รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 280

ยศพัฒน์ส่งเทวิกากลับไปที่ร้าน One Day In Coffee

รถยังไม่ได้ไปข้างหน้า สองสามีภรรยามองเห็นว่ามีรถหลายคันจอดอยู่ที่ประตูร้านกาแฟ

“พ่อฉันมาแล้ว”

พอเทวิกาเห็นรถสองสามคันนั้น ก็เดาได้ว่าพ่อมาแล้ว

“แม่พวกเราก็อยู่ด้วย”

เทวิกาตื่นเต้นเล็กน้อย กลัวว่าพ่อกับแม่แท้ๆจะทะเลาะกัน

“ไม่เป็นไร พ่อไม่มีทางหาเรื่องแม่หรอก แม่ก็ไม่มีทางโวยวายหาเรื่องพ่อในร้านหรอก ยังไงก็ต้องคำนึงถึงธุรกิจของคุณ”

ยศพัฒน์ปลอบใจภรรยาสุดที่รัก

พอรถจอดเรียบร้อย เทวิกาก็รีบลงจากรถ เดินเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว

“วิกา มาแล้วเหรอ”

พอกนกอรเห็นเพื่อนรักกลับมา ก็รีบมารับ พูดเบาๆว่า“พ่อกับแม่แกกำลังทะเลาะกันอยู่เลยนะ”

พิชญ์สินีเองก็เดินมา พูดกับลูกสาวเบาๆว่า“พวกเราพูดเกลี้ยกล่อมก็ไม่มีใครฟัง”

เทวิกามองไปตามสายตาของทั้งสอง ก็เห็นพ่อแท้ๆผู้ร่ำรวย มีทรัพย์สินมรดกนับพันล้านยังบอกว่าจนมากอำนาจของเธอ ผู้ซึ่งบอกว่าเขายากจนมากมีทรัพย์สินหลายแสนล้าน เอาเงินมากองเต็มโต๊ะ กินพื้นที่ไปเกินครึ่งโต๊ะ

แม่แท้ๆของเธอล่ะ ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก เห็นท่าทางของแม่น่าจะอยากเชิญพ่อออกไปสินะ

“ทะเลาะอะไร”

เทวิกาถามเบาๆ

พิชญ์สินีมาเปิดประตูตอนเช้า เธอเห็นทุกอย่าง เธอจึงตอบว่า“ตอนที่แม่มาเปิดร้าน พ่อของลูกก็มารออยู่ที่นี่แล้ว พอแม่เปิดประตู เขาก็ตรงดิ่งเข้ามาเลือกที่นั่งในร้านเลย อะไรก็ไม่สั่ง

“รอจนแม่ของลูกมา เธอเห็นพ่อของลูกอยู่ด้วย สีหน้าก็บูดบึ้งทันที เธอเดินไปตรงหน้าพ่อของลูก เชิญเขาออกไป”

“พ่อของลูกบอกว่าเขาเป็นลุกค้ามาดื่มกาแฟ กินขนม บอกว่าเปิดร้านขายของจะไล่ลูกค้าไปข้างนอกไม่ได้”

เทวิกาถามเบาๆว่า“แล้วเงินพวกนั้นมันอะไรเหรอคะ”

“นี่ก็เพราะแม่ของลูกบอกว่าไม่ขายให้เขา จะให้เขาออกไปให้ได้ รอจนธนาคารเปิดแล้ว พ่อของลูกก็ให้คนไปเบิกเงินออกมา วางบนโต๊ะนั้นไปเกินครึ่งโต๊ะ ตบเงินพวกนั้นแล้วพูดกับแม่ลูกว่า ถ้าแม่ลูกต้มกาแฟให้เขา ทำขนมให้เขากิน ก็จะมีรายได้เข้าร้านหลายแสนบาท”

เทวิกา“……ทำไมรู้สึกว่าเรื่องนี้มันคุ้นๆนะ”

เธอมองไปทางเพื่อนรัก

กนกอรสงสัย“วิกา แกมองฉันแบบนี้ทำไม ฉันไม่มีความสามารถแบบนี้ กาแฟหนึ่งแก้วขนมหนึ่งจานก็ช่วยหารายได้เข้าร้านหลายแสนบาท”

โลกของคนรวย เธอทำไม่ได้

ต้องอยู่กับคนรวยพวกนี้ทุกวัน มันลำบากมาก รู้มั้ย!

เทวิกาเห็นเพื่อนรักไม่เข้าใจ ก็ไม่ได้พูดอะไร ส่งกล่องเครื่องประดับในมือให้แม่ พูดกับพิชญ์สินีว่า“แม่คะ นี่เป็นของขวัญที่คุณปู่เร็นมอบให้หนู แม่ช่วยหนูเก็บไว้ทีนะคะ หนูจะไปเกลี้ยกล่อมพวกเขา”

พิชญ์สินีรับกล่องเครื่องประดับพลางเอ่ยว่า“ละครสนุกมั้ย ยศพัฒน์นี่ก็ตามใจลูกเกินไปแล้ว ถึงขั้นพาลูกไปที่บ้านเดชอุป ตอนที่ได้ยินแม่ของลูกบอก แม่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับพวกเธอดี”

เทวิกาแลบลิ้นอย่างเขินๆ

เปรมาอยากเห็นเธอเป็นตัวตลกขนาดนั้น ตอนที่เปรมายับเยินหมดสภาพที่สุด ทำไมเธอจะไม่อยากไปพยานรู้เห็นล่ะ มิฉะนั้นจะรู้สึกผิดกับเปรมา

กนกอรพลั้งปากโวยออกมาว่า “ตอนไปดูอะไรสนุกๆก็ไม่เรียกฉันไปบ้างเลย”

เห็นยศพัฒน์เดินเข้ามา กนกอรก็เปลี่ยนคำพูด“โชคดีที่แกไม่ชวนฉันไปด้วย ไม่อย่างนั้นฉันก็จะกลายเป็นก้างขวางคอชิ้นเบ้อเริ่ม”

เลยไม่ได้เห็นความยับเยินหมดสภาพของเปรมา ความเศร้าเสียใจของนฤเบศวร์ ช่างน่าเสียดายจังเลย

นฤเบศวร์ ……โชคดีที่ผมไม่ได้ขอร้องให้คุณมาปลอบใจผม ไม่อย่างนั้นคงต้องโมโหคุณจนตายก่อนวัยอันควร

กนกอร ：ก่อนจะตายอย่าลืมเขียนพินัยกรรมให้เรียบร้อยก่อน ฉันรอให้คุณตายก่อนวัยอันควรแล้วฉันก็จะกลายเป็นแม่หม้ายผู้ร่ำรวยแห่งเมืองแอคเซสซ์