รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 353

ทันใดนั้น ไซม่อนอาเจียนออกมาเป็นเลือดแล้ว

ประเด็นคือเขาได้กลิ่นหอมนั่น เลือดลมปั่นป่วน เขาไม่ได้รับการแก้ไขโดยทันที แม้ว่าเขาใช้จิตตานุภาพที่ยอดเยี่ยมประคองไว้ ก็ไม่สามารถควบคุมเลือดลมนั่นได้ อาเจียนออกมาเป็นเลือดแล้ว

นี่ทำให้ประยสย์ที่ขับรถตกใจแทบแย่

เขาเบรกรถโดยด่วน หลังจากที่จอดรถ เอนตัวไปประคองพ่อไว้ พูดถามอย่างเร่งรีบ : “พ่อ พ่อเป็นอะไร？”

ไซม่อนจับมือของลูกชายไว้แน่น ออกแรงพูดว่า : “พ่อติดกับแล้ว……เร็ว รีบพาพ่อไปส่งโรงพยาบาล！”

ครั้งนี้แข็งแกร่งเกินไป

เขาทนไม่ไหว

คิดถึงณินจัง！

ในเวลานี้ณินยังอยู่ที่เมืองแอคเซสซ์ ถึงแม้ว่าลูกชายจะใช้เฮลิคอปเตอร์ไปส่งเขาที่เมืองแอคเซสซ์เดี๋ยวนี้ เขากลัวตัวเองจะทนต่อไปไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นลูกชายก็ไม่แน่ว่าจะให้เขาเอาณินมาเป็นยาแก้พิษ

ถึงยังไงคนสนิทของเขาจะช่วยเขาขจัดพิษรักบนตัวทุกปี

มีประสบการณ์แล้ว ไปโรงพยาบาล ช่วยได้แน่

ประยสย์สีหน้ามืดคล้ำ

พลอยไพลินที่สมควรตาย！

“พ่อ พ่อทนไว้ก่อนนะ ผมจะปรับอุณหภูมิของแอร์ต่ำที่สุด”

ประยสย์นั่งตัวตรง ขับรถอีกครั้ง ปรับอุณหภูมิของแอร์ลงต่ำสุด

ไซม่อนพิงพนักพิงเบาะรถ มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น รู้สึกอีกว่าแบบนี้ไม่ได้ ก็หยิกที่ขาใหญ่ๆของตัวเองอย่างรุนแรง เจ็บปวดจนทำให้เขาฝืนลืมตาตื่นไว้

“อย่าซิ่งรถ！”

หลังจากไซม่อนหยิกตัวเองเจ็บ ทำให้ตัวเองตื่นแล้วนิดหน่อย รีบเตือนลูกชาย อย่าซิ่งรถเพราะว่าร้อนรน หากเกิดเรื่องขึ้นแล้ว นั่นก็คือสองคนพ่อลูก

“พ่อ ผมรู้”

ประยสย์ผ่อนความเร็วรถให้ช้าลงหน่อย แต่ว่าความเร็วของเราก็ยังคงเร็วมาก

บอดี้การ์ดส่วนตัวของสองพ่อลูกขับรถบอดี้การ์ดก็เกือบจะถูกพวกเขาสลัดทิ้งแล้ว

เลือดลมปั่นป่วนทำให้ไซม่อนหยิกเนื้อขาใหญ่ๆของตัวเองอย่างรุนแรงอีก ใช้ความเจ็บปวดมากระตุ้นสติอย่างไม่หยุด ไม่ถึงขนาดที่ว่าถอดเสื้อผ้ามั่วซั่วบนรถของลูกชาย

ประยสย์ขับซิ่งมาตลอดทางจนถึงโรงพยาบาลของตระกูลสาระทาของพวกเขาแล้ว

ระหว่างทาง เขาก็โทรศัพท์หาอธิการบดี

เมื่อสองพ่อลูกถึงโรงพยาบาล อธิการบดีก็พาหมอคนสนิทสามสี่คนมารออยู่แล้ว

เมื่อถึงโรงพยาบาลแล้ว ประยสย์ปล่อยมือที่หยิกขาใหญ่ๆไว้ เมื่อคลายมือ ไม่นานเขาก็ไม่ได้สติแล้ว

ประยสย์กระโดดลงจากรถ แล้วก็ประคองพ่อลงจากรถอย่างเร่งรีบพร้อมกับอธิการบดี พูดกับอธิการบดีว่า : “พ่อของผมติดกับอีกแล้ว”

อธิการบดี：“……”

หลายปีมานี้เจ้านายของพวกเขาก็ติดกับสามสี่ครั้งแล้ว？เขากลัวจริงๆว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป เจ้านายจะถูกทรมานจนตาย

พลอยไพลินนั่นใช้วิธีการทุกอย่างไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกลจริงๆ เจ้านายอุตส่าห์ตั้งการ์ดป้องกันตั้งหลายตลบก็แล้ว มักจะมีช่วงเวลาที่สูญเสียการป้องกัน

“พ่อของฉันยังอาเจียนออกมาเป็นเลือดด้วย ครั้งนี้คนชั้นต่ำนั่นจะต้องใช้ปริมาณมากแน่นอน”

ในเวลานี้ประยสย์อยากจะกลับไปฆ่าพลอยไพลินจริงๆ ไม่ ฆ่าเธอแล้ว ยังทำให้มือของเขาแปดเปื้อนสกปรก เขาคงไม่มีทางที่จะทำลายชีวิตของตัวเองเพียงเพราะคนชั้นต่ำอย่างพลอยไพลิน

เขาควรจะเอาตัวพลอยไพลินส่งให้ผู้ชายเร่ร่อนข้างนอก เธอชอบนอนกับผู้ชายไม่ใช่เหรอ ก็ให้เธอนอนให้พอ！

น่าเสียดาย เวลาที่ออกจากบ้าน พ่อไม่ได้บอกว่าเขาว่าติดกับแล้ว เขายังคิดว่าพ่อป่วยเป็นหวัดมีไข้จริงๆ

อธิการบดีและหมอสามสี่คนเข็นไซม่อนไปแล้ว

ประยสย์ทำได้เพียงรอผลลัพธ์

ประมาณ1ชั่วโมงต่อมา อธิการบดีมาหาประยสย์

“ลุงฌาน พ่อของผมเป็นยังไงบ้าง？”

ฌานสีหน้าท่าทางจริงจัง พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ : “นายน้อย คุณมาที่ห้องทำงานของผมหน่อย คุยที่นี่ไม่สะดวก”

แม้ว่าเป็นโรงพยาบาลของตระกูลสาระทา ไม่ได้หมายความว่าเป็นคนสนิทของสองพ่อลูกทั้งโรงพยาบาล

กำแพงมีหู ประตูมีช่อง บางเรื่องให้คนรู้มากเกินไปไม่ได้

ประยสย์พูดอืมออกมา พาบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขาตามฌานไป ส่วนบอดี้การ์ดของพ่อเขาก็รออยู่ที่เดิม

“ควบคุมสักหน่อยน่ะได้ แต่ไม่สามารถขจัดพิษได้โดยสิ้นเชิงแบบเมื่อก่อนนั้น”

ประยสย์โล่งอกเล็กน้อย ไม่คร่าชีวิตพ่อในทันทีก็พอ

“ลุงฌาน ฉันขอตัวไปโทรศัพท์”

หมอฌานพูดอืม แล้วกล่าวว่า : “คุณต้องตัดสินใจให้เร็วหน่อย เมื่อฟ้าสว่างเจ้านายก็จะกลับมาปกติ มิฉะนั้นไม่รู้ว่าจะเกิดภัยพิบัติอะไร”

ประยสย์รู้ว่ารุนแรง

“คุณโทรศัพท์ที่ห้องทำงานของผมแล้วกัน ผมออกไป”

หมอฌานมอบห้องทำงานให้ประยสย์โทรศัพท์ ไม่มีใครแอบฟัง

ประยสย์หยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรเบอร์โทรศัพท์ใหม่ของแม่ เบอร์โทรนี้ มีเพียงเขาสองพี่น้องที่รู้

พ่อแม่ก็เป็นแบบนี้แหละ เบอร์โทรศัพท์ที่ลับเป็นพิเศษ จะให้แค่คนที่สนิทที่สุดรู้

เวลานี้ แม่นอนหลับไปนานแล้ว

ดึกมากแล้ว รบกวนการนอนหลับของแม่

ผ่านไปครู่หนึ่ง แม่รับสาย

“แม่”

ประยสย์เรียกด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ญาณินง่วงนอนมาก ถูกเสียงโทรศัพท์ปลุกให้ตื่น เธอหยิบขึ้นมาก็รับสาย ไม่ได้ดูเบอร์โทรศัพท์ที่โทรมา ในเวลานี้ได้ยินเสียงของลูกชาย เธอหายง่วงนอน ลุกขึ้นนั่งบนที่นอนทันที น้ำเสียงค่อนข้างสั่นคลอน พูดอย่างตื่นเต้นว่า : “ยสย์ แกเป็นอะไร？”

ลูกชายไม่เคยโทรมาหาเธอดึกดื่นมาก่อน

ญาณินเป็นกังวลว่าลูกชายจะเกิดเรื่องขึ้นที่เมืองซูเพร่าแล้ว

“แม่ ผมไม่เป็นอะไร คือพ่อของผม พ่อผมเขา……”

“เรื่องพ่อของแก แม่ไม่อยากรู้”

ได้ฟังว่าเป็นเรื่องของไซม่อน น้ำเสียงของญาณินเปลี่ยนไปทันที จากใจที่เป็นกังวลก็สบายใจขึ้นทันที