รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 682

ถนนสายนั้นที่นำไปสู่คฤหัสน์สาระทาตระกูลสาระทาเป็นคนซ่อมแซมมันเอง ปกติรถที่ผ่านไปผ่านมาก็น้อยมาก นอกจากจะไปคฤหัสน์สาระทา ไม่งั้นคงไม่มาทางนี้กันหรอก

ช่วงกลางวันยังมีคนในตระกูลของโอเอ กรุ๊ปขับรถไปๆมาๆ

พอตกค่ำ โดยเฉพาะช่วงดึกดื่น ถนนสายนี้จะเปลี่ยนไปเงียบสงบเป็นพิเศษ

ในโซนที่ค่อนข้างใกล้กับคฤหัสน์สาระทา สองฝั่งถนนยังมีบ้านคนอยู่บ้าง นั่นเป็นบ้านที่เครือญาติของโอเอ กรุ๊ปสร้างขึ้น ไม่ใช่ว่าทุกคนในตระกูลของโอเอ กรุ๊ปจะได้อยู่ดีกินดีได้อยู่ในคฤหัสน์เหมือนกับญาติสายตรงหรอกนะ มีญาติๆอีกมากที่ต้องใช้ชีวิตเหมือนคนธรรมดาๆ

เพียงแต่ถ้าคิดปรึกษาหารือทำเรื่องอะไรกับพวกญาติสายตรง รับเงินเดือนตายตัวนิดๆหน่อยๆ เพื่อมาทำงานอย่างสะดวกสบาย ถึงได้ย้ายมาอาศัยอยู่ที่นี่กัน บ้านที่พวกเขาสร้างขึ้น ที่ดินที่ใช้ปลูกบ้านก็ต้องใช้เงินซื้อมาจากพวกญาติสายตรงนี่แหละ

เห็นแก่ที่ตระกูลเดียวกัน พวกญาติสายตรงถึงได้ขายที่ดินถูกลงหน่อยเพื่อให้พวกเขาสร้างบ้าน

ด้านโซนถนนที่ไกลจากคฤหัสน์ ส่วนใหญ่ถ้าไม่ใช่ป่าก็เป็นหุบเขา การซุ่มโจมตีตามถนนอย่างนี้ ถึงได้ง่ายดาย

ต่อให้เป็นช่วงหลังจากที่คฤหัสน์สาระทาสร้างเสร็จ แต่เนื่องจากวงศ์ตระกูลของโอเอ กรุ๊ปยึดครองเมืองซูเพร่ามายาวนาน จึงกลายเป็นวงศ์ตระกูลที่ใหญ่โตของเมืองซูเพร่าตั้งนานแล้ว ทั้งยังมีผู้นำที่ราวกับเจ้าพ่อด้วย ดังนั้น เมื่อก่อนเส้นทางที่มุ่งไปสู่คฤหัสน์สาระทาจึงเงียบสงบและปลอดภัย

แม้กระทั่งตอนแรกที่ตระกูลเลิศธนโยธาส่งมือสังหารจำนวนไม่น้อยมาลอบฆ่าไซม่อนกับลูกชายของเขา ก็ไม่ใช้ถนนสายนี้ มิเช่นนั้นจะโดนสงสัยได้ง่าย

ยศกรออกจากบ้านมาตามลำพัง ขับรถบนทางหลวงนี้มาไม่รู้กี่รอบแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงกระวนกระวายอยู่ตลอด เขาเหยียบคันเร่ง ขับรถให้เร็วขึ้น ราวกับว่าข้างหลังมีคลื่นลูกยักษ์หรือสัตว์ร้ายกำลังไล่ตามเขาอยู่อย่างนั้น

ขับมาถึงครึ่งทาง เขาเห็นข้างหน้าไกลๆมีรถจอดอยู่หลายคัน จึงกังวลใจขึ้นมาทันที ลดความเร็วลง ถึงขั้นคิดจะเลี้ยวรถกลับด้วยซ้ำ

แต่คาดไม่ถึงว่า ด้านหลังก็มีรถอีกหลายคันที่ค่อยๆเข้ามาใกล้

รถที่มาจากด้านหลัง ยศกรกลับสบายใจขึ้นหน่อย นั่นเป็นรถของคนในตระกูลโอเอ กรุ๊ปแน่ๆ

เพียงแต่ รถพวกนั้นขับเรียงหน้ากระดานตามหลังมา ปิดกั้นเส้นทางถอยรถของเขาเอาไว้

ยศกรจึงถูกบีบให้จอดรถ

มือข้างหนึ่งของเขากำพวงมาลัยแน่น อีกข้างหนึ่งหยิบมือถือออกมา เตรียมจะโทรขอความช่วยเหลือ แต่กลับเห็นรถด้านหน้าที่ขวางทางเขาอยู่ โดนผลักประตูออกมา และคนที่ลงมาจากรถ เขาคุ้นเคยจนไม่รู้จะคุ้นเคยยังไงแล้ว

ประยสย์!

หลานคนโตของเขา

ยศกรจึงไม่ได้โทรออกไป แต่ส่งข้อความไปหาภรรยาของเขาแทน บอกเธอว่าเขาเจอประยสย์ กลางทาง

จากนั้น เขาจึงสอดมือถือกลับเข้าไปในกระเป๋า แล้วลงจากรถ เดินไปทางประยสย์

“ประยสย์ แกมาอยู่ที่นี่ได้ไง? แกกับวิกาไม่ได้อยู่ดูแลพ่อของพวกแกที่โรงพยาบาลหรอกเหรอ? พ่อแกฟื้นหรือยัง?”

ประยสย์พูดอย่างเยือกเย็น: “ถ้าอารองอยากรู้ว่าพ่อผมฟื้นหรือยัง ไปกับผมก็รู้แล้ว”

พูดๆอยู่ เขาก็ขยิบตา คนของเขาจึงรวมตัวกันบุกเข้ามา

ยศกรถอยหลังไปโดยสัญชาตญาณ แผดเสียงตะโกนออกมา หลังจากส่งเสียงหยุดบอดี้การ์ดหลายคนนั้นแล้ว จึงถามประยสย์ด้วยน้ำเสียงดุดัน: “ประยสย์ แกคิดจะทำอะไรฉัน? ฉันเป็นลุงแกนะ ลุงแท้ๆ!”

ประยสย์ไม่พูดไม่จา แค่โบกมือ บอดี้การ์ดพวกนั้นก็เดินเข้ามาอีกครั้ง

รู้สึกได้ว่าประยสย์จะลงมือกับเขา ยศกรก็ไม่ยินยอมที่จะตกอยู่ในกำมือของหลานชายคนโตอย่างนี้ เขาจึงต่อต้านไปโดยสัญชาตญาณ

เพียงแต่ เขาตัวคนเดียว เดิมทีก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบอดี้การ์ดประยสย์อยู่แล้ว

ไม่นานก็โดนคนของประยสย์คุมตัวเอาไว้

“เอามือถือของเขามา งัดหลักฐานออกมาให้หมด”

ประยสย์ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จึงมีบอดี้การ์ดคนหนึ่งค้นตัวของยศกรทันที หามือถือรวมถึงกระเป๋าสตางค์ของเขาออกมา