รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 709

เขารู้ว่าตำรวจรออยู่ด้านนอก

พี่ใหญ่ก็แค่ให้ทุกคนยอมจำนน ไม่สามารถโต้แย้งได้เท่านั้นถึงจะยอมให้พวกเขาอยู่ที่นี่นานอีกหน่อย

“พี่ใหญ่ ผมก้มหัวให้พี่แล้ว ให้อภัยผมเถอะนะ”

ยศกรก็หันมาคุกเข่าตรงหน้าพี่ชาย กอดขาข้างหนึ่งของพี่ใหญ่เอาไว้

ณิชกานต์กลับไปขอร้องญาณิน ขอโทษไปพลาง ขอร้องไปพลาง ตอบปากตัวเองไปพลาง บอกว่าเธอสมควรตาย บอกว่าเธอทำผิดต่อพี่สะใภ้ ทำผิดต่อวิกาอะไรต่อมิอะไร

ญาณินรำคาญเสียงร้องไห้ของเธอ จึงขมวดคิ้ว พูดอย่างเยือกเย็นว่า “ทำผิดกฎหมาย ถ้าร้องไห้แล้วก็ไม่เป็นอะไร งั้นจะมีกฎหมายไว้ทำไม พวกเธอก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อายุหลายสิบปีแล้ว เป็นพ่อเป็นแม่คนแล้ว ถ้าลูกชายลูกสาวของพวกเธอถูกอุ้มไป ถูกพรากไปยี่สิบสามปี พวกเธอจะทำยังไง”

“อย่าบอกนะว่าตอนนี้พวกเธอคุกเข่าขอให้ฉันให้อภัย ต่อให้พวกเธอมาตายต่อหน้าตอนนี้ ฉันก็ไม่ให้อภัยพวกเธอ ความโกรธแค้นที่ฉันมีต่อพวกเธอ มันจะหมดสิ้นก็ตอนที่ฉันตายไปแล้ว!”

เธอไม่มีทางให้อภัยคนที่พรากเธอสองคนแม่ลูกไปยี่สิบสามปีพวกนี้เด็ดขาด

เธอมองณิชกานต์อย่างเย็นชา ถามว่า “คุณกับณิชกานต์ไม่มีหัวใจหรือยังไง พวกคุณพรากเราสองแม่ลูกออกจากกัน หลังจากที่ฉันเสียสติ พวกคุณยังชอบรังแกฉัน จิตใจของพวกคุณ ทำไมถึงเลวร้าย โหดเหี้ยมขนาดนั้น”

จู่ๆเธอก็หยิบมีดปอกผลไม้ในจานผลไม้ขึ้นมา

“ญาณิน”

“แม่”

ไซ่ม่อนกับประยสย์สองคนพ่อลูกต่างก็ตกใจ

ญาณินพูดอย่างใจเย็นว่า “วางใจเถอะ ฉันไม่ฆ่าตัวตายหรอก คนที่ควรตายไม่ใช่ฉัน”

เธอถือมีดปอดผลไม้ไว้ ไม่ได้แทงไปที่ณิชกานต์ แต่ผลักณิชกานต์ที่คุกเขาตรงหน้าเธอออก เดินไม่กี่ก้าวก็มาตรงหน้าของธนภรณ์ มีดปอกผลไม้ก็มาจ่อที่คอของธนภรณ์อย่างรวดเร็ว

“พี่สะใภ้!”

“พี่สะใภ้!”

ยศกรกับภรรยาใจแตกสลาย ร้องออกมาอย่างตื่นกลัว

ในเวลาเดียวกัน สองสามีภรรยาต่างก็ลุกขึ้นไป

“พี่สะใภ้ อย่านะ ฉันขอร้องละ อย่าทำร้ายธนภรณ์ เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย”

“พี่สะใภ้ ทั้งหมดเป็นความผิดของพวกเรา ลูกสาวผมไม่รู้เรื่องอะไร ขอร้องพี่อย่าทำร้ายเธอเลยนะ เป็นหนี้ก็ต้องชดใช้ ทำชั่วไว้ก็ต้องใช้กรรม ถ้าพี่จะฆ่าก็ฆ่าพวกเราเถอะครับ”

สองคนสามีภรรยาไม่กล้าเข้าไปแย่งมีด ได้แต่ก้มหัวขอร้องญาณินว่าอย่าทำร้ายลูกสาวไม่หยุด

“ปวดใจเหรอ”

“กลัวเหรอ”

ญาณินหัวเราะเยาะ “ลูกสาวพวกคุณพวกคุณก็รัก แล้วลูกสาวฉันล่ะ พวกคุณก็ใจร้ายช่วยวรันธรอุ้มหนีไป ตอนนั้นเธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่ หกเดือนเอง ถ้าวรันธรไม่ระวัง ก็อาจจะทำให้เธอตายได้ วรันธรบีบคอเธอให้ตายได้ตลอดเวลา”

“ในฐานะที่พวกคุณเป็นอาแท้ๆของเธอ ไม่มีความเมตตากรุณากันบ้างเลยเหรอ”

ญาณินกำลังยิ้มอยู่ แต่น้ำตากลับพรั่งพรูออกมา ไม่นาน น้ำตาก็ไหลออกมาเต็มหน้า

ความทุกข์ ความเจ็บปวดยี่สิบกว่าปีของเธอ ล้วนเป็นฝีมือของพวกเขา!

ตอนนี้ทุกอย่างคลี่คลายแล้ว พวกเขายังมีหน้ามาขอร้องให้เธอให้อภัยอีกเหรอ!

ญาณินไม่ได้ทำร้ายธนภรณ์ เธอโยนมีดลงไปที่พื้น ยศพัฒน์รีบไปเก็บมีดปอกผลไม้ขึ้นมา เกรงว่าแม่ยายจะโกรธ แล้วเอามาทำร้ายคนอื่นอีก แบบนั้นช่างไม่คุ้มค่าเลย

ญาณินบีบใต้คางของณิชกานต์ไว้ ก้มตัวลงไป จ้องมองณิชกานต์ พูดอย่างเย็นยะเยือกว่า：“รู้ไว้ด้วยว่าตอนนี้ฉันเจ็บปวดกว่าพวกคุณในตอนนี้หลายร้อย หลายพันเท่า!”

เธอพูดจบ ก็เอาเท้าถีบไปที่หน้าอกของณิชกานต์ ถีบจนณิชกานต์ล้มลงที่พื้น

“คุณป้าคะ”

ธนภรณ์ที่นิ่งเงียบมาโดยตลอด เวลานี้ไม่อาจนิ่งเฉยได้อีกต่อไป เธอทรุดตัวลงไปพยุงแม่ของตนเอง หลังจะพยุงแม่ขึ้นมาแล้ว เธอก็คุกเข่าลง โขกศีรษะคำนับญาณิน “คุณป้า หนูรู้ว่าพ่อแม่หนูทำความผิด จะตายสักร้อยครั้งก็ได้ หนูก็ไม่กล้าขอร้องให้คุณป้าให้อภัยพวกเรา ในฐานะที่หนูเป็นลูกสาว หนูขอโทษคุณป้าแทนพ่อกับแม่นะคะ”