รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 226

ประยสย์แม้มปากไม่พูดอะไร

“หลังจากที่วิกากลับมาแล้ว เธอก็ต้องเหมือนแก”

เมื่อเอ่ยถึงลูกสาวที่พรักพรากจากกันมายี่สิบกว่าปี สายตาของไซม่อนเต็มไปด้วยความสงสาร

ถ้าเป็นไปได้จริงๆ เขาไม่อยากให้ลูกสาวกลับมาเลย อยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ ได้ใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลและมีความสุข

หลังจากที่เธอกลับมา เธอต้องเจออะไรอีกมาก สภาพแวดล้อมที่เธอเติบโตขึ้นมานั้นสงบและสบายเกินไป เธอไม่เคยเจอ คนที่มีจิตใจชั่วร้าย อาจจะถูกคนหลอกลวงจนไม่เหลือซากได้ง่าย

แต่ว่าตอนนี้หาเธอเจอแล้ว และลูกสาวก็เคยเจอเหตุการณ์ที่อันตราย ถ้าไม่รับเธอกลับมา เธอก็คงจะไม่ปลอดภัย

ก็เหมือนอย่างที่เขาพูด ในเมื่อหลบๆ ซ่อนๆ ไม่ได้อีก ก็ต้องเผชิญกันซึ่งๆ หน้า

ชีวิตเป็นเรื่องที่โหดร้ายอยู่แล้ว

บนโลกนี้ ไม่มีความยุติธรรมอยู่แล้ว มีแต่ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่เป็นใหญ่

“ถ้าอย่างนั้น ปล่อยไปอีกสักพักค่อยรับวิกากลับมาดีกว่า ให้เธออยู่เมืองแอคเซสซ์ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอีกสักพัก แม่ผมอยู่กับเธอก็สบายดี”

ประยสย์สงสารน้องสาว จู่ๆ ก็ไม่อยากให้คุณพ่อรับน้องสาวกลับมาเร็วเกินไป

หลายปีมานี้ เขาใช้ชีวิตอย่างเหนื่อยล้า ไม่กล้าผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่าถ้าปล่อยให้ตัวเองผ่อนคลายเกินไป พรุ่งนี้ก็จะไม่สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ได้

ไซม่อนแม้มปาก แล้วพูดขึ้นว่า： “ตอนนี้เธออยู่ที่นั่นปลอดภัยดีใช่ไหม？ถ้าหากปลอดภัยดี รออีกสักพักค่อยรับเธอกลับมาก็ได้ ถ้าหากแม่ของแกหายดีก่อนที่จะกลับมาก็ยิ่งดีเลย”

“ปลอดภัยดี ตระกูลอริยชัยกุลสามารถปกป้องเธอได้”

ประยสย์เชื่อมั่นในตัวน้องเขยมาก และเชื่อในความสามารถของน้องเขยเช่นกัน

“ตอนนี้แกสามารถโทรหาวิกาได้ไหม？พ่ออยากคุยกับเธอ ถ้าวิดีโอคอลได้ยิ่งดี”

ประยสย์รู้ดีว่าพ่อเขาต้องมีรูปถ่ายของน้องสาวแน่นอน และเขาก็ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรวิดีโอคอลออกไป

เทวิการับวิดิคอลของพี่ชายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เห็นพี่ชายยังไม่ได้ล้างหน้าออก เธอถามออกมาอย่างเป็นห่วงว่า： “พี่ ขากลับราบรื่นดีไหม？พี่กลับถึงบ้านแล้วหรือยัง？”

“ราบรื่นดี และก็ถึงบ้านแล้ว ตอนถึงพี่ได้ส่งข้อความหาเธอด้วย”

เมื่อเห็นหน้าน้องสาว น้ำเสียงของประยสย์อ่อนโยนลงโดยอัตโนมัติ ใบหน้าที่ยังไม่ได้ล้างออกมีรอยยิ้มผุดขึ้นเล็กน้อย

“พวกเธอกำลังกินข้าวอยู่เหรอ？แม่เป็นยังไงบ้าง？พี่กลับมาแล้ว แม่ได้ถามหาพี่บ้างไหม？”

เทวิกาหันไปมองแม่แท้ๆ ที่กินข้างอยู่ข้างๆ แม่เลี้ยง แม่ทั้งสองคนเข้ากันได้ดีมาก เพราะพวกเขามีลูกสาวที่รักคนเดียวกัน พวกเธอกินไปด้วยวิจารณ์กับข้าวไปด้วย

“แม่สบายดี ตอนที่ไม่เห็นพี่ แม่ถามถึงพี่ ยังคงคิดว่าพี่เป็นอีกคนอยู่เลย บางครั้งแม่ก็เหมือนเลอะเลือนมาก เคยเห็นกนกอรแล้ว แต่เมื่อได้เจอกันอีกครั้งก็จำเธอไม่ได้อีก เคยอยู่ช่วยทำงานที่ร้านของฉัน แต่ตอนหลังก็บอกกับฉันว่าให้พามาดูที่ร้านหน่อย”

ตอนที่ผลตรวจDNAออกมา คุณหญิงธิษณาอยู่ช่วยงานที่One Day In Coffee เพียงแต่ว่าเธอในตอนนั้นเงียบมาก ไม่ค่อยพูดอะไรเยอะ

ต่อมา ได้ถามงานของเทวิกาขึ้นมาอีกครั้ง รู้ว่าเทวิกาเปิดร้าน ได้ขอให้เทวิกาพาเธอมาดูที่ร้านหน่อย เมื่อเห็นกนกอร ก็จำเธอไม่ได้เลย ทำให้เทวิกาต้องแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกันอีกครั้ง

อาการเลอะเลือนของคุณหญิงธิษณาทำให้เทวิกาก็เลอะเลือนตามไปสักพัก ตอนนี้ถึงนึกขึ้นได้ว่าเรื่องเดียวกัน ตัวเองได้ทำไปแล้วสองครั้ง

ประยสย์รู้ดีว่าคาดหวังเยอะกับคุณแม่ไม่ได้ ในระยะสั้นนี้ คุณแม่คงไม่สามารถหายขาดได้ แต่ว่าหลังจากหาวิกาเจอแล้ว คุณแม่เปลี่ยนไปเยอะมาก เธอในตอนนี้ ถ้าไม่อุ้มตุ๊กตาและเรียกตุ๊กตาว่าลูก ก็มองไม่ออกเลยว่าเป็นผู้หญิงเสียสติ

เทวิกาเอากล้องหันไปที่แม่ทั้งสองคน

ตอนที่เธอหันกล้องนั้น อีกฝั่งที่อยู่ในกล้องไม่ใช่พี่ชายอีกต่อไป แต่เป็นผู้ชายแปลกหน้าสำหรับเธอ

เทวิกตกตะลึงไปสักครู่ จากนั้นก็นึกขึ้นได้อย่างรวดเร็ว ว่าคนคนนั้นคือใคร