รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 211

เทวิกาอยากบอกว่า เธอเองก็สนับสนุนให้แม่ทำแบบนั้นเหมือนกัน

แต่อย่าทำอย่างโจ่งแจ้ง ให้ทำลับหลัง ให้ย่าของเธอที่ซึ่งไม่มีตัวตนอยู่ในความทรงจำของเธอได้ลิ้มลองรสชาติที่สามีตัวเองถูกแบ่งปันกับคนอื่น

เท่าที่เธอฟังจากพี่ชาย เทวิการู้ว่าแต่ก่อนย่าแท้ๆของเธอนั้นเห็นเธอเป็นแก้วตาดวงใจ เหตุผลเป็นเพราะว่าเธอสืบทอดรูปลักษณ์ที่สะสวยของย่า

ตอนเป็นทารกยังไม่ชัดเจนมาก แต่เธอในตอนนี้ เหมือนย่าตอนยังสาวไม่มีผิดเลยจริงๆ

หลังจากที่เทวิการู้แล้วก็รู้สึกอึดอัดใจ

ย่าที่เห็นเธอเป็นแก้วตาดวงใจแต่กลับทำร้ายแม่แท้ๆของเธออย่างไร้ความปราณี

ตอนนั้นที่เธอถูกวรันธรอุ้มไป คนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือแม่เธอ

แต่คุณย่าโทษว่าเป็นความผิดของแม่ได้ยังไงกัน?

“แม่”

เทวิกาโอบโหล่แม่ แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “มันผ่านไปแล้ว”

รอเธอกลับไปเมื่อไหร่ค่อยสะสางหนี้แค้นเหล่านั้น

คุณหญิงธิษณากระพริบตา เอ่ยว่า “โชคยังดีที่สามีฉันซื่อสัตย์กับฉันมาก แม้จะแค่เล่นสนุกอยู่ข้างนอกก็ไม่ยอม”

เทวิกาอยากแค่นยิ้มเสียงเย็น

หากพ่อซื่อสัตย์จริงๆ ก็คงไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นที่ข้างนอกหลังจากที่แม่กลายเป็นบ้าทันทีหรอก ซ้ำยังไม่ยอมหย่าอีกต่างหาก

ลูกสาวตระกูลเลิศธนโยธาคนนั้นที่จ้องจะแทนที่แม่มานานก็อายุโตกว่าเธอแค่สองปีเอง

อายุแค่ยี่สิบหกปี แต่อยากจะเป็นแม่เลี้ยงให้คนอายุยี่สิบสี่ปี พลอยต้องใจอะไรในตัวไซม่อน? นอกจากความเป็นผู้ใหญ่และความสุขุมเยือกเย็นของเขา ก็ไม่พ้นยศถาบรรดาศักดิ์และเงินทองของไซม่อน

ในเมืองซูเพร่า ตระกูลเลิศธนโยธาคือตระกูลทรงอิทธิพลอันดับสอง

หากพลอยกลายเป็นนายหญิงตระกูลสาระทา ไม่เพียงแค่จะเป็นการร่วมมือกันระหว่างสองตระกูลใหญ่ แต่ยังเป็นการขยายอำนาจของตระกูลเลิศธนโยธาอีกด้วย กระทั่งอาจจะอยู่เหนือตระกูลสาระทา

การอยู่เหนือตระกูลสาระทาต้องเป็นความปรารถนาของผู้นำตระกูลเลิศธนโยธาแน่ ๆ

ไม่งั้นเขาจะยอมให้ลูกสาวที่ยังสาวยังสวยของตัวเองเป็นภรรยาของไซม่อนหรือไง?

ปีนี้คุณหญิงธิษณาอายุสี่สิบแปดปี ไซม่อนอายุโตกว่าภรรยาสองปี ก็คืออายุห้าสิบนั่นเอง

ไซม่อนอายุโตกว่าพลอยตั้งยี่สิบสี่ปี เป็นพ่อของพลอยได้แล้วด้วยซ้ำ

“วิกา”

จู่ ๆคุณหญิงธิษณาก็เปลี่ยนบทสนทนา เธอถามว่า “เธอบอกว่าเธอเปิดร้านกาแฟไม่ใช่เหรอ? พาแม่ไปนั่งที่ร้านเธอหน่อยได้ไหม?”

เทวิกามองดูท้องฟ้า นี่ก็ไม่เช้าแล้ว แต่ก็ไม่ถือว่าดึก พวกเขายังไม่ได้กินข้าวเย็นกันเลย

“แม่อยากไปดู งั้นหนูจะไปแม่ไปเดี๋ยวนี้”

คุณหญิงธิษณาเอ่ยอย่างดีใจว่า “งั้นเราไปกันเถอะ ฉันไม่ได้ออกบ้านมานานแล้ว”

เทวิกามองผิวที่ขาวผ่องของแม่ มันเป็นความขาวผ่องที่เกิดจากการที่ไม่ค่อยได้เจอแสงแดด

ช่วงนี้ คุณหญิงธิษณามาเมืองแอคเซสซ์กับลูกชาย ได้เจอแสงอาทิตย์มากขึ้น ผิวที่ขาวซีดก็แดงระเรื่อเล็กน้อย ไม่ได้น่ากลัวเหมือนตอนพบกันครั้งแรกแล้ว

คุณหญิงธิษณาอยากไปนั่งที่ One Day In Coffee

เทวิกาถูกสามีห้ามไม่ให้ขับรถ ยศพัฒน์จึงเป็นสารถีขับรถส่งภรรยากับแม่ยายทั้งสองคนไปยัง One Day In Coffee ด้วยตัวเอง

บอดี้การ์ดของประยสย์ก็ขับรถสองคันตามหลัง

สิรภพกับพ่อแม่ไม่ได้ตามไปด้วย คนแก่ทั้งสองคนรู้สึกว่าตัวเองอายุเยอะแล้ว ไม่ชอบนั่งรถไกลขนาดนั้น ให้นั่งไปกลับก็เหนื่อยเอาการ

พวกเขากับสามีภรรยาปู่ภูธิปก็คุยกันถูกคอ ทีแรกสองสามีภรรยาปู่กวินท์ยังเกร็งกันมากๆ แต่พอพูดถึงเรื่องทำไร่ทำนา ก็พลันมีหัวข้อสนทนาเดียวกันทันที คนชราทั้งสี่คนก็เริ่มคุยกันถูกคอ

เทียบกับคนแก่ทั้งสองของบ้านตระกูลวาชัยยุงที่คลุกคลีอยู่กับการทำนามาทั้งชีวิต ประสบการณ์ของสองสามีภรรยาปู่ภูธิปก็ยังถือว่าด้อยไปหน่อยอยู่ดี ทั้งคู่จึงขอคำแนะนำกันอย่างจริงจังและนอบน้อม ทำให้คนแก่ทั้งสองของบ้านตระกูลวาชัยยุงรู้สึกว่าที่แท้ปู่ย่าของลูกเขยก็เป็นคนธรรมดาเหมือนพวกเขานี่เอง

เมื่อมาถึง One Day In Coffee ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว

ในร้านไม่มีลูกค้า กนกอรเพิ่งสั่งเดลิเวอรี่ให้ตัวเองและพนักงานร้านกับเชฟขนม ขณะที่รอเดลิเวอรี่ ก็เห็นเพื่อนรักพาแม่ทั้งสองคนเดินเข้ามา