รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 492

เทวิกามองไปรอบๆ พบว่าละแวกนั้นไม่มีคน เธอจึงโอบคอพัฒน์ เขย่งเท้าขึ้นมาจูบเขาก่อน

ยศพัฒน์กอดเอวเธออย่างเป็นธรรมชาติ โต้กลับเธออย่างร้อนแรง เพิ่มความลึกซึ้งให้จูบนี้

ประยสย์ออกมาจากหัวมุม

เห็นน้องสาวกับน้องเขยจูบกันอย่างตามอำเภอใจ เขาก็รีบถอยตัวกลับไป

จะได้ไม่ถูกน้องสาวเห็นเข้า เธอจะกระอักกระอ่วน

สามีภรรยาหนุ่มสาวรักกันดีมาก เวลาอยู่ด้วยกันก็ทำให้ผู้คนโดยรอบอิจฉา ทรมานคนโสดให้ตาย

ประยสย์พูดกับตัวเองว่า “บางครั้งก็อิจฉาพวกเขาสองคนโคตรๆ”

ความรักของเขา เมื่อไรจะมา?

นึกถึงภาระที่อยู่บนบ่าตัวเอง รวมถึงสิ่งแวดล้อม ประยสย์ก็ถอนหายใจ

เขาโสดต่อไปดีกว่า อย่าสร้างหายนะให้ผู้หญิงดีๆ ในครอบครัวคนอื่นเลย

นอกเสียจากว่าเหมือนหญิงสวมหน้ากาก มันเหมาะกับเธอมาก

ยังไม่เจอหลักฐานที่มั่นใจเต็มร้อยมายืนยันว่าหญิงสวมหน้ากากคือกัญณิศา ประยสย์จึงไม่กล้าเคลื่อนไหวต่อ

กลัวว่าถ้าหากไม่ใช่ จะทำให้กัญณิศาเข้าใจผิด เขาจะหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเอง

ตอนพ่อเขาวัยรุ่น ก็มีคนมาจีบวนเวียนรอบกาย เลยสร้างภัยอันตรายให้แก่พวกเขา

ประยสย์ได้รับบทเรียนแล้ว จะไม่เดินเส้นทางเก่าของคุณพ่อเด็ดขาด

เพราะฉะนั้น รอบกายเขาภายในระยะสามเมตร ไม่อนุญาตให้ผู้หญิงคนไหนนอกเหนือจากญาติเข้าใกล้เขา

โชคดี หลายปีที่ผ่านมานี้ ก็ไม่มีคุณหนูตระกูลไหนมายุ่งวุ่นวายกับเขา

เขาใช้วิธีต่อต้านคนมาจีบ

หลังจากจูบเสร็จสิ้นแล้ว สามีภรรยาหนุ่มสาวก็เดินไปข้างหน้าต่อ

“ไม่รู้แม่ฉันตื่นหรือยัง”

เทวิกายังคงพะวงเกี่ยวกับคุณแม่ “เธอตื่นมาเห็นพ่อฉัน เกรงว่าจะโวยวายขึ้นมาอีก”

“พัฒน์ คุณว่าที่พ่อฉันทำแบบนั้น เพราะเขาเคยโดนยิงหรือเปล่า? แม่ฉันพูดไม่ชัดเจน แต่จากคำพูดของเธอ ยืนยันได้เรื่องหนึ่งคือตอนนั้นพ่อฉันโดนยิง โดนยิงแทนแม่ฉัน”

ยศพัฒน์พูดขึ้น “บางทีอาจจะเป็นอย่างนั้น พ่อคุณทำแบบนั้น ต้องพิจารณามานานมากแล้วค่อยตัดสินใจ ตอนพวกเขาวัยรุ่น ความสัมพันธ์ดีมาก เขาทำการตัดสินใจแบบนั้นลงไป ภายนอกทำสิ่งที่ทำให้แม่กับพี่ชายคุณได้รับความคับข้องใจ ภายในใจเขาเจ็บกว่าใครทั้งนั้น”

เทวิกาหยุด

“พัฒน์ เรากลับกันเถอะ ฉันไม่วางใจ ถ้าแม่ฉันตื่นขึ้นมาแล้วทะเลาะกับพ่อฉันอีก เราไม่อยู่ด้วย ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทะเลาะกันขนาดไหน”

ยศพัฒน์ตอบอืม

เดิมทีเขาออกมาสูดอากาศ ผ่อนคลายอารมณ์เป็นเพื่อนเธอ

ระหว่างพ่อตาแม่ยายอึดอัดมากเกินไป แม้แต่เขาก็รับไม่ไหว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเทวิกา

นั่นคือพ่อแม่แท้ๆ ของเธอ เมื่อเธอเข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ก็จะเป็นการทำร้ายอีกฝ่าย

“กริ๊งงง……”

โทรศัพท์เทวิกาดังขึ้น

เธอรีบควักโทรศัพท์ออกมาดู พิชญ์สินีโทรมา

คนในบ้านตระกูลวาชัยยุงเมื่อคืนก็เหมือนกับเทวิกา ค้างคืนที่โรงแรมเมเปิลกันหมด

ตอนนี้ใกล้เที่ยง พิชญ์สินีอยากเรียกลูกสาวและลูกเขยไปทานอาหารด้วยกัน จึงรู้ว่าลูกสาวและลูกเขยออกจากโรงแรมไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว

“แม่”

“วิกา ลูกกับพัฒน์กลับบ้านไปตั้งแต่เช้าเลยเหรอ?”

“อืม มีธุระนิดหน่อยค่ะ เลยกลับก่อน แม่ พ่อกับพี่ฉันตื่นกันหมดแล้วใช่ไหม ปวดหัวกันหรือเปล่า?”

พิชญ์สินีตอบ “ตื่นกันหมดแล้ว นอนเพียงพอแล้ว ก็ไม่ได้ยินพวกเขาสองพ่อลูกบอกว่าปวดหัวนะ”

“ตอนนี้พี่ชายลูกไปที่ตระกูลนนท์สัจทัศน์แล้ว แม่กับพ่ออยากให้ลูกกับพัฒน์มากินข้าวเที่ยงด้วยกัน เลยรู้ว่าพวกลูกกลับบ้านกันไปก่อน ที่บ้านเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

พิชญ์สินีถามด้วยความเป็นห่วง “พ่อแท้ๆ ของลูกกับณินไม่ได้ทะเลาะกันใช่ไหม?”

ญาณินอยู่ที่บ้านตระกูลวาชัยยุงในช่วงเวลาหนึ่ง เป็นพี่น้องกับพิชญ์สินีเข้ากันได้ดี มิตรภาพของพวกเธอสองคนก้าวกระโดด