รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 396

เห็นมีคนออกมา ชลจึงรีบจัดแจงเสื้อผ้าของตนเองเล็กน้อย

“คุณท่านสาม”

สาวใช้เดินออกมา พูดด้วยหน้าตาบึ้งตึง: “คุณหนูไม่อยากพบคุณ เชิญคุณกลับไปค่ะ”

ชลรีบถามต่อ: “พลอยดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

สาวใช้ยังคงหน้าตาเย็นชา “ฉันไม่ได้พบคุณหนู คุณท่านสาม คุณหนูของพวกเราไม่อยากได้ยินข่าวใดๆที่เกี่ยวกับคุณ ขอร้องว่าวันหน้าคุณไม่ต้องมาอีกแล้วนะคะ”

“ฉันแค่อยากจะแสดงความเสียใจ อยากขอโทษพลอยต่อหน้า”

สาวใช้เงียบ

เรื่องพวกนี้เธอตัดสินใจเองไม่ได้

เธอรับฟัง แต่ก็ไม่ได้สนใจชลอีก หมุนตัวเดินกลับ แล้วถือโอกาสปิดประตูใหญ่ของคฤหัสน์ด้วย

ชลหยิบมือถือออกมาโทรหาพลอยไพลิน หลายวันนี้พลอยไพลินปิดมือถือตลอด แต่ครั้งนี้ ไม่นึกว่าจะโทรติดแล้ว

เขาจึงดีใจแทบบ้า

ทว่าน่าเสียดาย ที่พลอยไพลินไม่รับสายของเขา

ไม่ว่าเขาจะโทรไปกี่รอบก็เหมือนเดิม

ในเมื่อไม่มีทางเลือก ชลจึงวางดอกไม้กับเครื่องเพชรหลายชุดนั้นที่นำมาไว้ที่หน้าประตูของตระกูลเลิศธนโยธา จากนั้นก็ส่งข้อความไปหาพลอยไพลิน บอกว่าเขาวางของไว้ที่หน้าประตูคฤหัสน์แล้ว ถือเป็นคำขอโทษจากเขา ยังบอกอีกว่าถ้าเธอต้องการให้เขารับผิดชอบ เขาจะรับผิดชอบเธอให้ถึงที่สุด

หลังจากส่งข้อความไป เขารออยู่อีกสักพัก ก็ไม่ได้ข้อความตอบกลับจากพลอยไพลิน เขาถึงหมุนตัวกลับไปที่รถของเขาอย่างจำใจ ขับรถกลับไป

ไม่นาน คนรับใช้คนหนึ่งก็ออกมา โยนดอกไม้ทิ้งไป ถือเพียงเครื่องเพชรหลายชุดนั้นเข้ามา แต่พลอยไพลินไม่ต้องการเครื่องเพชรที่ชลมอบให้ จึงมอบเครื่องเพชรให้เป็นรางวัลแก่สาวใช้ในบ้าน

......

นฤเบศวร์ที่มาช่วยงานในร้านกาแฟโดยไม่คิดเงินทั้งวัน เห็นกนกอรนั่งลงที่ด้านหน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน ตอนนี้ในร้านไม่ได้มีลูกค้ามากมาย เขาพักได้นิดหน่อย จึงเดินเข้ามา

“กนกอร ตอนนี้ในร้านไม่ยุ่งแล้ว เราออกไปกินข้าว ดีไหม?”

กนกอรตอบกลับโดยไม่คิด “ฉันโทรสั่งเดลิเวอรี่มาแล้ว”

หยุดเล็กน้อย แล้วพูดเพิ่มเติม: “สั่งอาหารแพงๆมาให้นายชุดหนึ่งด้วย”

เพราะวันหยุดสุดสัปดาห์เป็นเหตุ นฤเบศวร์จึงไม่ได้ทำงาน แต่เขาปฏิเสธคำเชิญจากทุกคน ไม่ได้ออกไปตีกอล์ฟ ไม่ได้ออกไปเล่นกิจกรรมทางน้ำกับเพื่อนสนิทเหมือนทุกที ทว่ากลับมาเป็นพนักงานซึ่งไม่รับค่าตัวที่ One Day In Coffee แทน

ไม่ว่ากนกอรจะไล่เขายังไง เขาก็ไม่ไป กนกอรจึงตามใจเขา

นฤเบศวร์นั่งลงที่ด้านหน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน ยิ้มกริ่มพูดขึ้น: “พิเศษเฉพาะของผมใช่ไหม?”

“ใช่ ของนายพิเศษที่สุด ช่วยสั่งอาหารที่นายชอบกินมาให้แล้ว”

“คุณรู้เหรอว่าผมชอบกินอะไร?”

จริงๆแล้วเธอก็รู้สึกดีๆกับเขาสินะ

นฤเบศวร์ครุ่นคิดอย่างปลื้มใจ

กนกอรไม่ตอบ เธอก้มหน้า นับเงินหนึ่งพัน แล้ววางเงินพันไว้ที่ด้านหน้านฤเบศวร์ พูดขึ้น: “นี่เป็นค่าแรงวันนี้ของนาย ไม่ให้นายทำงานฟรีๆหรอกนะ ถึงฉันจะให้ค่าแรงนายสูงกว่านี้ไม่ได้ แต่นี่นายอยากอยู่ช่วยเองต่างหาก”

นฤเบศวร์รีบดันเงินคืนเธอ “กนกอร เราสองคนไม่ใช่คนอื่นคนไกลสักหน่อย”

“ฉันกับนายเป็นอะไรกัน? ให้เงินนาย ในใจฉันถึงจะรู้สึกดีขึ้นหน่อย เราจะได้ไม่ต้องติดค้างกัน”

กนกอรยัดเงินให้เขา “เอาไป ไม่งั้นคราวหน้าไม่ต้องมาช่วยแล้วนะ”

นฤเบศวร์: “......ก็ได้ ผมจะรับไว้”

รอให้เขาจีบเธอติด ได้แต่งงานกับเธออีกครั้ง ทรัพย์สมบัติทั้งหมดภายใต้ชื่อของเขาจะให้เธอเป็นคนดูแลทั้งหมด เงินหนึ่งพันนี้ก็จะกลับไปอยู่ในมือของเธอเหมือนเดิม