รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 585

บอดี้การ์ดของตระกูลสาระทาคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเส้นทางนี้ แม้รณภพจะเห็นด้านหลังของพวกเขาแล้ว แต่รณภพกลับไม่ได้ตามไป พวกเขาจึงหนีได้สำเร็จ

รณภพตามไป แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้

เขาไม่คุ้นเคยเส้นทางนี้ หากตามเข้าไป แล้วกระโดดเข้าไปในกับดักอันใหม่อีก ก็ต้องเสียเปรียบอีกน่ะสิ

คราวนี้ เป็นเขาที่ดึงกระสอบออกมาได้เร็ว ไม่งั้นอาจจะโดนตีตายก็ได้

แต่ละหมัดของคนพวกนั้นคิดจะเอาชีวิตของเขาจริงๆ

รณภพยังโชคดีที่คนดักซุ่มโจมตีเขาไม่ได้ใช้ปืน ไม่งั้นเขาอาจจะโดนยิงไปแล้ว

แน่นอนว่า ถ้าโดนยิง กรณีที่โดนยิง ไม่ว่าเขาจะตายหรือรอด ยังไงคนที่สั่งการอยู่เบื้องหลังก็หนีไม่พ้นอยู่ดี ไม่ต้องพูดถึงที่พ่อเขาต้องตามหาจนถึงที่สุด แม้กระทั่งตำรวจเองก็คงนั่งดูอยู่เฉยๆไม่ได้ พัวพันมาถึงการโดนยิงนี่นา ตำรวจต้องตามจับไม่ปล่อยอยู่แล้ว

คนที่สั่งการอยู่เบื้องหลังคงไม่อยากทำลายชีวิตที่เหลืออยู่เพราะเขาสินะ ถึงได้คลุมกระสอบเขา แล้วเตะต่อยแค่ยกหนึ่งเท่านั้น

“คุณชาย ไม่ตามไปแล้วเหรอครับ?”

“ไม่ต้องตามแล้ว ถึงตามไป ไม่แน่คนที่ดักซุ่มรอพวกเราอยู่อาจจะเยอะกว่านี้ก็ได้”

รณภพมองตัวแทนของตนเอง หน้าเขียวช้ำจมูกบวม มุมปากเลือดไหล ส่วนเขาน่ะ ไม่ต้องส่องกระจก ก็รู้ว่าคงหน้าเขียวช้ำจมูกบวม มุมปากเลือดไหลเหมือนกัน

เขาเช็ดๆเลือดที่มุมปาก ในไม่ช้า เลือดกำเดาก็ไหลออกมา เขาจึงเช็ดอีกครั้ง

ทั้งฝ่ามือเต็มไปด้วยเลือด

“แม่งเอ้ย!”

“อย่าให้ฉันรู้นะว่าใครทำ!”

หลังจากที่รณภพเป็นผู้ใหญ่ ก็ไม่เคยเสียเปรียบอย่างนี้เลย คืนนี้เขาชะล่าใจเอง

ตอนที่เห็นน้องสาวกำลังบ้าคลั่งอยู่บนรถกับชล เขาไม่ได้ลงจากรถ แต่ตอนนี้ดันลงจากรถ ให้คนพวกนั้นมีโอกาส นี่เขาสมควรเจอเคราะห์ร้ายในคืนนี้งั้นเหรอ?

“คุณชาย”

ตัวแทนรีบกลับไปบนรถหยิบกระดาษมาให้รณภพ ทั้งยังหยิบกล่องยาสามัญประจำบ้านที่อยู่ท้ายรถออกมาด้วย ข้างในมียาบรรเทาอาการเจ็บปวด แล้วก็มียาห้ามเลือดยาฆ่าเชื้อด้วย

เขาช่วยรณภพห้ามเลือดแล้ว

ถึงได้ห้ามเลือดให้ตนเอง

“คุณชาย นี่ตระกูลสาระทาต้องเป็นคนลงมือแน่ๆเลยครับ”

รณภพถ่มน้ำลายออกมา ถุยออกมาเป็นเลือด เขาลูบๆปาก สัมผัสได้ถึงฟันโยกๆซี่หนึ่งซึ่งเกือบจะหลุดอยู่แล้ว ก็ฟันซี่นั้นแหละที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

เมื่อกี้เขาโดนคนต่อยเข้ามาที่ปาก

ตอนนี้เขารู้สึกว่าริมฝีปากบวมจนเหมือนไส้กรอกแล้ว

“ไม่ต้องสืบหา ใช้นิ้วโป้งเท้าคิดก็รู้ว่าตระกูลสาระทาเป็นคนลงมือ ต้องเป็นประยสย์กับยศพัฒน์แน่ๆ!”

รณภพจึงดึงฟันที่เกือบจะหลุดออกมาเอง แล้วถุยเลือดออกมาอีก

“ยศพัฒน์?”

“ที่น่าเคียดแค้นก็คือ พวกเขาใช้แผนสกปรกอย่างนี้ คิดไม่ถึงว่าฉันจะทำได้เพียงเจ็บตัวอยู่เงียบๆ”

ที่นี่ไกลจากคฤหัสน์ตระกูลสาระทา ต่อให้เขาเดาได้ว่าประยสย์เป็นคนลอบทำร้าย แต่ถ้าประยสย์ไม่ยอมรับซะอย่าง เขาจะทำอะไรประยสย์ได้ล่ะ?

จับตัวคนที่ลงมือไม่ได้ด้วย แม้แต่จะสืบหายังทำไม่ได้เลย

ตัวแทนพูดขึ้นเบาๆ: “ท่านผู้นำเคยเตือนคุณชายไว้แล้ว อย่าไปหาเรื่องยศพัฒน์ คนๆนั้นถึงจะเป็นนักธุรกิจที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่เขาเป็นผู้รับช่วงต่อของทั้งตระกูล ทั้งยังเจออุปสรรคหลากหลายประเภทในวงการธุรกิจมาหลายปี บริหารจัดการบี.เอ.เอ็ม.กรุ๊ปจนกิจการเจริญรุ่งเรืองขึ้นทุกวันๆ เป็นคนที่มีความสามารถคนหนึ่งเลยนะครับ”

คุณชายของพวกเขาเพ้อฝันถึงภรรยาของเขา ถึงได้โดนคนลอบทำร้าย มันก็สมเหตุสมผลแล้ว

รณภพพูดอย่างโหดเหี้ยม: “ฉันไม่เคยต้องกล้ำกลืนความเสียเปรียบอยู่เงียบๆอย่างนี้ ประยสย์ ยศพัฒน์ พวกแกรอฉันก่อนเถอะ สักวันหนึ่ง ฉันจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกแน่ๆ”