รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 541

เทวิกาเม้มริมฝีปากและยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าที่หมดคำพูดของพี่ชาย เธอยิ้มและพูดว่า: “พี่ชาย พี่ควรเรียนรู้กับยศพัฒน์จริงๆ”

ประยสย์มองไปที่น้องเขย และยศพัฒน์ก็มองเขาด้วยรอยยิ้มราวกับพูดว่า: เมื่อพูดถึงการดูแลเอาใจใส่ภรรยา ทุกคนต่างต้องเรียนรู้จากฉัน

หลังจากนั้นไม่นาน ประยสย์ก็หัวเราะและพูดว่า: “แม่ครับ ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกสะใภ้แม่เลย และถ้าแม่บอกว่าฉันอาจหย่าได้ ฉันก็จะไม่หาภรรยา จะได้ไม่กระทบกระเทือนถึงความรู้สึก และถ้ามีลูก ก็จะไม่ดีต่อลูกด้วย”

ญาณินพูดเบาๆว่า: “ลูกรู้ดีอยู่แก่ใจ ถ้าลูกไม่ยอมเปลี่ยนความคิดของลูก ยังคงคิดเหมือนผู้ใหญ่พวกนั้น ลูกอาจจะไม่สามารถแต่งงานกับภรรยาที่ลูกต้องการได้จริงๆ”

ประยสย์อ้าปากพยายามพูดอะไรบางอย่างหลายครั้ง แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

มีบางอย่างในคำพูดของแม่เขา และสิ่งที่เขานึกถึงก็คือเด็กสาวสวมหน้ากาก

เขายังไม่รู้ชื่อของอีกฝ่าย แต่มันเป็นความจริงที่เถียงไม่ได้ว่าเขาแอบชอบเธอ

เขาอายุเกือบยี่สิบห้าปีแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง ประยสย์ไม่ได้โง่ เขารู้ว่าการที่เขาชอบผู้หญิงสวมหน้ากากนั้นอันตรายมาก แต่เขาไม่ต้องการเก็บซ้อนมัน และปล่อยให้ความรู้สึกของเขาพัฒนาไปอย่างอิสระ

เมื่อพิจารณาจากนิสัยของหญิงสาวสวมหน้ากากแล้ว เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะมาเป็นนายหญิงอยู่เฉยๆแน่

“อ๋อ ลืมไปเลย ฉันอยากช่วยพี่ชายวาดรูปหนึ่ง ไว้เดี๋ยวฉันจะถามแม่บ้านทีหลังว่ามีอุปกรณ์วาดรูปที่นี่ไหม”

ประยสย์: ……

ทั้งแม่และน้องสาวกำลังบอกเป็นนัยกับเขา

“พัฒน์ใจดีกับวิกา และฉันก็เข้าใจดี อืม ต้องเรียนรู้จากเขาจริงๆ”

ในที่สุดประยสย์ก็พูดอะไรบางอย่างๆสุดจิตสุดใจ

ยศพัฒน์กล่าวว่า: “จริงๆแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องเรียนรู้หรอก ตราบใดที่นายรักใครสักคนจริงๆ นายจะปฏิบัติต่อเธออย่างดีโดยธรรมชาติ คิดถึงเธอ และมอบทุกอย่างให้เธอ เพียงแค่เธอมีความสุข”

นี่คือความหมายที่แท้จริงของความรัก

ทว่าถ้ายังทำไม่ดีพอต่อภรรยา อาจเป็นเพราะคุณไม่รักภรรยาของคุณอย่างลึกซึ้งพอ

และถ้าทำไม่ดีต่อภรรยาเลย นั่งคือไม่มีความรักแล้ว

ถ้าคุณรักใครซักคนจริงๆ คุณอยากจะดึงดวงดาวทั้งหมดจากท้องฟ้ามามอบให้กับเธอ

“กริ๊ง กริ๊ง……”

โทรศัพท์มือถือของเทวิกาดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเห็นว่าหมายเลขผู้โทรเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย และยังโทรมาจากเมืองซูเพร่า เธอจึงยื่นโทรศัพท์มือถือให้พี่ชายของเธออย่างสงสัย “พี่ชาย พี่รู้จักหมายเลขโทรศัพท์นี้ไหม”

ประยสย์ชำเลืองมองมันครู่หนึ่ง จากนั้นตอบอย่างใจเย็นว่า: “เป็นของเจ้าบรรพบุรุษของพวกเรา”

“ของย่าหรอ”

เทวิกาไม่รู้หมายเลขโทรศัพท์มือถือของหญิงชราจริงๆ

อย่างไรก็ตามเธอเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน ดังนั้นเธอจึงจำข้อมูลติดต่อของพ่อและพี่ชายของเธอได้เท่านั้น เธอไม่ได้ตั้งใจจำข้อมูลติดต่อของคนอื่นๆ และพวกเขาก็ไม่ได้ให้เบอร์โทรกับเธอ

เทวิการับสายของหญิงชรา

“วิกา”

หญิงชราตะโกนเสียงดังเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าน้ำเสียงของเธอก็เบาลง ซึ่งสามารถได้ยินว่าเธอกำลังระงับความโกรธของเธออยู่

“คุณย่า”

เทวิกาแสร้งทำเป็นโง่ ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินเสียงหญิงชราที่กำลังระงับความโกรธอยู่ เธอจึงเรียกคุณย่าอย่างอ่อนหวาน

“ตอนนี้หลานอยู่ที่ไหน”

“อยู่ข้างนอก มีอะไรหรือเปล่าคะ ยายคิดถึงหนูไหม หนูจะกลับแล้วค่ะ”

หญิงชรารู้สึกขบขันกับความหน้าด้านของเทวิกา และพูดว่า: “ใช่ ย่าคิดถึงหลานมาก หลานกลับมาก่อน ย่ามีเรื่องจะคุยกับหลาน”

“เรื่องงานเลี้ยงงั้นเหรอคะ”

“อืม ก็เรื่องที่บอกจะเขียนจดหมายเชิญ แต่ย่ายังไม่ได้ทำเลย หลานรีบกลับมาเร็ว อย่าออกไปเล่นนอกบ้านนานเกินไปล่ะ”

“ตกลง เดี๋ยวหนูจะกลับไปแล้วเอาของขวัญมาฝากคุณย่า คุณย่าชอบอะไรคะ”