รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 491

เทวิกามองคุณพ่อที่จับมือคุณแม่ไว้แน่นนั่งอยู่หน้าเตียงคุณแม่ เธอพิงไปที่พัฒน์ แล้วพูดเสียงต่ำ “พัฒน์ เราออกไปเดินกันเถอะ”

เชิญหมอประจำตระกูลอริยชัยกุลมาตรวจแล้ว คุณแม่ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง

แค่นึกถึงเรื่องในอดีตมากเกินไปชั่วขณะหนึ่ง ทนแรงกระตุ้นบางอย่างไม่ไหว จึงเป็นลมไปกะทันหัน

ถึงจะเป็นเช่นนี้ พ่อเธอก็ยังเครียดมาก กังวลมาก แม้แต่ข้าวก็ไม่ทาน นั่งหน้าเตียงคุณแม่ มองคุณแม่อย่างนิ่งเงียบ

คนที่สายตาแย่ขนาดไหนก็มองออกกันหมด ไซม่อนไม่ได้ใจร้ายกับญาณิน แต่เขารู้สึกลึกซึ้งเกินไปต่างหาก

“โอเค”

พัฒน์เหลือบมองสามีภรรยาชราคู่นั้น ก็คิดว่าความรู้สึกระหว่างพวกเขานั้นน่าอัดอั้นตันใจ อัดอั้นจนทำให้ในใจรู้สึกอึดอัด

ทั้งๆ ที่รู้สึก แต่ต้องแสร้งทำเป็นใจร้ายและไร้ความปรานี

หลายปีที่ผ่านมานี้ แม่ยายมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก พ่อตาจะมีความสุขได้ยังไง?

เพราะแม่ยายเป็นบ้าไปแล้ว ความเจ็บปวดของเธอมีแค่การหายตัวไปของลูกสาว

ไซม่อนในฐานะสามี ฐานะคุณพ่อ ความเจ็บปวดของเขาจึงหนักเป็นสองเท่า

ยศพัฒน์จับมือเทวิกาเอาไว้ พาเธอหันตัวเดินออกไปข้างนอก

หลังจากประยสย์มองพ่อแม่ครู่หนึ่งอย่างเงียบๆ ก็เดินถอยออกมาจากห้องเบาๆ ให้พื้นที่แก่พ่อแม่

ในเวลานี้ก็ไม่มีใครสามารถโน้มน้าวพ่อเขาให้ออกมาจากห้องได้

เดินบนถนนหลักคฤหาสน์เมเปิล เทวิกาควงแขนพัฒน์ เอาศีรษะพิงไหล่เขา เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วพูดกับพัฒน์ว่า “พัฒน์ ถ้าสักวันหนึ่งเราเจอความยากลำบากเหมือนพ่อแม่ฉัน คุณห้ามทำแบบที่พ่อฉันทำนะ”

“ฉันยอมร่วมทุกข์ร่วมสุขไปกับคุณ และไม่อยากถูกคุณปกป้องไว้ด้านหลัง โดยที่ไม่รู้อะไรทั้งนั้น”

พัฒน์เปลี่ยนจากจูงมือเป็นโอบ โอบเธอเดินไปข้างหน้าช้าๆ เขาพูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำอบอุ่น “วิกา เราไม่เป็นเหมือนพ่อแม่หรอก”

“ถ้ามีวันนั้นจริงๆ ฉันก็จะไม่ทำแบบพ่อเหมือนกัน”

“สรุปคือฉันต้องรู้ทุกอย่าง อยากร่วมทุกข์ร่วมสุขกับคุณ ไม่อยากเป็นเหมือนแม่ฉันที่ไม่รู้อะไรเลย และไม่ให้โอกาสพ่อฉันอธิบายด้วย”

หลังจากเงียบไปสักพัก เทวิกาก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “ถึงแม่จะยอมให้โอกาสพ่อฉันอธิบาย คำอธิบายของพ่อฉัน เธอจะฟังมันได้จริงๆ เหรอ?”

ต้องบอกเลยว่า แม่เธอก็ได้รับความคับข้องใจมามากเช่นกัน

“เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ มันก็จะดีขึ้น วิกา อย่าไปคิดอะไรมาก เมื่อเรื่องราวแก้ไขแล้ว ทุกอย่างก็จะสิ้นสุด แม่จะค่อยๆ เข้าใจพ่อ เมื่อเธอเข้าใจแล้วก็จะให้อภัยพ่อ ถึงจะให้อภัยไม่ได้ แต่ก็จะไม่เกลียดอีกแล้ว”

การเกลียดใครสักคน ที่จริงมันเป็นเรื่องที่เหนื่อยมาก

โดยเฉพาะคนที่เกลียดคือคนที่ตัวเองเคยรักอย่างสุดซึ้ง

ประโยคเดียว เดินมาถึงวันนี้ ไซม่อนกับญาณินล้วนใช้ชีวิตอย่างเป็นทุกข์

พวกเขาพลาดอะไรไปมากมาย

ถึงแม้สุดท้ายจะสามารถคลี่คลายความสัมพันธ์สามีภรรยาได้ ก็ทำได้แค่เป็นเพื่อนเท่านั้น

แค่เป็นสามีภรรยากันตอนวัยรุ่นและเป็นเพื่อนกันตอนชรา

แก่แล้ว คนที่ตัวเองแคร์ ยังอยู่เคียงข้างตน ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่ง

“สำหรับเรื่องทางนั้น ตอนนี้ฉันมืดแปดด้าน ไม่รู้อะไรทั้งนั้นเลย”

พรุ่งนี้จะกลับเมืองซูเพร่า ในใจเทวิการู้สึกประหม่ามาก

เธอไร้ความสามารถ รู้สึกว่าถึงจะกลับไปที่เมืองซูเพร่าแล้ว เธอก็ช่วยพ่อและพี่ชายพ่อไม่ได้