รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 297

“เสียมารยาท เธอรู้......”

บอดี้การ์ดของนฤเบศวร์ตวาดเสียงต่ำ ทว่ากลับถูกนฤเบศวร์ห้ามไว้

นฤเบศวร์เอ่ยเสียงขรึมว่า “พวกพี่สาวจะเลี้ยงเหล้า งั้นผมจะดื่มกับพวกพี่สาวสักสองสามแก้ว เพียงแต่ มีแค่ผมคนเดียว คงไม่สนุกพอ พวกพี่สาวไปจองห้องกันก่อน รอผมเรียกหนุ่มหล่อสักไม่กี่คนมาจอยพวกพี่สาวด้วยถึงจะสนุก”

“พวกนายไปจองห้องกับพวกพี่สาว ฉันออกไปคุยโทรศัพท์ก่อน”

นฤเบศวร์สั่งบอดี้การ์ดของตัวเอง จากนั้นก็เดินออกไปด้านนอก

พวกเทวิกา: ......

กนกอรรู้สึกว่าตัวเองสร้างปัญหาใหญ่แล้ว

เธอนึกว่าถ้านฤเบศวร์ถูกเธอแซวแบบนี้ก็จะหายสงสัย จากนั้นก็คร้านจะสนใจเธอหรืออาจจะด่าเธอว่ายัยขี้เหร่ แล้วจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันหัว

คิดไม่ถึงเลยว่านฤเบศวร์จะตอบรับคำชวนมาดื่มเหล้ากับพวกเธอ

ซ้ำยังบอกว่าจะเรียกคนมาสังสรรค์กับพวกเธออีกต่างหาก

“ทำไงดี”

กนกอรถามเพื่อนรักเสียงเบา

“ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเลย”

เทวิกาเองก็พูดเสียงเบาว่า “ฉันเองก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี”

“คุณหนูทั้งสามท่าน เชื่อด้านในครับ”

บอดี้การ์ดของนฤเบศวร์ล้อมพวกเธอสามคนไว้ ไม่ให้พวกเธอหนีไป ซ้ำยังผายมือให้พวกเธอ

มองดูบอดี้การ์ดที่ร่างหนาสูงใหญ่ซ้ำยังมีจำนวนคนเยอะ กนกอรก็ลอบด่านฤเบศวร์ในใจว่าจะอวดอะไรกันนักกันหนา แค่ออกมาเจอลูกค้าถึงกับต้องพาบอดี้การ์ดมาตั้งแปดคน

มิลินท์คือคนที่ใจเย็นที่สุด เธอเอ่ยกับพวกบอดี้การ์ดของตระกูลเดชอุปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “ ห้องเบอร์แปด”

เดาว่านฤเบศวร์เองก็ไม่ได้ส่งลูกค้าผู้หญิงมาใช้บริการที่นี่เป็นครั้งแรก หลังจากที่บอดี้การ์ดของเขาได้ยินมิลินท์พูดเลขห้อง พวกเขาก็พาทั้งสามคนเดินหน้าไปทันที

กนกอรกับเทวิกาสบตากันครู่หนึ่ง

ช่างเถอะ ในเมื่อมาแล้วก็ควรทำใจให้สงบ

เพียงแต่ ตราบใดที่พวกเธอไม่ลบเครื่องสำอาง ต่อให้นฤเบศวร์สงสัย ก็พิสูจน์ตัวตนของพวกเธอสองคนไม่ได้อยู่ดี

คิดได้ดังนั้น ทั้งคู่ก็เริ่มสบายใจ แล้วเดินตามมิลินท์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พลางพูดจาหยอกล้อพวกบอดี้การ์ดของตระกูลเดชอุปเป็นครั้งคราว

ส่วนนฤเบศวร์หลังจากที่ออกมาจากคลับรักนะ เขาก็โทรหายศพัฒน์

เมื่อยศพัฒน์รับสายก็ไม่รอให้เขาปริปาก พลันชิงถามก่อนว่า “ยศพัฒน์ เมียนายอยู่บ้านไหม?”

“เมียฉันอยู่ไม่อยู่บ้านเกี่ยวอะไรกับนาย?”

“ก็จริงที่ไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ถ้าหล่อนพากนกอรไปทำเรื่องไม่ดีก็เกี่ยวกับฉันแล้ว”

ยศพัฒน์ขมวดคิ้ว “นฤเบศวร์ มีอะไรก็พูดมา พูดให้ชัดเจน พูดให้เข้าใจ อย่ามาเหน็บแนมแบบนี้”

“ฉันอยู่ที่คลับรักนะ”

“ทำไมลูกค้าผู้หญิงของนายถึงชอบไปแต่ที่แบบนั้น”

ยศพัฒน์ค่อนขอดคู่อริ

วินาทีถัดมา เขาก็ถามว่า “นฤเบศวร์ นายเจอเทวิกาที่คลับรักนะเหรอ?”

ในร้านกาแฟมีแค่พนักงานกับลุงหลิ่วเฝ้าร้าน

กนกอรกับเทวิกาไม่อยู่ร้านกันทั้งคู่

พอโทรไป คนที่รับสายกลับเป็นพนักงาน พนักงานร้านบอกเขาว่า พี่วิกามีเพื่อนมาหาเธอ ก็เลยกลับอพาร์ตเม้นกับกนกอรแล้ว ซ้ำยังรีบจนลืมเอาโทรศัพท์ไปด้วย

ยศพัฒน์เองก็โทรหากนกอร และคนรับสายก็เป็นพนักงานร้านเหมือนเดิม

เขาว่าแล้วเชียวว่ามีพิรุธ

ทั้งคู่จงใจลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้านกาแฟ แบบนี้เขาก็หาพวกเธอไม่เจอแล้ว

หลังจากที่ได้รับสายจากวายุ ก็ยิ่งพิสูจน์ว่าเขาเดาถูก เพียงแต่ แม้แต่มิลินท์เองก็ปิดเครื่อง ยศพัฒน์จึงหาไม่เจอว่าภรรยาของตัวเองหนีไปไหน

แต่ตอนนี้พอได้รับสายจากนฤเบศวร์ ยศพัฒน์ก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งในทันที

“ฉันไม่แน่ใจว่าใช่เทวิกาหรือเปล่า เธอไม่ได้ปริปากพูด ฉันฟังเสียงไม่ออก ใบหน้าเธอเองก็ไม่เหมือน แม้ฉันไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับว่า เทวิกาเป็นคนสวยและหน้าตาดีมาก”