รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 344

ยศพัฒน์ส่งข้อความเสียงมาอีกหลายข้อความ

“นฤเบศวร์อยากให้อีกฝ่ายเผชิญหน้ากับความลำบากแล้วล่าถอยไปเอง ถึงได้สงวนท่าทีเอาไว้ ไม่คิดจะใช้ความรุนแรง เพียงแต่ เขาทำอย่างนี้ มันทำให้คนอื่นๆเข้าใจผิดได้ง่ายจริงๆ”

ยศพัฒน์หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง

ศัตรูคู่อาฆาตเป็นคนที่พระเจ้าส่งลงมาหัวเราะเยาะเขาแน่ๆ

ละครลิงยังไม่น่าขำขนาดนี้เลย

ไม่ใช่ว่าใครๆที่เห็นการกระทำของนฤเบศวร์แล้วจะมีความคิดอย่างนี้

ผ่านการอธิบายจากสามี เทวิกาจึงเข้าใจอย่างกระจ่างแจ้ง

เธอตบโต๊ะด้วยความตลก

กนกอรกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พูดกับเพื่อนรัก: “วิกา ฉันเลิกงานแล้วนะ แกดูร้านไป”

เธอจะกลับบ้านแล้ว ไม่อยากดูต่อ

เทวิกาพูดขำๆ: “ไม่รอดูว่าความน่าอึดอัดของพวกเขาสองคนจะยาวไปถึงตอนไหนเหรอ?”

กนกอรหน้าเขียว “ไม่มีอารมณ์ดูแล้ว”

เทวิกากุมท้องที่หัวเราะจนเกร็งไปหมด พูดชื่นชม: “กนกอร แกเจอตัวตลกแล้วนะ ถ้าพวกแกได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง ชีวิตในวันข้างหน้าคงครึกครื้นน่าดู”

ขำจะแย่แล้ว!

ถึงเธอจะฝันก็คงไม่มีทางเข้าใจหรอก ว่าการกระทำของนฤเบศวร์มีความหมายที่ต้องการให้ศัตรูหัวใจได้เผชิญหน้ากับความยากลำบากแล้วล่าถอยไปเอง

ดีที่ยศพัฒน์อธิบายให้ฟัง

สมแล้วที่ทั้งสองคนเป็นศัตรูที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ถึงได้เข้าใจอีกฝ่ายเป็นพิเศษ

ถ้าทั้งสองคนเป็นผู้ชายกับผู้หญิง คงไม่มีเธอกับกนกอรเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้วแหละมั้ง?

“กนกอร”

เห็นกนกอรจะไปแล้ว นฤเบศวร์กับกันตภณจึงเอ่ยปากเรียกเธอพร้อมกัน

นฤเบศวร์เป็นพวกหน้าไม่อายอยู่แล้ว เขายื่นมือไปดึงมือข้างหนึ่งของกนกอรเอาไว้

เห็นกันตภณก็เรียกกนกอรเช่นกัน นฤเบศวร์จึงดันดอกไม้เงินในมือของตนเองไปที่ด้านหน้าของกันตภณนิดหน่อย พูดขึ้น: “กันตภณ แกไม่รู้สึกกระจอกเลยหรือไง? ช่อดอกไม้ที่ไม่นานก็ร่วงโรยแห้งเหี่ยว กินไม่ได้ใช้ไม่ได้อย่างนี้ ใครจะต้องการ?”

กันตภณ: “......”

กระจอกเหรอ?

เขามองช่อดอกไม้เงินของนฤเบศวร์ ซึ่งทำมาจากแบงก์ร้อย สีแดงสดใส ดึงดูดสายตาเป็นพิเศษ ไม่ร่วงโรย ไม่เหี่ยวเฉา ถึงจะกินไม่ได้ แต่ก็นำมาเปลี่ยนเป็นของกินได้มากมาย มีประโยชน์มาก

เปรียบเทียบกันแล้ว อืม เขากระจอกจริงๆนั่นแหละ

พูดอย่างนี้ ทุกคนจึงเข้าใจอย่างกระจ่างแจ้ง

ใบหน้าหล่อๆของกันตภณแดงระเรื่อ

เพราะตนเองเข้าใจผิดนฤเบศวร์หรือเพราะช่อดอกไม้ของตนเองกระจอกถึงได้หน้าแดงก็ไม่รู้

“กนกอร ดอกไม้ช่อนี้ให้คุณ”

ในที่สุดนฤเบศวร์ก็ได้ยื่นช่อดอกไม้เงินไปที่ด้านหน้าของภรรยาผู้ยิ่งใหญ่สักที ไม่สิ ภรรยาเก่า

เมื่อเช้านี้ยังเป็นภรรยาเขาอยู่ แต่ตอนนี้กลายเป็นภรรยาเก่าแล้ว

กนกอรสะบัดมือเขาออก พูดขึ้น: “ขอบคุณ แต่ฉันไม่เอา ฉันเลิกงานแล้ว ไปก่อนนะ พวกคุณคุยกันให้สนุก”

จากนั้น เธอก็หมุนตัวเดินออกไปจากร้านกาแฟ

เห็นหัวใจสีแดงดวงใหญ่ที่หน้าประตู ฝีเท้าของเธอจึงชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ได้หยุดนาน เดินลงบันได มาที่ด้านหน้ารถไฟฟ้าของตนเอง ขึ้นไปนั่งบนรถแล้วสตาร์ทรถ ไม่นานก็เคลื่อนออกไปไกล

คนที่กำลังติดตามเรื่องราวอยู่เห็นตัวละครเดินไปแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกสนใจ

“กันตภณ กนกอรเป็นของฉันเว้ย!”

นฤเบศวร์เตือนกันตภณอย่างแข็งกร้าว

ในใจของกันตภณหวาดหวั่น แต่เป็นความต้องการของผู้ว่าจ้าง เขาจึงต้องทำ ยืดหลังตรง ตอบกลับไปอย่างดุดัน: “งั้นเรามาแข่งกันอย่างยุติธรรม”

นฤเบศวร์รีบร้อนไล่ตามกนกอร ตอนนี้จึงไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับกันตภณ ถลึงตาใส่กันตภณอย่างแค้นเคือง แล้วรีบกอดช่อดอกไม้เงินไว้แน่นวิ่งออกไปนอกร้านกาแฟ