รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 342

สิบนาทีต่อมา

พลอยไพลินผลักประตูห้องทำงานเข้ามาอย่างอวดดี เหยียบรองเท้าส้นสูง บิดสะโพก เดินเข้ามาในห้องทำงานรองประธานของประยสย์อย่างน่าหลงใหล

เลขาของประยสย์อธิบายกับประยสย์ด้วยสีหน้าหวาดหวั่น: “ท่านรองประธานคะ คุณพลอยจะพบคุณให้ได้ ฉันห้ามเอาไว้ไม่อยู่ค่ะ”

“เข้าใจแล้ว คุณออกไปทำงานเถอะ”

ประยสย์บอกให้เลขาออกไป

พลอยไพลินวางอำนาจ กำเริบเสิบสานมาโดยตลอด ไม่ต้องพูดถึงที่เขายอมให้เวลาเธอแค่ห้านาทีหรอก ต่อให้ไม่อยากเจอเธอ

แต่ถ้าเธอบุกเข้ามาที่โอเอ กรุ๊ป เลขาของเขาก็ขวางพลอยไพลินไม่ได้อยู่ดี

พลอยไพลินเดินเข้ามา มือทั้งสองข้างวางอยู่บนโต๊ะทำงาน กราดสายตามองต่ำลงมาที่ประยสย์

ประยสย์กับพ่อของเขามีส่วนที่คล้ายกัน แต่เขาสงบนิ่งเคร่งขรึมได้ไม่เท่าไซม่อน

ในสายตาของพลอยไพลิน ประยสย์ที่อายุน้อยกว่าเธอสองปีนี่ก็เหมือนกับมารหัวขน ถึงจะมีความสามารถอยู่บ้าง แต่อาศัยอิทธิพลของตระกูลเลิศธนโยธารวมไปถึงมีไซม่อนหนุนหลังด้วย พลอยไพลินก็ไม่ได้สนใจประยสย์ตั้งแต่แรกแล้ว

นึกถึงที่ตนเองวางแผนให้คนลอบฆ่าประยสย์นับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับล้มเหลวทุกครั้ง

พลอยไพลินจึงยับยั้งความไม่เป็นมิตรของตนเองอยู่เงียบๆ

ต้องให้ความสำคัญกับประยสย์สิถึงจะถูกต้อง

นี่เป็นศัตรูอันดับหนึ่งของเธอเชียวนะ กำจัดประยสย์แล้ว เมื่อไซม่อนไม่มีทายาท ก็จะรีบร้อนมีลูกกับเธอ

ประยสย์ยกข้อมือขวา มาดูนาฬิกาข้อมือ พูดอย่างเย็นชา: “ห้านาทีผ่านไปครึ่งหนึ่งแล้ว”

พลอยไพลิน: “......ประยสย์ ฉันแค่จะถามนายไม่กี่คำถาม พ่อนายไปไหน?”

ไซม่อนไม่อยู่ เธอไม่มีคนหนุนหลัง อวดดีไม่ได้

พลอยไพลินระงับความอวดดีของตนเองเอาไว้เล็กน้อย

ประยสย์พูดอย่างเย็นชา: “พ่อฉันสนิทกับเธอมากกว่า เขาไปไหน เธอน่าจะรู้ดีกว่าฉันไม่ใช่หรือไง? แต่ไหนแต่ไรพ่อก็ไม่เคยบอกฉันอยู่แล้ว เขาจะไปไหน จะทำอะไร บางครั้ง ฉันอยากรู้ว่าพ่อไปไหน ก็ยังต้องถามจากเธอไง”

“พูดจาน่าสงสารให้มันน้อยๆหน่อย พวกนายเป็นพ่อลูกกันแท้ๆ ต่อให้พ่อนายจะไม่ชอบนายขนาดไหน นายก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขา เขาไปไหนจะไม่บอกนายได้ยังไง? เขาบอกว่าไปทำงานนอกสถานที่ ไปทำงานที่ไหนล่ะ? ถึงต้องให้ผู้นำตระกูลที่ทรงเกียรติอย่างเขาออกไปทำงาน แล้วออกไปทำงานต้องปิดบังฉันด้วยหรือไง?”

เธอทำน้ำหอมกระตุ้นอารมณ์รักขึ้นมา เตรียมจะใช้น้ำหอมกับไซม่อน แต่หลายวันนี้ไซม่อนไม่กลับบ้านเลย ทำให้เธอไม่มีคนให้ใช้น้ำหอมด้วย

พลอยไพลินรู้ว่าไซม่อนยุ่งมากอยู่ตลอด ดังนั้นเธอจึงเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ จนทำให้หมดความอดทน

ฉวยโอกาสที่ญาณินยังไม่กลับมา เธอต้องครอบครองไซม่อนให้ได้ เช่นนี้เมื่อญาณินกลับมา ก็จะยั่วให้ญาณินโมโหจนยอมหย่าขาดจากกัน และยกตำแหน่งนั้นให้เธอ

ประยสย์พูดอย่างเย็นชา: “นี่เป็นเรื่องภายในของโอเอ กรุ๊ป พ่อฉันออกไปทำงานที่ไหน ถ้าเขาไม่ได้บอกเธอเอง ก็แสดงว่าไม่สะดวกที่จะให้เธอรู้”

“คุณพลอย ฉันยุ่งมาก เชิญออกไปด้วย อย่ามาทำให้ฉันต้องเสียเวลาอันมีค่า”

สีหน้าของพลอยไพลินก็เย็นชาเช่นกัน เธอถลึงตาใส่ประยสย์อยู่พักใหญ่ ฮึดฮัดออกมา แล้วหมุนตัวเดินออกไป

เธอออกไปไม่นาน ไซม่อนก็ใช้เบอร์มือถืออีกเบอร์หนึ่งโทรมาหาลูกชาย

“บริษัทปกติดีไหม?”

ไซม่อนถาม

“อืม”

น้ำเสียงประยสย์เฉยเมย ไม่ยินยอมที่จะพูดกับพ่อมากกว่านี้แม้แต่คำเดียว

โชคดีที่แม่ยังอยู่กับน้องสาวที่ฝั่งนั้น ถ้ากลับมากับสองพ่อลูก คงโดนพลอยไพลินยั่วโมโหแน่ๆ

แม่ของเขาเป็นลูกสาวของตระกูลที่มีอิทธิพล นิสัยอบอุ่นอ่อนโยน ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพลอยไพลินอยู่แล้ว

อันที่จริงญาณินไม่อยากจะยื้อแย่งต่างหาก ถ้าเธอคิดจะแย่งชิง ไซม่อนต้องกลับมาอยู่ข้างกลายเธอแน่ๆ

ปีนั้นที่ไซม่อนขอเธอแต่งงาน ไม่ได้เพียงเพราะไซม่อนรักเธอ แต่ถ้าเธออ่อนแอเกินไป ผู้นำของตระกูลสาระทาก็คงไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้เช่นกัน

รู้สึกได้ถึงความเฉยเมยของลูกชาย ไซม่อนจึงเงียบไปชั่วครู่ แล้วถามขึ้น: “พลอยไพลินไปหาแกเหรอ?”

“เพิ่งจะกลับไป วางมาดเหิมเกริมซะขนาดนั้น เหมือนเป็นนายหญิงของโอเอ กรุ๊ปยังงั้นแหละ”