รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 22

“ฉันลำบากแทบตายกว่าจะมีโอกาสแต่งงานกับเธอ ไม่ปกป้องเธอให้ไปปกป้องใคร?”

คำพูดของยศพัฒน์ทำให้ดวงตาอินทัชเป็นประกาย

เขาลุกขึ้นสองมือวางบนโต๊ะเอนตัวไปครึ่งตัว ยิ้มและพูด “คุณพัฒน์ พัฒน์ พวกเราเป็นทั้งเพื่อนร่วมงานเป็นทั้งเพื่อนรัก แถมยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันอีก ปีนั้นนายพยายามเกลี้ยกล่อมให้ฉันเขามาทำงานที่บี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป”

“ทำไปทำมาก็หลายปีแล้ว ข้างนอกไม่รู้มีกี่คนที่ยอมให้เงินที่มากกว่าเพื่อดึงตัวฉันไป ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นแค่ศัตรูคู่แค้นอย่างนฤเบศวร์ก็มาหาฉันมากกว่าหนึ่งครั้งแล้ว นายดูฉันไม่เคยหวั่นไหวสักนิด ฉันจงรักภักดีเพียงแต่นายทำงานรับใช้แต่นาย นายมีปัญหา ปิดบังทุกคนได้แต่อย่าปิดบังฉันนะ”

“ภรรยาของนาย ใช้ผู้หญิงคนที่นายรัก? คนที่แอบรักมาหลายปีถึงจะได้ครอบครอง?”

“ใช่ผู้หญิงที่ชื่อเปรมาคนนั้น?”

อินทัชก็เคยได้ยินเรื่องราวของยศพัฒน์และเปรมามาบ้าง

นอกจากเปรมาแล้ว เขานึกถึงผู้หญิงคนอื่นไม่ออกจริงๆ

เจ้านายของเขาคนนี้ โหดเหี้ยมอย่างมาก

ไม่เคยมีข่าวซุบซิบเกี่ยวกับผู้หญิง

บริษัทบันเทิงของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ป เซ็นสัญญากับดารานางแบบมาไม่น้อย คนพวกนั้นขอเพียงได้เห็นตัวจริงของยศพัฒน์ ต่างก็หลงรักยศพัฒน์กันอย่างไม่รู้ตัว เอาเถอะ ต่างก็เพราะฐานะความร่ำรวยของยศพัฒน์

แต่หากเอาเรื่องพวกนี้ออกไป ยศพัฒน์ก็มีเสน่ห์พอตัว

ก่อนหน้านี้ มีคนจงใจสร้างเรื่องอื้อฉาว คิดที่จะใช้ชื่อเสียงของยศพัฒน์และก็เป็นการทดสอบตัวยศพัฒน์ ผลลัพธ์คือดาราสาวที่เคยดังในสมัยนั้น ตอนนี้ไม่มีใครจดจำเธอได้ ตกต่ำถึงขั้นไปเป็นพนักงานที่ร้านซุปเปอร์มาร์เก็ต

ดังนั้นนอกจากเหล่าคุณหนูที่ยังกล้าคิดกับยศพัฒน์ ดารานางแบบก็ไม่มีใครกล้าที่จะคิดอีกแล้ว

กลัวจะตัดเส้นทางดาราของตัวเอง

ยศพัฒน์ยื่นมือไปผลักอินทัชออกไป พร้อมกับตัวเขาที่ยืนขึ้น เดินอ้อมเก้าอี้และจากไป

“อินทัช จำไว้ ภรรยาของประธานพวกนายชื่อเทวิกา”

เทวิกา?

อินทัชรีบพลิกดูชื่อลูกคุณหนูเหล่านั้นในเมืองแอคเซสซ์อีกรอบหนึ่ง

ลูกสาวของวาชัยยุง กรุ๊ปหรอ?

ไม่ถูก ประธานของวาชัยยุง กรุ๊ปมีเพียงลูกชายสี่คน ไม่มีลูกสาว

แบบนี้เทวิกาคนนี้ เป็นลูกสาวบ้านตระกูลวาชัยยุงไหนกันนะ?

อินทัชได้รู้ข้อมูลเด็ดก็ตื่นเต้น

เขาหยิบเอกสารและเดินตามยศพัฒน์ไปอย่างรวดเร็ว ถามสืบข้อมูลต่อ “พัฒน์ ตระกูลของภรรยานายทำกิจการอะไรหรอ?”

“พวกนายสองคนรู้จักกันได้ยังไงหรอ? รู้จักแล้วแต่งงานเลยหรอ?”

แม้ฝันอินทัชยังคิดไม่ถึงว่ายศพัฒน์จะแต่งงาน

ถ้าไม่ใช่เพราะยศพัฒน์ลงโพสต์ในกลุ่มเพื่อน อินทัชก็คงยังไม่รู้ว่าเจ้านายเขาแต่งงานแล้ว

ใช่แล้ว ภรรยาประธานยังเป็นนักเขียนด้วย

“ฉันบอกนายแค่เพียง ภรรยาของฉันมีเพียงคนเดียวชื่อเทวิกา นอกจากเธอ ผู้หญิงคนอื่นไม่มีทางมาเป็นภรรยาของประธานพวกนาย ไม่ต้องเอาฉันกับเปรมา อย่าพูดว่าฉันกับเปรมงเปรมาอะไรนั้นคบกัน จนทำให้ภรรยาของฉันเข้าใจผิดว่าฉันนอกใจ

อินทัช : “……….”

“ประชุม!”

สองประโยคนี้ของยศพัฒน์ดูจริงจังอย่างมาก

อินทัชรู้ได้ทันทีว่าไม่สามารถสืบต่อได้อีกแล้ว

“ได้”

ไรยาเดินมาต้อนรับ

เธอเดินตามหลังยศพัฒน์และอินทัชเข้าไปในห้องประชุม

ในตอนนี้เอง ผู้บริหารทุกคนที่สามารถเข้าร่วมประชุมนี้ได้ ต่างก็มาถึงห้องประชุมตั้งแต่แรกแล้ว รอเพียงคุณพัฒน์ของพวกเขา

อย่าคิดว่ายศพัฒน์จะดูอบอุ่น สง่างาม และอารมณ์ดีแบบนั้นเหมือนตอนอยู่กับเทวิกา

เมื่ออยู่ในที่ทำงาน สิ่งที่เขาแสดงออกมาคือความเย็นชา ไร้ความรู้สึก

มีเพียงอินทัชที่เป็นหัวหน้าผู้ช่วยพิเศษที่กล้าที่จะหยอกล้อต่อหน้ายศพัฒน์อยู่บ้าง ส่วนคนอื่นๆนั้น แม้จะให้ความกล้ากับพวกเขา พวกเขาก็ไม่กล้า

อย่าได้ไปทำผิดกับผู้หญิงที่ชื่อวิกาเป็นอันขาด

เพียงแต่ ดูเหมือนว่า

ยังไม่มีผู้หญิงที่ชื่อวิกาเข้ามาหาคุณพัฒน์ของพวกเขานะ

“ไม่ยุ่ง มีอะไรหรอ? มีเรื่องให้ฉันช่วยหรือเปล่า?”

อีกไม่นานก็ต้องประชุมแล้ว เห็นได้ชัดว่ากำลังยุ่ง กลับบอกว่าตัวเองไม่ยุ่ง

อินทัชแอบพูดอยู่ในใจ : ที่แท้ ผู้ชายที่ตกอยู่ในห้วงความรัก ไม่สามารถมองเหมือนคนปกติได้

“พี่ไม่ต้องมา ฉันเลือกเตียงให้พี่อยู่ที่ที่ร้านเฟอร์นิเจอร์ ฉันจะถ่ายส่งไปให้พี่ดู พี่ชอบแบบไหนฉันก็จะซื้อแบบนั้นให้พี่”

ช่วงเช้าไม่ค่อยมีคน แถมยังมีพนักงานอยู่อีกต้องสองคน ขอยืมเงินจากพี่ชายมาหนึ่งแสนต้องการรีบใช้

ดูจากรายรับจากของขวัญและรางวัล แม้จะแบ่งครึ่งกับเว็บและโดนหักภาษี เงินที่เธอได้อย่างน้อยก็หลายล้าน

แม้ว่าจะยังไม่ได้รับเงิน แต่ตอนนี้เทวิกาหลงระเริงไปแล้ว กล้ายืมเงินพี่ชายเป็นแสนมาเลี้ยงสามี

“ได้ เธอเอาเตียงที่เธอถูกใจ ถ่ายรูปส่งมาให้ฉันดู”

ภายในใจรู้สึกเสียดาย อยากที่จะนอนเตียงเดียวกับเธอ ยิ่งนานไปโอกาสยิ่งน้อยลง

ก็เป็นตัวเขาเองที่ทำให้มันเกิดขึ้น

“ได้ อย่างนั้นฉันไม่รบกวนพี่แล้ว อีกเดี๋ยวฉันถ่ายรูปส่งให้พี่ ช่วงเย็นพี่เลิกงานกี่โมง เดี๋ยวฉันจะไปรับพี่ พาพี่มากินข้าว จากนั้นพวกเราก็ไปเดินเล่นกัน ฉันจะซื้อเสื้อผ้าให้พี่”

ก่อนหน้านี้เธอสัญญาเอาไว้ เธอต้องทำให้ได้

ที่จริงเธอไม่มีเรื่องต้องกังวลแบบนี้ได้ เป็นเพราะการช่วยเหลือของพี่พัฒน์

ไม่อย่างนั้น เธอยังต้องเผชิญหน้ากับแม่ที่คะยั้นคะยอให้แต่งงาน แม้แต่จะกลับบ้านยังไม่กล้า

ได้ยินยศพัฒน์หัวเราะและพูด “ช่วงกลางวันฉันเลิกงานตอนเที่ยง กลางวัน แดดแรง ค่อนข้างร้อน เธอไม่ต้องมาหรอก จะได้ไม่ต้องตากแดด เธอแค่รอฉันอยู่ที่ร้านก็พอ”

เทวิกาก็หัวเราะ “ก็ได้ ฉันจะรอพี่”

ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ เทวิกาพูดเสริมขึ้น “พี่พัฒน์ พี่ใส่ใจคนจริงๆ”