รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 575

กิติยาเห็นน้องสาวหวาดกลัวประยสย์จนกลายเป็นแบบนี้ไม่ลง ก็ยื่นตะเกียบไปช่วยน้องสาวตักอาหาร แล้ววางในชามน้องสาว แล้วพูดกับคุณย่าว่า “คุณย่าคะ ณิศามีฉันอยู่ทั้งคน”

คุณย่ายิ้มแล้วพูดขึ้น “ฉันกลัวณิศาไม่กล้าตักอาหารกิน”

แล้วจ้องมองหลานชายตนอีกครั้ง

ประยสย์ไม่มองคุณย่าเลย ยังคงแสดงท่าทางเยือกเย็นเหมือนเดิม

คุณย่าคิดว่าข้าวและอาหารจานร้อนเต็มโต๊ะก็ไม่สามารถละลายความเยือกเย็นบนหน้าหลานชายได้

แต่ความเมินเฉยที่หลานชายมีต่อณิศา ความหวาดกลัวที่ณิศามีต่อหลานชาย ทำให้คุณย่าพึงพอใจมาก

จากการสังเกตครั้งที่สอง คุณย่าก็ตัดสินใจแล้ว ไม่เอาคุณหนูในเมืองซูเพร่าพวกนั้น แล้วเลือกณิศาเป็นคุณนายน้อยแห่งตระกูลสาระทาของพวกเขา

“พี่รอง ฉันขอเปลี่ยนที่กับพี่หน่อย”

ชเนนทร์อยู่ที่นั่น วิกาเรียกประยสย์ว่าพี่รอง

ถึงแม้เธอมีเจตนาอยากให้คุณย่าหยั่งเชิงท่าทีของพี่ที่มีต่อณิศา แต่จะให้ณิศาทานอาหารด้วยความกังวลใจไม่ได้เหมือนกัน

จึงรีบขอเปลี่ยนที่นั่งกับประยสย์

คุณย่าพูดอีกว่า “นั่งไหนก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง”

แต่ก็ไม่ได้ห้ามให้สองพี่น้องเปลี่ยนที่นั่งกัน

เมื่อเปลี่ยนที่นั่งแล้ว ณิศาก็โล่งใจ ใบหน้าเหี่ยวเฉาของประยสย์ก็ผ่อนคลายลงบ้าง

หลังมื้ออาหาร ประยสย์ก็ไปส่งยศพัฒน์กับชเนนทร์

ไซม่อนยุ่งมาก นั่งสักพักหนึ่งก็ไปแล้ว

ญาณินไม่ชอบอยู่กับพ่อแม่สามี จึงอุ้มพิรัตน์ตัวน้อยขึ้นข้างบนไปเล่น

ภายในห้องโถงใหญ่ เหลือเพียงคุณย่าคุณปู่กับวิกาและคนอื่นๆ

กิติยาอยู่ข้างกายน้องสาวตลอด เธอเป็นทนทุกข์กับความยากลำบากในแวดวงธุรกิจ แววตาคมคายอย่างยิ่ง เธอมีความรู้สึกไวมากด้วย ใครก็ตามที่จ้องมองน้องสาวเธอ เธอสามารถมโนขั้นตอนหลายหมื่นออกมา เพื่อปกป้องอีกฝ่ายราวกับหมาป่า

แผนการของคุณย่าเมื่อครู่นี้ ทำให้กิติยารู้สึกว่าคุณย่าต้องการจับคู่น้องสาวกับประยสย์

แต่การต่อต้านของประยสย์ที่มีต่อน้องสาว และความหวาดกลัวของน้องสาวที่มีต่อประยสย์ เธอก็เห็นมันเช่นกัน

มีกิติยาอย่างเธออยู่ทั้งคน เธอจะไม่ให้น้องสาวแต่งงานไกลจากเมืองซูเพร่า

“ณิศา หลานชายคนโตของฉันก็เป็นแบบนั้นแหละ ที่จริงแล้วเขานิสัยดีมาก ไม่ได้เลวร้าย ถึงจะเย็นชาไปหน่อย เมื่อกี้เธอไม่ได้กลัวใช่ไหม?”

คุณย่าดึงมือณิศามา แล้วพูดอย่างรักใคร่ “เธอคือแขกสำคัญที่ฉันเชิญมาเอง ถ้าตกใจกลัวเพราะเจ้าหลานชายตัวแสบนั่น ฉันจะไม่ให้อภัยเขา”

ณิศาอธิบายเสียงนุ่มนวลแผ่วเบา “คุณย่า ฉันไม่ได้กลัวค่ะ คุณชายประยสย์ไม่ได้ทำให้ฉันตกใจกลัว คุณย่าอย่าไปโทษเขาเลยค่ะ”

“งั้นก็ดี งั้นก็ดี เจ้าหลานชายตัวแสบชอบเป็นแบบนี้แหละ เอาแต่ทำหน้าตึงเครียดทั้งวัน ใช้ชีวิตเหมือนมีใครเป็นหนี้เขาหลายหมื่นล้านไม่ได้คืน”

คุณย่าบ่นความเย็นชาของประยสย์ แล้วพูดขึ้นอีกว่า “หลานสาวรู้ใจจัง”

“ฉันต่างหากที่รู้ใจที่สุด”

เทวิการีบควงแขนคุณย่า กระเง้ากระงอดคุณย่า แล้วพูดจาโป้ปดที่คุณย่าชอบเพื่อเอาอกเอาใจ

กล่อมจนคุณย่าหัวเราะไม่หยุดพัก

แต่หญิงชราอายุมากแล้ว นั่งได้เพียงครู่เดียว ก็บอกว่าอยากกลับห้องไปพักผ่อน ให้คุณปู่ขึ้นข้างบนเป็นเพื่อน

เมื่อผู้อาวุโสสองท่านไปแล้ว วิกาก็มองณิศา แล้วพูดหยอกล้อ “ณิศา ย่าฉันชอบเธอมาก ห่วงใยเธอมากกว่าฉันที่เป็นหลานสาวแท้ๆ อีก สงสัยจะไม่ชอบที่ฉันไม่ค่อยอ่อนโยนกับไม่ค่อยเอาใจใส่แน่เลย”

ณิศายังคงทำท่าทางอ่อนโยนดุจน้ำ แล้วพูดแผ่วเบา “คุณย่ารักเธอมากนะ”

เทวิกาหน้าตาคล้ายคลึงกับคุณย่า โดยผิวเผิน คุณย่าไม่มีทางปฏิบัติแย่ๆ กับเทวิกาอยู่แล้ว

เทวิกาหัวเราะคิกคัก

ณิศารู้สึกว่าการหัวเราะของเพื่อนสนิท ค่อนข้างมีความหมายลึกซึ้งและซับซ้อน

……

ดึกสงัด

ประยสย์นอนไม่หลับ

เขานั่งโซฟา ถือกระดาษแผ่นหนึ่งอ่านในมือ ที่จริงนั่นคือภาพหนึ่ง หญิงสาวสวมหน้ากากที่เทวิกาวาด เธอใช้กระดาษ A4 วาดออกมาไปเรื่อยเปื่อย เป็นการสเก็ตช์ภาพ วาดหญิงสาวสวมหน้ากากได้เสมือนจริง

“เธอไม่ได้มานานแล้ว”

ประยสย์พึมพำกับตัวเอง ตระหนักได้ว่าตัวเองคิดถึงหญิงสาวคนนี้ผู้ใบหน้ามีรอยแผลเป็นภายใต้หน้ากากเข้าแล้ว ประยสย์ก็ใจหวิวเล็กน้อย

เขาวางภาพนั้นลง หยัดกายขึ้นเดินไปที่ข้างหน้าต่าง เปิดผ้าม่านออก ตอนแรกอยากหยิบบุหรี่ออกมาสูบ แต่บนต้นไม้นอกหน้าต่างกลับมีการเคลื่อนไหว เขามองไปยังต้นไม้ใหญ่เหล่านั้น

เงาคนแวบไป

มีคนมา แต่บอดี้การ์ดของเขาเห็นเข้า กำลังต่อสู้กันอยู่

จะใช่หญิงสาวสวมหน้ากากไหมนะ?

ขณะที่ไม่แน่ใจว่าใครมา ประยสย์ไม่เปล่งเสียง เขาหันตัวจะเดินออกไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะปิดผ่านม่าน

“เดี๋ยวก่อนสิ”

เสียงคุ้นเคยดังขึ้น จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงร่างแกร่งปราดเปรียวไถลลงมาจากต้นไม้ ขาเรียวทั้งสองยื่นเข้ามาทางหน้าต่าง

คราวนี้ประยสย์เห็นชัดเจนแล้ว หญิงสาวสวมหน้ากากเกี่ยวเชือกไว้ที่ต้นไม้ แล้วคว้าเชือกนั้นขณะกวัดแกว่งเข้ามา

มั่นใจแล้วว่าเป็นคนที่เขานึกถึงเมื่อครู่นี้ ประยสย์ก็ดีดนิ้ว เหล่าบอดี้การ์ดของเขาสงบนิ่ง ไม่ได้เข้ามาห้ามปรามหญิงสาวคนนี้อีก

คืนนี้ เป็นครั้งแรกที่พวกเขาจับหญิงสาวสวมหน้ากากคนนี้ได้

สองครั้งก่อน อีกฝ่ายแอบเข้ามาในห้องคุณชายอย่างเงียบงัน ถูกคุณชายจับได้ พวกเขาถึงได้ทราบ

ช่างเป็นความล้มเหลว

บอดี้การ์ดหลายคนเห็นหญิงสาวสวมหน้ากากเป็น “ศัตรูตัวฉกาจ” อันดับหนึ่ง เพราะการปรากฏตัวของเธอ ทำให้ทักษะการต่อสู้ การระมัดระวังตัวอันภาคภูมิใจของพวกเขาถูกกดลงกับพื้นแล้วบดขยี้อย่างโหดเหี้ยม

หลังจากรู้ว่าอีกฝ่ายเคยช่วยชีวิตคุณชายมาก่อน ในใจพวกเขาก็โล่งอก

มิเช่นนั้นด้วยความสามารถของโจรสาวที่แอบเข้ามาในห้องของหญิงสาวสวมหน้ากาก พวกเขาไม่สามารถต้านทานได้อย่างแท้จริง

เมื่อหญิงสาวสวมหน้ากากกระโจนเข้ามาในห้องแล้ว ประยสย์ก็ปิดหน้าต่างและดึงผ้าม่าน ตัดขาดการสอดแนมจากบอดี้การ์ดด้านนอก

การเคลื่อนไหวรวดเร็วของเขาทำให้ณิศารู้สึกขำขัน เอ่ยแซวเขาหนึ่งประโยค “คุณชายประยสย์ การกระทำของคุณทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฉันมาลักลอบชู้กับคุณเลย”

ประยสย์： “……”

ณิศาเห็นประยสย์โดนเธอหยอกล้อ ก็รู้สึกดีอกดีใจ เดินไปนั่งหน้าโซฟาอย่างคุ้นเคย

นึกถึงภาพที่ตัวเองดูเมื่อครู่นี้ ประยสย์ก็รีบพุ่งตัววิ่งร้อยเมตรเข้าไป

ณิศานึกว่าประยสย์จะประลองฝีมือกับเธอ ขณะที่ประยสย์พุ่งตัวเข้ามา ก็ยกเท้าเตะประยสย์ออกไป

ประยสย์หลบเท้า หลีกหนีเตะของเธอได้

ขณะที่ณิศาจะเตะอีกครั้ง ทั้งร่างประยสย์ก็พุ่งตัวไปบนโต๊ะชา

ณิศา： “……”

เกิดอะไรขึ้น?

ไม่ได้พุ่งเข้ามาหาเธอหรอกเหรอ

เธอนึกว่าประยสย์จะประลองฝีมือกับเธอ หรือไม่ก็อยากจะโผเข้ากอดเธอน่ะ

ที่แท้เธอคิดมากเกินไป

หลังจากประยสย์พุ่งตัวไปบนโต๊ะชา ก็หยิบภาพนั้นขึ้นมาอย่างว่องไว ขยำมันเป็นก้อนแล้วยัดใส่แขนเสื้อตัวเองอย่างรวดเร็ว โชคดีที่อากาศในเมืองซูเพร่าหนาวแล้ว เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาว แขนเสื้อมีกระดุมติด

เขายัดภาพนั้นใส่แขนเสื้อ ไม่มีทางหลุดออกมา

ทำทุกอย่างเรียบร้อย เขาก็ยืนขึ้นมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สองมือซ่อนไว้ด้านหลัง ทำท่าเอามือไพล่หลังเอาไว้ เผชิญกับท่าทางประหลาดใจของณิศา สีหน้าเขาไม่เปลี่ยนแปลง พูดขึ้นอย่างใจเย็น “วิ่งเร็วไปหน่อย พื้นมันลื่นเกิน เมื่อกี้ทรงตัวไม่อยู่ เกือบหล่นทับโต๊ะชาทำให้เธอขำซะแล้ว”

ณิศามองพื้น อืม มันขลับจนส่องกระจกได้จริงๆ

เธอลองใช้เท้าลูบพื้น รู้สึกว่ามันไม่ลื่นนะ

ถ้าประยสย์เดินแล้วลื่น เขาจะเหมาะนั่งในตำแหน่งคุณชายแห่งตระกูลสาระทาเหรอ?