รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 353

ทันใดนั้น ไซม่อนอาเจียนออกมาเป็นเลือดแล้ว

ประเด็นคือเขาได้กลิ่นหอมนั่น เลือดลมปั่นป่วน เขาไม่ได้รับการแก้ไขโดยทันที แม้ว่าเขาใช้จิตตานุภาพที่ยอดเยี่ยมประคองไว้ ก็ไม่สามารถควบคุมเลือดลมนั่นได้ อาเจียนออกมาเป็นเลือดแล้ว

นี่ทำให้ประยสย์ที่ขับรถตกใจแทบแย่

เขาเบรกรถโดยด่วน หลังจากที่จอดรถ เอนตัวไปประคองพ่อไว้ พูดถามอย่างเร่งรีบ : “พ่อ พ่อเป็นอะไร？”

ไซม่อนจับมือของลูกชายไว้แน่น ออกแรงพูดว่า : “พ่อติดกับแล้ว……เร็ว รีบพาพ่อไปส่งโรงพยาบาล！”

ครั้งนี้แข็งแกร่งเกินไป

เขาทนไม่ไหว

คิดถึงณินจัง！

ในเวลานี้ณินยังอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ ถึงแม้ว่าลูกชายจะใช้เฮลิคอปเตอร์ไปส่งเขาที่เมืองแอคเซสซ์เดี๋ยวนี้ เขากลัวตัวเองจะทนต่อไปไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นลูกชายก็ไม่แน่ว่าจะให้เขาเอาณินมาเป็นยาแก้พิษ

ถึงยังไงคนสนิทของเขาจะช่วยเขาขจัดพิษรักบนตัวทุกปี

มีประสบการณ์แล้ว ไปโรงพยาบาล ช่วยได้แน่

ประยสย์สีหน้ามืดคล้ำ

พลอยไพลินที่สมควรตาย！

“พ่อ พ่อทนไว้ก่อนนะ ผมจะปรับอุณหภูมิของแอร์ต่ำที่สุด”

ประยสย์นั่งตัวตรง ขับรถอีกครั้ง ปรับอุณหภูมิของแอร์ลงต่ำสุด

ไซม่อนพิงพนักพิงเบาะรถ มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น รู้สึกอีกว่าแบบนี้ไม่ได้ ก็หยิกที่ขาใหญ่ๆของตัวเองอย่างรุนแรง เจ็บปวดจนทำให้เขาฝืนลืมตาตื่นไว้

“อย่าซิ่งรถ！”

หลังจากไซม่อนหยิกตัวเองเจ็บ ทำให้ตัวเองตื่นแล้วนิดหน่อย รีบเตือนลูกชาย อย่าซิ่งรถเพราะว่าร้อนรน หากเกิดเรื่องขึ้นแล้ว นั่นก็คือสองคนพ่อลูก

“พ่อ ผมรู้”

ประยสย์ผ่อนความเร็วรถให้ช้าลงหน่อย แต่ว่าความเร็วของเราก็ยังคงเร็วมาก

บอดี้การ์ดส่วนตัวของสองพ่อลูกขับรถบอดี้การ์ดก็เกือบจะถูกพวกเขาสลัดทิ้งแล้ว

เลือดลมปั่นป่วนทำให้ไซม่อนหยิกเนื้อขาใหญ่ๆของตัวเองอย่างรุนแรงอีก ใช้ความเจ็บปวดมากระตุ้นสติอย่างไม่หยุด ไม่ถึงขนาดที่ว่าถอดเสื้อผ้ามั่วซั่วบนรถของลูกชาย

ประยสย์ขับซิ่งมาตลอดทางจนถึงโรงพยาบาลของตระกูลสาระทาของพวกเขาแล้ว

ระหว่างทาง เขาก็โทรศัพท์หาอธิการบดี

เมื่อสองพ่อลูกถึงโรงพยาบาล อธิการบดีก็พาหมอคนสนิทสามสี่คนมารออยู่แล้ว

เมื่อถึงโรงพยาบาลแล้ว ประยสย์ปล่อยมือที่หยิกขาใหญ่ๆไว้ เมื่อคลายมือ ไม่นานเขาก็ไม่ได้สติแล้ว

ประยสย์กระโดดลงจากรถ แล้วก็ประคองพ่อลงจากรถอย่างเร่งรีบพร้อมกับอธิการบดี พูดกับอธิการบดีว่า : “พ่อของผมติดกับอีกแล้ว”

อธิการบดี：“……”

หลายปีมานี้เจ้านายของพวกเขาก็ติดกับสามสี่ครั้งแล้ว？เขากลัวจริงๆว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เจ้านายจะถูกทรมานจนตาย

พลอยไพลินนั่นใช้วิธีการทุกอย่างไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกลจริงๆ เจ้านายอุตส่าห์ตั้งการ์ดป้องกันตั้งหลายตลบก็แล้ว มักจะมีช่วงเวลาที่สูญเสียการป้องกัน

“พ่อของฉันยังอาเจียนออกมาเป็นเลือดด้วย ครั้งนี้คนชั้นต่ำนั่นจะต้องใช้ปริมาณมากแน่นอน”

ในเวลานี้ประยสย์อยากจะกลับไปฆ่าพลอยไพลินจริงๆ ไม่ ฆ่าเธอแล้ว ยังทำให้มือของเขาแปดเปื้อนสกปรก เขาคงไม่มีทางที่จะทำลายชีวิตของตัวเองเพียงเพราะคนชั้นต่ำอย่างพลอยไพลิน

เขาควรจะเอาตัวพลอยไพลินส่งให้ผู้ชายเร่ร่อนข้างนอก เธอชอบนอนกับผู้ชายไม่ใช่เหรอ ก็ให้เธอนอนให้พอ！

น่าเสียดาย เวลาที่ออกจากบ้าน พ่อไม่ได้บอกว่าเขาว่าติดกับแล้ว เขายังคิดว่าพ่อป่วยเป็นหวัดมีไข้จริงๆ

อธิการบดีและหมอสามสี่คนเข็นไซม่อนไปแล้ว

ประยสย์ทำได้เพียงรอผลลัพธ์

ประมาณ1ชั่วโมงต่อมา อธิการบดีมาหาประยสย์

“ลุงฌาน พ่อของผมเป็นยังไงบ้าง？”

ฌานสีหน้าท่าทางจริงจัง พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ : “นายน้อย คุณมาที่ห้องทำงานของผมหน่อย คุยที่นี่ไม่สะดวก”

แม้ว่าเป็นโรงพยาบาลของตระกูลสาระทา ไม่ได้หมายความว่าเป็นคนสนิทของสองพ่อลูกทั้งโรงพยาบาล

กำแพงมีหู ประตูมีช่อง บางเรื่องให้คนรู้มากเกินไปไม่ได้

ประยสย์พูดอืมออกมา พาบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขาตามฌานไป ส่วนบอดี้การ์ดของพ่อเขาก็รออยู่ที่เดิม