รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 222

“อืม ฉันรอ ฉันจะรอพ่อแม่สามีกลับมา จะได้ปรึกษาพ่อแม่สามีเรื่องแต่งงานของฉันกับยศพัฒน์ด้วย ไม่ต้องเป็นห่วง เห็นแก่คุณเปรมากับยศพัฒน์ของฉันที่เคยรู้จักกันมาก่อน ฉันจะส่งการ์ดเชิญให้คุณเปรมาใบหนึ่ง เพื่อเชิญคุณเปรมามางานแต่งของฉันกับยศพัฒน์”

“ยศพัฒน์บอกกับฉันว่าจะให้งานแต่งที่ยิ่งใหญ่กับฉัน ให้ฉันรอเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของเขาในงานแต่งก็พอ”

เทวิกาแสดงท่าทีมีความสุขออกมา ทำให้เปรมาโกรธจนเดินวนอยู่กับที่ ถ้าเธอไม่เดินวน ก็จะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่จะไปตบตีกับเทวิกา

เธอเพิ่งออกมาจากที่กักกัน

จะเข้าไปอีกไม่ได้

ทนๆๆ ！

แต่ เทวิกานางตัวดีคนนี้ทำเธอโกรธเกือบตายจริงๆ ！

เมื่อเห็นเปรมาโกรธจนเดินวนไปมาอยู่กับที่ ทำให้เทวิกาอยากหัวเราะ และเธอก็ไม่ได้กลั้นมันไว้ หัวเราะออกมาเลย ก็ได้ คือเธอรักษารอยยิ้มไว้ตลอด

มีแต่พนักงานต้อนรับสองคนที่กำลังดูละครอยู่ กลั้นยิ้มไว้จนปวดท้องไปหมด

มองไม่ออกจริงๆ ภรรยาประธานของพวกเขาที่ใสซื่อเหมือนกระต่ายน้อย ปากจะร้ายกาจขนาดนี้ พูดได้ว่าปากคอเราะร้ายเลยก็ว่าได้ เพราะคำพูดที่พูดออกมาทิ่มแทงเข้าไปถึงในหัวใจถึงในปอดเลย

คุณเปรมาถึงแม้จะมีท่าทีกำเริบเสิบสาน แต่เมื่อเผชิญกับความเฉลียวฉลาดของภรรยาประธานแล้ว แพ้ไปอย่างราบคาบเลยทีเดียว

เปรมาเห็นพนักงานต้อนรับทั้งสองกำลังกลั้นหัวเราะอยู่ จึงเดินไปหาพนักงานทั้งสองทันที และด่าออกมาอย่างโกรธเคืองว่า： “พวกเธอยิ้มอะไรกัน？”

หนึ่งในพนักงานนั้นเก็บอาการหัวเราะไว้ แล้วพูดจริงจังออกมาว่า： “คุณเปรมา พวกเราไม่ได้หัวเราะ？”

“มี พวกเธอหัวเราะ กำลังหัวเราะฉันอยู่สินะ？”

“ไม่ได้หัวเราะจริงๆ คุณเปรมา เวลาทำงานพวกเราต้องทำตัวแบบนี้อยู่แล้ว มองไปข้างหน้าสีหน้าต้องเต็มไปด้วยรอยยิ้ม？”

เทวิกาไม่อยากให้เปรมาสร้างความลำบากใจให้กับพนักงานต้อนรับอีก จึงดึงความโกรธของเปรมากลับมา： “เปรมา ฉันสามารถยืนยันได้ว่าพวกเขาไม่ได้ยิ้ม พฤติกรรมตอนทำงานของพวกเธอเป็นแบบนี้อยู่แล้ว อืม ต้องมีรอยยิ้มตลอดเวลา ส่วนคนที่ยิ้มคือฉัน？”

ต้องมีรอยยิ้มไม่ใช่หัวเราะ

เปรมา：รังแกฉันที่ภาษาไทยไม่ผ่านใช่ไหม ความเข้าใจไม่ดีพอใช่ไหม？”

เทวิกา：ที่แท้ภาษาไทยของคุณไม่ผ่านเหรอ？ ฉันนึกว่าข้อสอบที่คะแนนเต็ม120แต่ฉันสอบได้แค่110ถือว่าแย่แล้วเสียอีก ที่แท้คุณเปรมาแย่กว่าฉันอีก

เปรมา：ไสหัวไป ไอ้เด็กเรียน！

เทวิกา：มาๆๆ เวทีนี้มอบให้คุณเปรมา ให้คุณเปรมาแสดงให้ดูหน่อยว่าไสหัวไปทำกันยังไง “？”

เปรมา：……

“เทวิกา！”

“คุณเปรมา หูฉันดีมาก คุณไม่ต้องมาทำเสียงไก่ขัน ทำให้ฉันตกใจหมด”

เปรมาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

ห้ามโกรธ ห้ามโกรธ！

ถ้าถูกเทวิกายั่วจนโกรธ ก็จะเข้าทางเทวิกา

“เทวิกา ฉันต้องการเจอยศพัฒน์ เพื่อคุยเรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว”

เปรมาเก็บความโกรธไว้ น้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นเยอะ สายตาที่มองเทวิกา เต็มไปด้วยความร้องขอ： “ฉันมีเรื่องด่วนต้องเจอยศพัฒน์จริงๆ”

ยศพัฒน์กดดันธุรกิจเธอ ทำให้เธอรับมือไม่ไหวแล้ว

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าเธอเพิ่งย้ายธุรกิจกลับมาในประเทศ ถึงแม้เธอจะทำธุรกิจที่ต่างประเทศ และ

ถึงแม้เธอจะยังเป็นคุณหนูของตระกูลไชยรัตน์ เธอก็คงรับมือไม่ไหวจากการกดดันของยศพัฒน์

เมืองแอคเซสซ์ใหญ่ขนาดนี้ การค้าขายดีขนาดนี้

เดิมทีเธอควรจะมีอนาคตที่ดีแท้ๆ แต่เนื่องจากถูกยศพัฒน์กดดันอย่างไม่ไว้หน้า ส่งผลให้ธุรกิจที่เธอคุยเรียบร้อยแล้วหายไปหมด เสื้อผ้าที่เธอออกแบบมา ขายไม่ออกเลย เงินลงทุนและพละกำลังที่ลงลงทุนไปตั้งมากมายในตอนแรก พังพินาศหมด

ความจริงแล้วเปรมาไม่อยากก้มหัวให้ยศพัฒน์เลย