รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 407

“ตอนที่ฉันไปใบบ้านของเขา ได้ยินแม่ของเขาพูดว่าฉันเป็นตัวซวย เป็นคนกินผัว บอกว่าเขาอยู่กับฉันก็มีแต่ซวย เพราะว่าเขาได้รับบาดเจ็บแล้ว”

กนกอรถามเพื่อนสนิท : “วิกา ฉันนำความหายนะมาให้นฤเบศวร์จริงๆเหรอ？เขาได้รับบาดเจ็บ ฉันก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นเลย”

เทวิกาตบหน้าผากของเธอเบาๆ “แกอย่าให้ผู้หญิงคนนั้นมามีผลกระทบกับแก เธอไม่ชอบแก คำหยาบคายอะไรก็พูดออกมาได้ทั้งนั้น ไม่ว่าเป็นใคร ในชีวิต ก็ต้องเกิดเรื่องหายนะเล็กน้อยทั้งนั้น”

“กนกอร ฉันไม่เห็นว่านฤเบศวร์จะเปลี่ยนเป็นโชคร้ายเพราะแกเลย ฉันเห็นแค่หลังจากที่นฤเบศวร์รู้จักกับแก คนเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว ตอนที่เพิ่งรู้จักเขา มองดูเขาแล้วค่อนข้างมืดมน ตอนนี้เขา สว่างสดใสมาก เขามีความสุข นี่เป็นสิ่งที่ปิดบังไม่ได้”

“แกนำความสุขมาให้เขา แกเป็นแสงอาทิตย์ ส่องเข้ามาในชีวิตของเขา ปัดกวาดความมืดมนที่เปรมานำมาให้เขา ให้ความอบอุ่นแก่เขา ให้ความสุขแก่เขา สิ่งเหล่านี้ใช้เงินซื้อไม่ได้ทั้งนั้น”

กนกอรยิ้มแล้ว “ฉันดีขนาดนั้นเลยเหรอ？ทำไมฉันถึงจำได้แค่ว่าฉันมักจะต่อต้านเขาอยู่บ่อยๆ ต่อต้านจนเขาอยากจะถีบ อยากจะหยิกฉันให้ตาย ”

“ถ้าหากว่าแกไม่เชื่อ รอนฤเบศวร์มาแล้ว แกถามเขาเอง เขาจะต้องบอกว่าตอนที่อยู่กับแก เขามีความุขมาก แม้ว่าถูกแกทำให้โมโหแทบแย่ สำหรับเขาก็เป็นคนพิเศษ พวกแกสองคนเป็นคู่รักที่ทะเลาะกันแต่รักกันดี”

กนกอรถูกเพื่อนสนิทล้อจนขำแล้ว

“แกพูดว่าเขาเลวมากๆ เลวมากๆจนทำให้ฉันโมโหเขา”

“พวกแกสองคนต่างก็เต็มใจกันทั้งคู่”

กนกอรทิ้งความทุกข์ออกไปโดยสิ้นเชิง

เธอพูดว่า : “ช่างเถอะ ฉันก็ไม่รู้สึกแย่แล้ว อย่างมาก ก็เลิกรากับเขาไปด้วยกันไม่ได้ หย่ากับเขา ใช่ว่าฉันจะไม่ได้แต่งงานอีกสักหน่อย ”

“รักใครสักคนน่ะง่าย แต่ลืมใครสักคนน่ะยาก ปากแกพูดอย่างง่ายสบายๆ เวลาทำขึ้นมาจริงๆน่ะยากมาก”

ในฐานะคนที่เคยผ่านมาแล้ว เทวิกาอุทานออกมาประโยคหนึ่ง คิดถึงตอนแรก เธอก็ใช้เวลาช่วงหนึ่งถึงจะปล่อยวางความรู้สึกที่มีต่อตาณได้

“งั้นจะทำอย่างไรได้？แม่ของเขาไม่ชอบฉันก็คือไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อปลอบให้เธอมีความสุข อีกอย่างเธอไม่ชอบฉันก็เพราะว่าครอบครัวที่ฉันเกิดมา เรื่องนี้ฉันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ในเมื่อฉันไม่แก้ไขปัญหาได้ ก็ทำได้เพียงปล่อยเขาไป”

“แม้ว่าการลืมใครสักคนจะยากมาก แต่ว่าความรู้สึกระหว่างฉันกับเขาก็เบาบางมาก ฉันอดทนต่อความเจ็บปวด และก็ปล่อยวางลง อย่างมาก อารมณ์ไม่ดีนัดแกออกไปดื่มเป็นเพื่อนสักสองแก้ว”

กนกอรสบายๆไม่มีพิธีการอะไร

แม้ว่าหวั่นไหว แต่ก็ไม่ได้ลึกซึ้ง

คิดอยากจะตัดขาดความสัมพันธ์ก็ง่ายๆ

“แกคิดว่านฤเบศวร์จะให้แกเจ็บปวดและปล่อยไปเหรอ？อาศัยทักษะการตื๊อของเขา ฉันคิดว่าสักวันหนึ่งเขาจะขอแกแต่งงานกลับไป ส่วนปัญหาของแม่ยาย อย่างมากก็แค่แยกกันอยู่ ยิ่งไกลก็จะรู้สึกดีหน่อย ถึงยังไงพวกแกสองสามีภรรยาก็ใช้ชีวิตด้วยกัน ไม่ใช่ใช้ชีวิตกับแม่ยายแกสักหน่อย”

กนกอรหน้าแดง “ใครเป้นสองสามีภรรยากับเขา”

“วิกา อิจฉาแกนะ แม่ยายของแกดีกับแกมากจริงๆ”

เธอมองไปยังยศพัฒน์ที่ช่วยดูแลลูกค้า นั่นเป็นคุณชายตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองนี้ เป็นกรรมการผู้จัดการขององค์กรที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่ง แต่เพื่อเทวิกาแล้ว เขายอมวางตำแหน่งความสูงส่งลง ลูกค้าเหล่านั้นต่อให้ฝันยังไงก็คิดไมถึงว่าจะมีวันที่ดื่มกาแฟที่เสิร์ฟโดยคุณพัฒน์เองกับมือนะ

ส่วนประยสย์ ถูกลูกค้าผู้หญิงที่มาดื่มกาแฟจ้องมองกว่าหลายครั้งแล้ว แอบชิ่งหนีไปนานแล้ว

พูดแก้ตัวอย่างมีน้ำใจมาก ไม่เป็นก้างขวางคอของน้องสาวกับน้องเขย

เทวิกาตบๆที่ไหล่ของเพื่อนสนิท “เชื่อตัวแกเอง สักวันหนึ่ง ก็จะต้องมีความสุขมาก”

กนกอรยิ้ม “มีเพื่อนรักอย่างแกแบบนี้ ฉันคิดว่าฉันมีความสุขมาก”

เทวิกาเห็นนฤเบศวร์ผลักประตูเดินเข้ามาแล้ว ยิ้มพร้อมพูดว่า : “นี่ ความสุขของแกมาหาแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะ พวกแกคิดกันดีๆ อย่าทะเลาะกันเพราะแม่ของเขานะ”

นฤเบศวร์เดินกอดช่อดอกไม้เข้ามา

พอเดินเข้ามา เห็นกนกอรกำลังนั่งเก็บเงินในเคาร์เตอร์คิดเงิน เดินตรงมาที่เธอเลย

เทวิกาเดินออกไปอย่างรู้จักกาลเทศะ เขาแทบไม่ได้มองเทวิกาเลย นัยน์ตามีแต่กนกอร