รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 274

พาคนไปที่บ้านตระกูลไชยรัตน์เพื่อทวงความยุติธรรมให้ภรรยากลางดึก กลับมาถึงก็ดึกดื่นมากแล้ว

หลังจากขึ้นไปชั้นบนแล้ว ก็ไปที่ห้องแม่ยายก่อน ยืนอยู่ที่ประตูไม่ได้เคาะประตู เวลานี้ สองคนแม่ลูกคงกำลังหลับฝันดีอยู่แน่ เขาก็ไม่รบกวนพวกเธอสองแม่ลูกแล้ว

ไม่รู้ว่าในความฝันของวิกาจะมีเขาอยู่หรือเปล่า

ยืนอยู่หน้าห้องแม่ยายอยู่หลายนาที ยศพัฒน์จึงกลับไปที่ห้องของตนเอง

บนเตียงใหญ่ของเขามีเพียงหมอนของเขาและผ้าห่มบางๆผืนหนึ่ง ไม่มีภรรยาคนสวยผู้เป็นที่รัก

ไม่สามารถนอนกอดภรรยาได้ จึงได้แต่กอดนอนหมอน ผ่านช่วงเวลาที่เหลือของค่ำคืนนี้

วันต่อมา เขาก็ตื่นขึ้นในเวลาเดิม

เปลี่ยนมาใส่ชุดออกกำลังกาย เขาเตรียมจะออกไปวิ่งตอนเช้า หลังจากเปิดประตูออกไป ก็เจอกับแม่ยายที่กำลังจะลงไปชั้นล่าง

“คุณแม่”

“ยศพัฒน์ ตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอ”

ญาณินเห็นว่าเป็นเขา ก็อมยิ้มแล้วพูดว่า“ทำไมไม่นอนต่ออีกหน่อย”

“ผมตื่นเวลานี้จนเคยชินแล้วครับ คุณแม่ เมื่อคืนนอนสบายมั้ยครับ”

“สบายดีจ้ะ”

ถูกพิชญ์สินีพูดเกลี้ยกล่อมไปหลายประโยค เธอจึงไม่อยากจะไปวิตกกังวลเรื่องการแต่งงานของเธอกับไซม่อน ขอใช้เวลาที่สวยงามนี้ร่วมกับลูกสาวก่อน เรื่องอื่นๆ ค่อยว่ากันภายหลัง

ไม่ไปวิตกกังวล อารมณ์ก็ดีขึ้น อาการนอนไม่หลับก็ดีขึ้น

สภาพจิตใจของญาณินในวันนี้ดูดีขึ้นมาก

สายตายศพัฒน์มองไปด้านหลังของแม่ยาย

“วิกายังนอนอยู่ เห็นเธอหลับสนิท แม่เลยไม่ปลุกเธอ ให้เธอนอนนานอีกหน่อย ยศพัฒน์ คุณจะไปวิ่ง ก็ไปเถอะ แม่จะทำอาหารเช้าไว้ให้พวกเธอ”

“แม่ครับ เรื่องพวกนั้นมีคนทำอยู่แล้วครับ”

ยศพัฒน์เดินตามหลังแม่ยาย ลงมาพร้อมกัน

“ไม่เป็นไร ฉันก็แค่รู้สึกคันไม้คันมือ อยากจะทำอาหารอร่อยๆให้พวกเธอกิน วิกาโตขนาดนี้แล้วยังไม่เคยกินอาหารเช้าฝีมือฉันเลยนะ เมื่อก่อนตอนที่ความสัมพันธ์ของฉันกับไซม่อนยังดีอยู่ ฉันชอบเข้าครัวทำอาหารอร่อยๆให้เขากินมาก ฝีมือก็ถือว่าพอใช้ได้นะ”

ในเมื่อเธอบอกว่าอยากจะทำให้วิกากิน เป็นความรักจากแม่ยาย ยศพัฒน์ก็ไม่อยากจะขัดอีก

ยศพัฒน์วิ่งอยู่ในสวนสองรอบก็กลับมาแล้ว

แม่ยายกำลังยุ่งอยู่ในครัว ป้ามะนาวช่วยเป็นลูกมืออยู่ ทั้งสองคนพูดคุยกันหัวเราะกันอยู่ในครัว ยศพัฒน์เดินมาแอบฟังที่ประตูอยู่ครู่หนึ่ง ป้ามะนาวกำลังเล่าเรื่องของเขาในอดีตให้แม่ยายฟัง

ยศพัฒน์ส่ายหน้าอดขำไม่ได้ แล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นบน

แม่ยายไม่อยู่ในห้องแล้ว เขาก็เข้าไปในห้องอย่างไม่เกรงใจ เห็นเทวิกายังหลับอยู่ เขาเดินเข้าไป จงใจนั่งจ้องมองเธออยู่ข้างเตียง

อยากจะลองดูสิว่าการจ้องมองของตนเองจะดึงเทวิกามาจากในความฝันได้หรือไม่

จ้องมองอยู่สักพัก เห็นว่าเทวิกายังหลับสนิท ยศพัฒน์ก็อดที่จะลงมือไม่ได้ ลูบคลำใบหน้าเธอ ลูบคลำริมฝีปากเธอ แล้ว ไปดึงหูเธอเบาๆ แม้จะเป็นการกระทำอย่างอ่อนโยน แต่เป็นการก่อความรำคาญอย่างยิ่ง

ในฝันเทวิกาเจอแมลงวันที่น่ารังเกียจหนึ่งตัว เธอตามหาไม้ช็อตยุงอยากจะตียุงตัวนั้นให้ตาย แต่หาไม้ช็อตยุงไม่เจอ จึงได้แต่ลองใช้มือตบแมลงวันที่น่ารังเกียจตัวนั้น

ปัดออกไปแล้ว ก็บินกลับมาอีก เธอปัดอีก ก็บินกลับมาอีก

เทวิกาโมโหขึ้นมาทันที ใช้มือตบออกไปอย่างแรง

ไม่ต้องพูดถึงตบไม่โดน มือของเธอกลับถูกแมลงวันกัดด้วย ไม่ถูกสิ แมลงวันไม่ได้มีปากที่ใหญ่ขนาดนั้นนี่นา

ทันใดนั้นเทวิกาก็ลืมตา สบตาเข้ากับดวงตาที่แฝงด้วยรอยยิ้มคู่นั้นของชายหนุ่ม

เทวิกากะพริบตา เมื่อคืนดูเหมือนว่าเธอจะนอนเป็นเพื่อนแม่นะ ทำไมตอนตื่นมาถึงเห็นยศพัฒน์ได้

หรือว่ายังอยู่ในความฝันอยู่