวความรักของประธานบริษัทอย่างพวกคุณ คงไม่ยืนยาว ไม่ว่าแนวไหนโด่งดังบนอินเทอร์เน็ต เรื่องราวความรักของท่านประธานก็ไม่มีวันตกอันดับ”

 “มีคนฝันอยากจะเป็นซินเดอเรลล่าเยอะมากเกินไปน่ะสิ”

นฤเบศวร์พูดอย่างไม่ใส่ใจ “จะมีผู้บริหารหนุ่มสุดหล่อกับนางเอกได้มาเจอกันและรักกันเยอะขนาดนั้นได้ยังไง เหมือนผมกับพี่พัฒน์ ล้วนแต่เป็นแค่ผู้สืบทอด ไม่ใช่ผู้ก่อตั้ง โดยทั่วไปแล้ว ผู้ชายที่สามารถมีอำนาจและร่ำรวยได้เหมือนพระเอกในนิยาย ก็ล้วนแต่อายุมากแล้ว อย่างน้อยก็อายุประมาณสามสิบถึงสี่สิบปี และแต่งงานกันแล้ว”

กนกอร “…โชคดีที่คุณไม่ใช่นักเขียน”

นฤเบศวร์ส่งเสียงเหอะๆ “ผมยังต้องเขียนนิยายเพื่อหาเลี้ยงชีพอีกเหรอ? ผมถูกเอาไปเป็นพระเอกมากกว่า”

 “ถ้าอย่างนั้น ฉันขอให้วิกาเขียนถึงคุณเข้าไปในนิยายของเธอด้วย ให้คุณเป็นพระรองดีไหมคะ”

นฤเบศวร์สีหน้าบูดบึ้ง “ด้วยฐานะอย่างผม เป็นได้แค่พระรอง ถ้าเขียนผมให้เป็นพระรอง ผมไม่ให้เทวิกาเอาชื่อผมไปเขียนหรอก เธอเป็นภรรยาของยศพัฒน์ ใครจะรู้ว่าเธอจะเขียนให้ผมหน้าตาขี้เหร่ อ้วน พุงย้อย ลามก เจ้าเล่ห์ หลอกลวง หรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่า”

 “นักเขียนเป็นคนกำหนดชีวิตและความตายของตัวละครทุกตัวในนิยายของตัวเอง”