รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 152

“กริ่งๆๆ ……”

เสียงโทรศัพท์ของประยสย์ดังขึ้นมา

เขาหาเจอคนที่จะระบายอารมณ์ได้ทันที

หยิบโทรศัพท์ออกมา เบอร์โทรที่โทรเข้ามาคือคนที่เข้าให้ไปตามหาน้องสาวเขาอยู่ ความโกรธของเขาหายไปเป็นปลิดทิ้งทันที เขาไม่ได้รับมันขึ้นมาทันที แต่กลับตัดสายทิ้ง

“แม่ แม่อยากออกไปเดินเล่นไหม？”

ทุกครั้งที่ประยสย์รับโทรศัพท์แบบนี้ ต้องไปรับที่สนามหญ้า เพราะที่นั่นกว้างขวาง ถึงแม้ในขอบสนามหญ้าจะปลูกต้นไม้มากมาย แต่ถ้าเวลายืนคุยโทรศัพท์อยู่ตรงกลางของสนามหญ้า ถ้ามีคนแอบซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ก็ไม่สามารถได้ยินสิ่งที่เขาพูด

เขารู้สึกว่ามันปลอดภัยกว่าห้องหนังสือของพ่อเขาเสียอีก

คุณหญิงเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเขา ยังคงกอดตุ๊กตาไว้และเกลี้ยกล่อมอยู่

ประยสย์ก้มตัวลง เพื่อพยายามอุ้มเธอขึ้นมา

คุณหญิงไม่มีท่าทีปฏิเสธ

ประยสย์พยุงเธอให้ลุกขึ้น พูดเสียงอ่อนโยนขึ้นมาว่า： “แม่ ผมพาแม่ไปเดินเล่นที่สนามหญ้านะ”

ทันใดนั้นคุณแม่ร้องไห้เสียงดังออกมา คุณย่าและคุณป้าอีกสองคนน่าจะได้ยินข่าวคราวแล้ว ว่าเขาไม่อยู่บ้าน พวกเธอจะมาหาเรื่องคุณแม่ที่นี่

ถึงแม้ป้าอ้อยจะอยู่ที่นี่ แต่ป้าอ้อยก็เป็นเพียงแค่ลูกจ้างคนหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่สามารถห้ามเจ้าของบ้านทั้งสามคนได้

คุณย่าเขาถือได้ว่าเป็นคนแก่ที่ดื้อรั้นและหัวแข็งคนหนึ่งเลย

“เด็กดี แม่พาหนูไปเดินเล่นนะ ไปรับแสงแดดหน่อย มันเป็นผลดีให้กับแคลเซียมดูดซึมได้ง่าย”

คุณหญิงกล่อมตุ๊กตาไปด้วย เดินตามฝีเท้าของประยสย์ไปด้วย

สองแม่ลูกออกมาจากห้องด้วยกัน

“คุณหญิง คุณชาย”

ป้าอ้อยเดินเข้ามาหา

“คุณชาย คุณจะพาคุณหญิงไปที่ไหนเหรอ？”

ป้าอ้อยเห็นคุณหญิงดวงตายังคงแดงก่ำอยู่ รู้สึกสงสารออกมาจับใจ

“ป้าอ้อย ผมพาคุณแม่ออกไปเดินเล่น ทุกคนไม่ต้องตามมานะ”

“คุณชาย ข้างนอกร้อนมาก”

“ช่วงบ่ายแล้ว แสงอาทิตย์ไม่ได้แรงขนาดนั้น แม่ผมอยู่แต่ในห้องก็ไม่ดี ต้องออกไปรับแสงแดดบ่อยๆ ถึงจะดี”

ผิวพรรณของคุณหญิงขาวมาก ความซีดขาวแบบนั้นมาจากการไม่ได้รับแสงแดดเลย

“ถ้างั้น คุณชายดูแลคุณหญิงดีๆ นะ”

ป้าอ้อยไม่ได้ห้ามอะไรอีก

ที่บ้านหลังนี้ ก็มีแต่คุณชายเท่านั้นที่ดีต่อคุณหญิง เพราะพวกเขาเป็นแม่ลูกสายเลือดเดียวกัน

ประยสย์ตอบอืมออกมา

เขาจูงมือคุณแม่ไว้ แล้วพาคุณแม่เดินลงบันไดไป

สองแม่ลูกยังคงอยู่บนบันได ก็เห็นคุณย่ากับคุณหญิงสามเดินเข้ามา

คุณหญิงสามเดินไปด้วยพูดคุยซุบซิบไปด้วย ทำให้สีหน้าของคุณย่าดูโกรธเคืองมาก

ไม่ต้องถามอะไรเลย ประยสย์ก็รู้แล้วว่าคุณหญิงสามกำลังพูดใส่ร้ายแม่ของเขาอยู่ คงพูดว่าแม่ของเขาร้องไห้เสียงดัง รบกวนคนอื่น และคำพูดหดหู่อื่นๆ แน่นอน

“ประยสย์ เวลานี้ แกควรอยู่ที่บริษัทไม่ใช่เหรอ？”

คุณหญิงสามเห็นประยสย์จูงมือแม่ของเขาลงมาจากบันได จึงพูดเย้ยหยันออกมา และเพื่อไม่ให้โอกาสประยสย์ได้การตอบโต้ เธอพูดประชดประชันขึ้นมาว่า： “นายเป็นรองประธานของโอเอ กรุ๊ป มีงานมากมายต้องทำ ถ้านายกลับมาบ้านตลอดแบบนี้ งานของนายก็ต้องแบ่งให้เจนสันไปทำ เขาไม่ใช่รองประธาน แต่กลับต้องทำงานของรองประธาน แต่ก็ไม่เห็นพวกนายสองพ่อลูกขึ้นตำแหน่งให้เขาสักที นี่ใช้งานเจนสันของฉันเหมือนวัวเหมือนควายเลยใช่ไหม”