รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 541

เทวิกาเม้มริมฝีปากและยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าที่หมดคำพูดของพี่ชาย เธอยิ้มและพูดว่า: “พี่ชาย พี่ควรเรียนรู้กับยศพัฒน์จริงๆ”

ประยสย์มองไปที่น้องเขย และยศพัฒน์ก็มองเขาด้วยรอยยิ้มราวกับพูดว่า: เมื่อพูดถึงการดูแลเอาใจใส่ภรรยา ทุกคนต่างต้องเรียนรู้จากฉัน

หลังจากนั้นไม่นาน ประยสย์ก็หัวเราะและพูดว่า: “แม่ครับ ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกสะใภ้แม่เลย และถ้าแม่บอกว่าฉันอาจหย่าได้ ฉันก็จะไม่หาภรรยา จะได้ไม่กระทบกระเทือนถึงความรู้สึก และถ้ามีลูก ก็จะไม่ดีต่อลูกด้วย”

ญาณินพูดเบาๆว่า: “ลูกรู้ดีอยู่แก่ใจ ถ้าลูกไม่ยอมเปลี่ยนความคิดของลูก ยังคงคิดเหมือนผู้ใหญ่พวกนั้น ลูกอาจจะไม่สามารถแต่งงานกับภรรยาที่ลูกต้องการได้จริงๆ”

ประยสย์อ้าปากพยายามพูดอะไรบางอย่างหลายครั้ง แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

มีบางอย่างในคำพูดของแม่เขา และสิ่งที่เขานึกถึงก็คือเด็กสาวสวมหน้ากาก

เขายังไม่รู้ชื่อของอีกฝ่าย แต่มันเป็นความจริงที่เถียงไม่ได้ว่าเขาแอบชอบเธอ

เขาอายุเกือบยี่สิบห้าปีแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่ง ประยสย์ไม่ได้โง่ เขารู้ว่าการที่เขาชอบผู้หญิงสวมหน้ากากนั้นอันตรายมาก แต่เขาไม่ต้องการเก็บซ้อนมัน และปล่อยให้ความรู้สึกของเขาพัฒนาไปอย่างอิสระ

เมื่อพิจารณาจากนิสัยของหญิงสาวสวมหน้ากากแล้ว เธอไม่ใช่คนประเภทที่จะมาเป็นนายหญิงอยู่เฉยๆแน่

“อ๋อ ลืมไปเลย ฉันอยากช่วยพี่ชายวาดรูปหนึ่ง ไว้เดี๋ยวฉันจะถามแม่บ้านทีหลังว่ามีอุปกรณ์วาดรูปที่นี่ไหม”

ประยสย์: ……

ทั้งแม่และน้องสาวกำลังบอกเป็นนัยกับเขา

“พัฒน์ใจดีกับวิกา และฉันก็เข้าใจดี อืม ต้องเรียนรู้จากเขาจริงๆ”

ในที่สุดประยสย์ก็พูดอะไรบางอย่างๆสุดจิตสุดใจ

ยศพัฒน์กล่าวว่า: “จริงๆแล้ว เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องเรียนรู้หรอก ตราบใดที่นายรักใครสักคนจริงๆ นายจะปฏิบัติต่อเธออย่างดีโดยธรรมชาติ คิดถึงเธอ และมอบทุกอย่างให้เธอ เพียงแค่เธอมีความสุข”

นี่คือความหมายที่แท้จริงของความรัก

ทว่าถ้ายังทำไม่ดีพอต่อภรรยา อาจเป็นเพราะคุณไม่รักภรรยาของคุณอย่างลึกซึ้งพอ

และถ้าทำไม่ดีต่อภรรยาเลย นั่งคือไม่มีความรักแล้ว

ถ้าคุณรักใครซักคนจริงๆ คุณอยากจะดึงดวงดาวทั้งหมดจากท้องฟ้ามามอบให้กับเธอ

“กริ๊ง กริ๊ง……”

โทรศัพท์มือถือของเทวิกาดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเห็นว่าหมายเลขผู้โทรเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย และยังโทรมาจากเมืองซูเพร่า เธอจึงยื่นโทรศัพท์มือถือให้พี่ชายของเธออย่างสงสัย “พี่ชาย พี่รู้จักหมายเลขโทรศัพท์นี้ไหม”

ประยสย์ชำเลืองมองมันครู่หนึ่ง จากนั้นตอบอย่างใจเย็นว่า: “เป็นของเจ้าบรรพบุรุษของพวกเรา”

“ของย่าหรอ”

เทวิกาไม่รู้หมายเลขโทรศัพท์มือถือของหญิงชราจริงๆ

อย่างไรก็ตามเธอเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วัน ดังนั้นเธอจึงจำข้อมูลติดต่อของพ่อและพี่ชายของเธอได้เท่านั้น เธอไม่ได้ตั้งใจจำข้อมูลติดต่อของคนอื่นๆ และพวกเขาก็ไม่ได้ให้เบอร์โทรกับเธอ

เทวิการับสายของหญิงชรา

“วิกา”

หญิงชราตะโกนเสียงดังเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าน้ำเสียงของเธอก็เบาลง ซึ่งสามารถได้ยินว่าเธอกำลังระงับความโกรธของเธออยู่

“คุณย่า”

เทวิกาแสร้งทำเป็นโง่ ราวกับว่าเธอไม่ได้ยินเสียงหญิงชราที่กำลังระงับความโกรธอยู่ เธอจึงเรียกคุณย่าอย่างอ่อนหวาน

“ตอนนี้หลานอยู่ที่ไหน”

“อยู่ข้างนอก มีอะไรหรือเปล่าคะ ยายคิดถึงหนูไหม หนูจะกลับแล้วค่ะ”

หญิงชรารู้สึกขบขันกับความหน้าด้านของเทวิกา และพูดว่า: “ใช่ ย่าคิดถึงหลานมาก หลานกลับมาก่อน ย่ามีเรื่องจะคุยกับหลาน”

“เรื่องงานเลี้ยงงั้นเหรอคะ”

“อืม ก็เรื่องที่บอกจะเขียนจดหมายเชิญ แต่ย่ายังไม่ได้ทำเลย หลานรีบกลับมาเร็ว อย่าออกไปเล่นนอกบ้านนานเกินไปล่ะ”

“ตกลง เดี๋ยวหนูจะกลับไปแล้วเอาของขวัญมาฝากคุณย่า คุณย่าชอบอะไรคะ”

หญิงชรายิ้มและพูดว่า: “คุณยายไม่ต้องการอะไรหรอก หลานส่งอะไรย่าก็ชอบอันนั้นแหละ”

ทั้งย่าและหลานสาวต่างแสดงรักกัน

หลังจากวางสาย เทวิกากล่าวว่า: “พ่อพาเราไปที่คฤหาสน์อีกหลัง คุณย่าอาจรู้เรื่องนี้ เธอดูโกรธมาก เธอกำลังหาข้ออ้างเพื่อบอกให้ฉันกลับไปพูดเรื่องนี้”

“พี่ชาย พวกเขาไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม”

ประยสย์ตอบว่า: “ฉันได้ยินจากพ่อว่านี่คือคฤหาสน์ที่เขาสร้างมาตั้งแต่เมื่อก่อน เดิมทีมัน……” เขาเหลือบมองแม่ของเขา “มันถูกสร้างขึ้นเพื่อแม่ แต่ภายหลังมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น หลังจากที่มันถูกสร้างขึ้น ก็ไม่มีคนย้ายเข้ามาอยู่ และเมื่อเวลาผ่านไป มันก็ถูกละเลย”

“พวกเขาอาจเคยได้ยินหรืออาจไม่รู้ก็ได้ ไม่ว่าพวกเขาจะรู้หรือไม่ก็ตาม นี่คือคฤหาสน์ที่พ่อสร้างด้วยเงินของเขาเอง และไม่เสียเงินสักบาทของบริษัท ยิ่งไม่ได้ใช้เงินของพวกเขาเลย แล้วเกี่ยวอะไรกับพวกเขา อย่างมากสุดแค่ดึงดูดความริษยาและความอิจฉาเท่านั้น”

แน่นอน ด้วยหัวใจของคนเหล่านั้น การรู้ว่าคฤหาสน์แห่งนี้ถูกสร้างขึ้นด้วยความรักที่มีต่อญาณิน ไม่ว่าจะเป็นใคร ต่างก็จะอิจฉาริษยา

พวกลูกๆ“คุยกันต่อเถอะ แม่จะไปพักเที่ยงแล้ว”

ญาณินไม่อยากได้ยินจากลูกๆของเธอว่าไซม่อนรักเธอมากแค่ไหน

เธอลุกขึ้นและขึ้นไปชั้นบน

เทวิกาและคนอื่นๆเฝ้าดูเธอขึ้นไปชั้นบน

หลังจากนั้นไม่นาน เทวิกาก็ถอนหายใจ และยศพัฒน์ปลอบโยนด้วยการตบหลังมือของเธอ

ประยสย์ก็เงียบไปเช่นกัน

เมื่อก่อนไม่รู้ถึงความลำบากใจของพ่อ พี่น้องทั้งสองมองว่าพ่อเป็นคนเจ้าชู้ และสนับสนุนแม่ของพวกเขาหย่าขาดกับพ่อ

หลังจากที่ทราบความยากลำบากใจของพ่อ จิตใจของพวกเขาก็อ่อนโยนลง และพวกเขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยพ่อและแม่ซ่อมแซมความสัมพันธ์ของพวกเขา

“ฉันต้องกลับบริษัทแล้วเหมือนกัน”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ประยสย์ก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

เหลือเพียงเทวิกาและสามีของเธออยู่ในห้องโถง ฉันมองเธอ เธอมองฉัน

สัญญากับหญิงชราว่าจะกลับไป แต่เทวิกาก็ไม่รีบร้อน ทั้งคู่พักผ่อนในคฤหาสน์แห่งนี้ และหลังจากพักเที่ยง เทวิกาถามพ่อบ้านว่าในคฤหาสน์นี้มีอาหารบำรุงหรือไม่

พ่อบ้านตอบว่า: “คุณหนูครับ ที่นี่มีทุกอย่างตามต้องการ”

“ถ้าอย่างนั้น ช่วยฉันเตรียมอาหารบำรุงที่เหมาะกับผู้สูงอายุหน่อย ฉันจะเอาไปคะ”

“ครับคุณหนู รอสักครู่นะครับ”

พ่อบ้านไปเตรียมอาหารบำรุงเอง

ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับอาหารบำรุงที่เหมาะกับผู้สูงอายุมากมาย

เทวิกาหยิบมาสองสามอัน บรรจุลงในถุงและพูดกับพ่อบ้านว่า: “คุณผู้หญิงยังพักผ่อนอยู่ อย่าไปรบกวนเธอ เมื่อเธอตื่นแล้วค่อยบอกเธอว่า พัฒน์กับฉันจะกลับไปที่คฤหาสน์สาระทา และเราจะกลับมาทานอาหารเย็นกับเธอ”

“ตอนที่เราไม่อยู่ คุณต้องปกป้องคุณผู้หญิงให้ดี และอย่าให้เกิดอะไรขึ้นกับคุณผู้หญิงแม้แต่น้อย”

ถ้าเธอไม่รู้ว่าแม่ของเธอเกลียดการกลับไปที่คฤหาสน์สาระทาและยังพักผ่อนอยู่ เทวิกาอยากจะพาเธอไปกับเธอ

ในใจของเธอ เมืองซูเพร่าคือรังปีศาจ และสิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุดก็คือแม่ผู้อ่อนโยนของเธอ

“คุณหนูวางใจได้ ผมจะปกป้องคุณผู้หญิงอย่างดีเลยครับ”

เทวิกาคิดแล้วแต่เธอก็ยังกังวลอยู่ ดังนั้นเธอจึงโทรหาลูกพี่ลูกน้องของเธอธนัท เธอรู้ว่าธนัทอยู่ที่บ้าน จึงเชิญธนัทมาเที่ยว แต่อันที่จริงเธอต้องให้มาอยู่เป็นเพื่อนแม่และปกป้องเธอ

หลังจากธนัทย้อนกลับไปที่เมืองซูเพร่ากับพวกเขา เขาก็ยุ่งอยู่กับการจัดการกิจการของบริษัท เขาใช้เวลาสองสามวันในการทำงานให้เสร็จ ดังนั้นวันนี้เขาจึงสามารถพักผ่อนได้

เขามีความสุขมากที่ได้รับคำเชิญจากเทวิกา

หลังจากถามที่อยู่ของคฤหัสน์สาระทา เขาก็ขับรถมาที่นี่

เทวิกาและสามีของเธอรอจนกระทั่งธนัทมาถึงก่อนที่จะกลับไปที่คฤหาสน์สาระทาพร้อมอาหารบำรุง

ระหว่างทางเทวิกาก็พูดขึ้นว่า: “ที่รัก ฉันเคยบอกว่าจะซื้อรถให้คุณ เดี๋ยวเราหาเวลาว่างไปดูรถกันเถอะ”

มีคนขับรถมารับมาส่งเธอ แต่เธอก็ยังชอบนั่งรถที่สามีเธอเป็นคนขับ

แน่นอนว่าหากยศพัฒน์ต้องการนั่งรถที่เธอขับ เธอก็ยินดีเป็นคนขับรถให้เขาฟรีๆ