รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 351

เมื่อพลอยไพลินเห็นสีหน้านิ่งเฉยของเขาก็แอบดีใจ

สิ่งที่เธอกังวลที่สุดคือหลังจากญาณินได้สติและกลับมาเป็นปกติแล้ว ไซม่อนจะกลับไปคืนดีกับญาณินเหมือนเมื่อก่อน

เพราะก่อนหน้านี้ สามีภรรยาคู่นี้รักใคร่กันมาก

ถ้าไม่ใช่เพราะญาณินกลายเป็นบ้าจนทำให้ไม่สามารถทำหน้าที่คุณหญิงของตระกูลได้ และเธอต้องทำหน้าด้านเข้าไปพัวพันกับไซม่อนละก็ ไซม่อนก็คงไม่มีทางยอมรับเธอและยอมให้เธอไปออกงานเลี้ยงต่าง ๆ กับเขาแบบนี้หรอก

เพื่อให้ได้มาทำหน้าที่คุณหญิงของตระกูล

เธอพยายามอย่างหนักและทุ่มเทอะไรไปมากมาย แถมยังต้องแบกรับคำด่าทอสารพัด เธอไม่มีทางยอมให้สิ่งที่พยายามมาทั้งหมดนี้สูญเปล่าแน่นอน

เมื่อเห็นสีหน้าของไซม่อนตอนนี้ พลอยไพลินก็รู้สึกสบายใจ เพราะคิดว่าไซม่อนกับญาณินคงไม่มีทางคืนดีกันเหมือนเมื่อก่อนได้แล้ว ถึงแม้ญาณินจะดูแลตัวเองได้ไม่เลว แต่ก็อายุเกือบจะห้าสิบแล้ว มีเหรอจะเทียบสาวอายุยี่สิบหกอย่างเธอได้

เธอกับไซม่อนก็เหมือนดอกไม้ที่เพิ่งจะเบ่งบาน เมื่อเทียบกับดอกไม้ที่กำลังจะเหี่ยวเฉา ไม่ว่าใคร ๆ ก็ชอบดอกไม้ที่เพิ่งจะเบ่งบานทั้งนั้น

ไซม่อนผลักประตูห้องของตัวเองออก พลอยไพลินเดินตามเขาเข้าไปในห้อง

ในห้องยังไม่ได้จุดธูปหอม

ธูปหอมปลุกอารมณ์ยังอยู่ในกระเป๋าของเธอ

และกระเป๋าของเธอก็ยังอยู่ในห้องนอนของเธอ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พลอยไพลินเข้ามาในห้องของไซม่อน เธอทำตัวเหมือนเป็นภรรยาเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า ช่วยหยิบเสื้อผ้าให้ไซม่อน จากนั้นเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำช่วยเตรียมน้ำสำหรับอาบให้ไซม่อน ก่อนจะตะโกนเรียกเขา “ไซม่อน ฉันช่วยเตรียมน้ำไว้ให้คุณแล้ว คุณไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนเถอะค่ะ”

ไซม่อนขานรับอืมคำเดียว

เขาเดินไปที่ประตูห้องน้ำและยืนพิงประตูมองพลอยไพลิน แต่ภายในหัวของเขากลับนึกถึงญาณิน เมื่อก่อนญาณินก็ใส่อกใส่ใจเขาแบบนี้เหมือนกัน

ไซม่อนได้สติและพบว่าพลอยไพลินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

“คิดอะไรอยู่เหรอคะ”

เมื่อพลอยไพลินพบว่าเขาเอาแต่จ้องมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน ริมฝีปากอมยิ้มเล็กน้อย ทำให้ดูอ่อนโยนขึ้นมาในทันที

มือสองข้างของเธอจับที่คอเสื้อของไซม่อน และกำลังจะช่วยเขาปลดกระดุมเสื้อ

“พลอย”

ไซม่อนจับมือของเธอไว้พร้อมพูดเบาๆ ว่า “เธอดีกับฉันจริง ๆ”

“คุณเพิ่งรู้เหรอคะ”

ไซม่อนยิ้ม “ดึกมากแล้ว เธอเองก็ไปอาบน้ำนอนพักผ่อนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาทานอาหารเช้าด้วยกัน”

พลอยไพลินโน้มตัวซุกเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แล้วพูดเบา ๆ ว่า “ไซม่อนให้ฉันอยู่ดูแลคุณที่นี่เถอะนะคะ”

ไซม่อนกอดเธอเบา ๆ และผลักเธอออกเบา ๆ

“อย่าพูดคำว่าดูแลเลย เพราะแบบนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองอายุแปดสิบเก้าสิบ เดินไม่สะดวกจนต้องมีคนมาคอยดูแล”

พลอยไพลินทุบอกเขาเบา ๆ สองที่อย่างออดอ้อน “ในสายตาของฉันคุณยังหนุ่มยังแน่นมาก เวลาเดินด้วยกันกับประยสย์ก็เหมือนสองพี่น้องเดินด้วยกัน ห้ามพูดว่าตัวเองแก่ ฉันไม่ชอบฟัง พวกเราอายุเท่ากัน!”

"ฮ่าฮ่าฮ่า"

ไซม่อนหัวเราะชอบใจ

“โอเค โอเค เราอายุเท่ากัน ฉันยังไม่แก่ ไม่แกล้งเธอแล้วรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ มันดึกมากแล้ว”

พลอยไพลินทำหน้ามุ่ย

ตาแก่คนนี้เอาใจยากจริง

“เข้าใจแล้วค่ะ”

เธอดึงไซม่อนเข้าห้องน้ำแล้วพูดว่า “ค่อย ๆ อาบนะคะ ฉันอายน้ำก่อน”

ไซม่อนแตะหน้าผากของเธอเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มจนเธอเขินอาย และเดินม้วนตัวออกจากห้องน้ำไป

หลังจากเธอออกไปแล้ว ไซม่อนก็แอบเดินไปล็อกประตู เพราะเกรงว่าถ้าตัวเองถอดเสื้อผ้าหมดแล้วเธอจะบุกเข้ามา

เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

แต่คืนนี้พลอยไพลินไม่ได้อยากบุกเข้าไปในห้องน้ำ ทันทีที่เธอออกมาก็รีบตรงกลับไปที่ห้องนอนของตัวเองหยิบกระเป๋าและล้วงเอาธูปปลุกกำหนัดออกมาจากกระเป๋า พร้อมกับไฟแช็ก แล้วเดินกลับไปที่ห้องของไซม่อนอย่างเงียบๆ