รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 20

สองสามีภรรยาใช้เวลาช่วงสุดสัปดาห์ที่บ้าน และในบ่ายวันอาทิตย์ชเนนทร์ขับรถพาพวกเขากลับเข้าเมือง

บริษัทของชเนนทร์เช่าอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ให้เขาอาศัยอยู่ เดิมทีเขาอยากพาน้องสาวและสามีกลับไปที่อพาร์ตเมนต์เล็กๆ ของเขา แต่เทวิกาปฏิเสธ

มันไกลจากร้านของเธอเกินไป ไม่สะดวกไปทำงานวันพรุ่งนี้

ชเนนทร์จึงต้องไปส่งคู่สามีภรรยาหนุ่มสาวกลับไปที่ห้องเช่าหลังเล็ก

เมื่อรู้ว่าทั้งสองอยู่ด้วยกัน ชเนนทร์จิตใจไม่สงบแต่จะพูดอะไรอีกก็คงไม่ดี

ทั้งพ่อแม่ต่างยอมรับยศพัฒน์ ต่อให้จะมีชเนนทร์เป็นร้อยคนที่ไม่เห็นด้วยก็ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ

“เทวิกา เธอเข้าไปก่อน ฉันมีเรื่องจะพูดกับยศพัฒน์นิดหน่อย”

เทวิกาเหลือบมองยศพัฒน์แล้วส่งเสียงตอบรับ เธอเปิดประตูลงจะรถและจะหยิบของ

ที่ท่านแม่ให้มาล้วนแต่เป็นพวกธัญพืชอย่างเผือก มันเทศ และอื่นๆ ซึ่งเป็นของที่เธอชอบทาน

และยังมีผักผลไม้ที่ปลูกเอง

อย่างไรก็ตามเมื่อกลับไปอีกครั้ง พ่อแม่ต่างเตรียมของมากมายให้เธอเอากลับเข้าเมืองด้วย

“เทวิกา เดี๋ยวฉันถือไปให้ทีหลัง”

ยศพัฒน์ห้ามเธอ ไม่ให้เธอหยิบของ

เผือกและมันเทศมันหนัก

“ฉันจะถือผักไป มันเทศและเผือกเดี๋ยวพี่ค่อยถือไปทีหลังแล้วกัน พี่ชายก็ช่วยถือมาด้วยนะ”

เทวิกาไม่ลืมเตือนให้พี่ชายช่วย

“รู้แล้ว”

ชเนนทร์ตอบรับ

เขาไม่ช่วยหรอก จะปล่อยให้ยศพัฒน์ทำคนเดียว เขาเหนื่อยตายไปเลยยิ่งดี!

อยู่ดีๆ ก็มาฉวยเอาแก้วตาดวงใจของครอบครัวเขาไป

ชเนนทร์ยังคงไม่อาจยอมรับเพื่อนร่วมชั้นเป็นน้องเขยได้

เทวิกาหยิบถุงผักแล้วลงจากรถ

รอเธอเดินไปไกลแล้ว ชเนนทร์จึงหันหน้าไปจ้องยศพัฒน์ซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังและเตือนเขา “ยศพัฒน์ อย่าคิดว่าพ่อแม่และปู่ย่าของฉันชอบนายมากแล้วนายจะเหิมเกริมนะ ถ้านายกล้าไม่ดีต่อน้องสาวฉันก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

“ถ้านายรู้สึกว่าน้องสาวฉันไม่ดี ห้ามตบตีหรือด่าเธอ แค่นายโทรหาฉันแล้วฉันจะรีบมารับน้องสาวไปเอง จะไม่รบกวนนายเลย ฉันสามารถเลี้ยงดูเธอตลอดชีวิตได้!”

น้องสาวคือสมบัติล้ำค่าที่ครอบครัวทนุถนอม พวกเขาไม่อยากให้เธอเป็นอะไรแม้แต่ปลายเส้นผม

ยศพัฒน์พูดอย่างจริงจัง “ชเนนทร์ ถึงพวกเราไม่ใช่เพื่อนสนิทกัน แต่ก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นมาสี่ปี เรียนจบมาหลายปีไม่ได้มีการติดต่อกันแต่ก็นับว่าเป็นเพื่อน นายยังไม่รู้จักฉันอีกเหรอ ฉัน...”

ชเนนทร์ขัดจังหวะเขา

“ฉันไม่รู้จักนาย ตอนสมัยเรียนเพื่อนร่วมชั้นตั้งฉายาให้นายว่า ‘ดอกไม้แห่งขุนเขาสูง’ นายมันเข้ากับคนอื่นง่ายตรงไหน เป็นคนที่คอนโทรวได้นักเหรอ นอกจากรู้ชื่อกับอายุ รู้ว่านายครองตัวเป็นโสดก่อนจะมีเทวิกา เรื่องอื่นก็ไม่รู้อะไรเลย”

“ฉันทำงานที่บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป นายก็ไม่รู้เหรอ”

“…มันก็แค่นั้น”

“ชเนนทร์ นายพูดแบบนี้ ต่อให้ฉันพูดน่าฟังแค่ไหนนายก็จะไม่เชื่ออยู่ดี งั้นก็ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความรักที่ฉันมีต่อเทวิกาแล้วกัน”

ชเนนทร์จ้องเขาอยู่นานก่อนจะพูดเสียงไม่ดี “ฉันจะเชื่อนายไปก่อน ลงจากรถแล้วขนของไปเอง”

ยศพัฒน์ยิ้มๆ “ฉันก็ไม่กล้ารบกวนพี่ภรรยาหรอก”

“อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ ฉันได้ยินนายเรียกฉันว่าพี่แล้วขนลุก ฉันดูแลน้องสาวมาอย่างดีต้องถูกนายลักพาตัวมาแบบนี้ ตอนนี้เห็นนายแล้วหงุดหงิด”

ยศพัฒน์ยังคงยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

เขาขนเผือกครึ่งถุงรวมถึงมันเทศครึ่งถุงใหญ่ที่แม่ยายให้มาลงจากรถ