รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 29

ฝั่งนี้สองสามีภรรยากำลังพูดคุยอย่างสนุกสนาน

เปรมาที่อยู่อีกฝั่ง ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

บนโต๊ะอาหาร เต็มไปด้วยอาหารมากมาย ส่วนใหญ่เป็นของที่เธอชอบกิน

นฤเบศวร์มองเธอที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว วางตะเกียบลง

“นฤเบศวร์เป็นอะไรหรอ?”

เปรมาเห็นเขาวางตะเกียบลง จึงถามตามสัญชาตญาณ “หรือคิดว่าอาหารพวกนี้ไม่ถูกปากนาย?”

เธอมองอาหารบนโต๊ะ อาหารที่นฤเบศวร์สั่ง ส่วนใหญ่เป็นของที่เปรมาชอบกิน แต่กลับมีหลายอย่างที่นฤเบศวร์ไม่ชอบกิน

“เปรมา เธอมีเรื่องอะไรอยากพูดก็พูดออกมา หากฉันช่วยเธอได้ฉันจะช่วยแน่นอน แม้จะช่วยไม่ได้ฉันก็จะใช้ความสามารถที่มีทั้งหมดหาคนที่ช่วยเธอได้”

หลังจากเปรมาเงียบไป เธอหยิบถุงสองถุงออกมา วางถุงทั้งสองไว้หน้านฤเบศวร์ใบหน้างดงามเผยรอยยิ้มพูด “นฤเบศวร์นี้เป็นเนกไทและนาฬิกาที่ฉันซื้อให้นาย นายลองดูชอบหรือไม่?”

นฤเบศวร์หยิบถุงขึ้นมา เอาเนกไทและนาฬิกาออกมาดู ต่างก็เป็นของแบรนด์เนม เพียงแต่สีแบบนี้……เป็นแบบที่ยศพัฒน์ชอบ

เขาสงสัยอย่างจริงจังว่าเป็นของที่จะให้ยศพัฒน์ แต่เพราะยศพัฒน์ไม่รับ ถึงได้ส่งกลับมาให้เขา

นฤเบศวร์ไม่ได้พูดสิ่งสงสัยออกมา

ไม่ว่าเธอจะส่งไปให้ใครก่อนแต่ท้ายที่สุดของก็มาอยู่ในมือเขา ก็คือส่งให้เขาถือเป็นน้ำใจที่เธอมีต่อเขา

หลังจากที่นฤเบศวร์หลอกตัวเองและปลอบตัวเองแล้ว ยิ้มและพูด “เปรมาเนกไทและนาฬิกาฉันชอบทั้งหมด”

หลังจากเห็นเขารับของไปอย่างมีความสุขเธอก็ไม่ได้กดดันมาแล้ว พูดคำขอร้องของตัวเองออกมา “นฤเบศวร์ นายพอช่วยฉันสืบหาเพื่อนมหาลัยของพัฒน์มีกี่คนที่มีน้องสาวอายุประมาณยี่สิบสามได้ หน้าตาสวย ดวงตากลมโตงดงามและดูสดใส”

เพิ่งจะได้รับของขวัญมา ตอนนี้ไม่หอมหวานแล้ว

รอยยิ้มบนใบหน้าของนฤเบศวร์ค่อยๆหุบลงทีละนิด

เขาไม่ได้ปฏิเสธเปรมาโดยตรงและก็ไม่ได้ตอบตกลง

ค่อยๆหยิบขวดเบียร์ขึ้นมา เทเข้าไปจนเต็มแก้วของเปรมา จากนั้นก็เทให้ตัวเองจนเต็ม

วางขวดเบียร์ลง ยกแก้วเบียร์ขึ้นพูดกับเปรมา “มา พวกเราชนแก้ว”

เปรมาหยิบแก้วเบียร์ขึ้นมา ชนแก้วกับเขา

นฤเบศวร์ดื่มพรวดเดียวหมด

เปรมาดื่มไปเพียงสองอึก ก็ไม่ได้ดื่มอีก

ตั้งแต่ต้นจนจบเธอยังคงระวังตัวกับนฤเบศวร์ กลัวว่าเมื่อตัวเองดื่มจนเมานฤเบศวร์จะทำอะไรกับตัวเธอ………”

นฤเบศวร์ยังคงเทเบียร์จนเต็มแก้วและดื่มพรวดเดียวจนหมด หลังจากดื่มติดต่อกันสามแก้ว เขาว่าแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะอย่างแรง

“นฤเบศวร์ ถ้านายไม่อยากช่วยฉันก็ช่างมันเถอะ ฉันจะไม่โทษนายเป็นฉันไม่ดีเอง ทั้งที่ฉันรู้อยู่แก่ใจว่านายกับพัฒน์เป็นศัตรูกัน ยังให้นายไปสืบเรื่องเกี่ยวกับเขาอีก”

ใบหน้าเปรมาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พูดขอโทษ “แต่ฉันเพิ่งกลับมา ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะไปขอความช่วยเหลือจากใคร ในเมืองแอคเซสซ์ นายเป็นผู้ชายที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน มีเพียงนายที่ช่วยฉันได้ และมีเพียงนายที่มีความสามารถมากพอที่จะช่วยฉัน”

อยากสืบเรื่องของยศพัฒน์ นักสืบทั่วไปยังไม่กล้ารับงานแบบนี้ กลัวจะไปล่วงเกินยศพัฒน์ ล่วงเกินตระกูลอริยชัยกุล คงอยู่ในเมืองแอคเซสซ์ต่อไปไม่ได้แล้ว

ตระกูลอริยชัยกุลรุ่นนี้มีคุณชายทั้งหมดสิบคน ถึงแม้ว่าคุณชายทั้งสิบคนจะไม่ใช่แม่คนเดียวกัน แต่ความสัมพันธ์ของพี่น้องนั้นสนิทสนมกันอย่างมาก พี่น้องเคราพรักกัน ทุกคนเคราพพี่ชายอย่ายศพัฒน์

พวกเขาต่างอยู่ในจุดที่สูงสุดของตำแหน่งต่างๆ ล่วงเกินยศพัฒน์ ถ้าพี่น้องพวกนั้นของเขาร่วมมือกัน มีแค่ไม่กี่คนที่สามารถจะต้านทานการแก้แค้นของพวกคุณชายทั้งสิบของตระกูลอริยชัยกุล

ดังนั้นจึงไม่มีใครกล้าสืบเรื่องของคนที่เกี่ยวข้องกับยศพัฒน์

ส่วนนฤเบศวร์ก็คือคนไม่กี่คนเหล่านั้น

“เปรมา ฉันจะช่วยเธอ แต่ฉันก็ต้องการค่าตอบแทน”

นฤเบศวร์จ้องมองไปยังใบหน้างดงามของเปรมา

เสียงแหบแห้ง เขาพูด “การสืบเรื่องคนของยศพัฒน์ต้องใช้ทั้งกำลังคนและของมากมาย แถมต้องระวังเป็นพิเศษ ยอมรับกับอันตรายที่อาจจะเพิ่มขึ้น ไม่มีค่าตอบแทน ฉันรู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างเสียเปรียบ”

เปรมาถอนหายใจพูดขึ้น “วางใจ ไม่ให้นายทำโดยเปล่าประโยชน์ นายบอกราคามา ฉันจะโอนให้นายเดี๋ยวนี้เลย”

พูดไปพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ท่าทางที่พร้อมโอนอยู่ตลอดเวลาแบบนั้น