รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 703

หึๆ ถ้าท่านผู้นำตระกูลอยากจะแต่งงานกับพลอยไพลินจริง ก็คงส่งตัวคุณนายผู้หญิงกลับไปที่หมู่บ้านในหุบเขาแถวชานเมืองนานแล้ว ปล่อยให้คุณผู้หญิงอยู่ตามมีตามเกิดไป จะให้คุณผู้หญิงอยู่ในคฤหาสน์ ครองตำแหน่งคุณผู้หญิงอยู่ทำไม

ถ้าคุณท่านรักพลอยไพลินจริง ทำไมถึงต้องปล่อยให้เวลาล่วงเลยมานานขนาดนี้โดยไม่ขอเธอแต่งงาน ไม่ต้องพูดถึงขอแต่งงาน ได้ข่าวมาว่า แม้แต่แตะเนื้อต้องตัวพลอยไพลินคุณท่านยังไม่เคยเลยด้วยซ้ำ

“ประยสย์ แกจะพาฉันไปที่ไหน”

“พวกแกปล่อยฉัน ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่ที่นี่!”

ประยสย์ดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิต อยากจะดิ้นให้หลุดจากบอดี้การ์ทั้งสองคน

เขาคิดจะต่อต้าน บอดี้การ์ดสองคนนี้เป็นบอดีการ์ดคนสนิทของประยสย์ มีฝีมือดี เขาสู้ไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นช่วงนี้เขาเอาแต่กินๆดื่มๆ จนตัวเองอ้วนท้วนสมบูรณ์ การที่เขาขัดขืนแบบนี้ มีแต่จะทำให้เขาเหนื่อยหอบ

ประยสย์หยุดชะงัก

หันหน้ามองไปยังอาสามของเขา

ชลดิ้นจนเหงื่อออกที่หน้าผาก

เห็นเขาดิ้นรนสุดชีวิต

ในวันที่อากาศหนาวมาก ไม่มีทางที่เหงื่อจะออกได้ง่ายๆเลย

ประยสย์เดินกลับมา ถามอาสามเขาด้วยท่าทางเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้มว่า：“อาสามไม่บอกว่าพ่อผมกักบริเวณอาที่นี่แล้ววเหรอครับ”

“กักบริเวณอะไร ที่นี่มันบ้านพักของตระกูลสาระทา ฉันเองก็มีสิทธิ์ มันก็เป็นบ้านฉันเหมือนกัน ฉันอยู่ในบ้านของตัวเอง จะเรียกว่ากักบริเวณได้ยังไง”

ประยสย์ตบที่หน้าอกเขา “อาสามพูดแบบนี้ก็ดีครับ วางใจเถอะครับ ผมไม่ฆ่าอาหรอก แต่ที่พาอากลับไป เพราะคุณปู่คุณย่าผมคิดถึงอา อาก็ควรจะกลับไปพบท่านทั้งสองบ้างแล้ว”

“แกไม่ฆ่าฉันจริงๆนะ”

“ฆ่าอาแล้ว ผมจะได้ผลดีอะไร ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ผมอายุยังน้อย ยังไม่มีเมีย ก็ต้องเอาชีวิตมาชดใช้ให้อา เสียเวลามากไปแล้ว เรื่องโง่ๆแบบนี้ ผมจะทำได้ยังไง อาสามก็ทำให้ให้สบายกลับไปกับผมดีๆเถอะ”

“เห็นอาสามดิ้นรนขัดขืนจนเหงื่อท่วมแล้ว อากาศหนาขนาดนี้ อาสามยังเหงื่อแตก หึๆ”

ประยสย์หัวเราะเยาะอาสาม แล้วหมุนตัวเดินออกไปข้างนอกอีกครั้ง

ครั้งนี้ ชลไม่ดิ้นอีกแล้ว เดินตามหลานชายไปอย่างว่างาย

“ประยสย์ อาสามเดินเอง แกบอกพวกเขาว่าไม่ต้องจับฉันแล้ว”

ประยสย์ไม่หันหน้ากลับมา เพียงแค่ยกมือทำท่าบางอย่าง บอดี้การ์ดของเขาก็ปล่อยชล

ชลรู้ตัวว่าหนีไม่รอด ก็ไม่ต่อสู้ดิ้นรนอีกต่อไปแล้ว รีบเดินตามไปข้างหน้า เดินข้างๆประยสย์ เดินพลางถามไปพลางว่า “ประยสย์ เอาโทรศัพท์มือถือกับเอกสารมาคืนให้อาได้มั้ย”

“ลุงทศ ให้คนเอาโทรศัพท์มือถือกับเอกสารของอาสามมาคืนให้ด้วย”

พ่อบ้านใหญ่รีบล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาโทร

รอจนมาถึงลานจอดรถ ของที่ชลต้องการก็ได้คืนแล้ว

พร้อมกับเอาตัวบอดี้การ์ดเหล่านั้นของชลไปด้วย

เมื่อส่งกลุ่มของประยสย์เสร็จแล้ว พ่อบ้านใหญ่ก็ยืนอยู่ที่ประตูบ้าน มองออกไปอยู่นาน จึงยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อ ถือว่าได้ส่งตัวซวยออกไปแล้ว

เขาหมายถึงชล

ในขณะที่ประยสย์กำลังพาชลไปที่บ้านพักตากอากาศชานเมือง ในบ้านตระกูลสาระทา บรรยากาศในครอบครัวยศกรนั้นก็ตึงเครียดมาก

ภายในห้องหนังสือ ยศกรกำลังเดินไปเดินมา คุณนายรองนั่งอยู่บนโซฟา มองเขาอย่างเคร่งเครียด

ลูกสาวของเขาก็อยู่ด้วย

นอกจากธนภรณ์ที่มีสีหน้าเป็นปกติเหมือนที่ผ่านมาแล้ว คนอื่นก็มีสีหน้าเคร่งเครียด โดยเฉพาะยศกรที่เดินไปเดินมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ทุกคนต่างพากันเคร่งเครียดขึ้น ตามจำนวนครั้งที่เขาเดินไปเดินมา ชีวิตถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย

“ที่รัก”