รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 81

ประยสย์รีบตามมา แล้วก็เห็นภาพนี้พอดี

และเขาก็โกรธมากขึ้นมาทันที

เขารีบเดินเข้าไปทันที แล้วก็ถีบสาวใช้ที่ดึงผมคุณนายเจ้าของบ้านล้มลงพื้นทันที

“คุณผู้ชาย！”

ทุกคนต่างร้องออกมา

แค่การถีบสาวใช้ล้มลงนั้นยังไม่สามารถทำให้ประยสย์หายโกรธได้ ก็เลยซ้ำไปบนร่างกายเธอหลายครั้ง จนอีกฝ่ายร้องอ้อนวอนขอความเมตตา แล้วก็มีคนอื่นเข้ามาห้าม เขาถึงได้หยุด

“ไม่ว่าคุณผู้หญิงจะก่อเรื่องวุ่นวายยังไง แต่ว่าที่นี่คือบ้านของเธอ เธออยากจะทำอะไรก็ย่อมได้ทั้งนั้น”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของประยสย์นั้นเยือกเย็น และเตือนทุกคนว่า “ฉันไม่สนใจว่าพวกนายจะมีใครคอยหนุนหลังอยู่ แต่ว่าต่อจากนี้ไปถ้ามีใครกล้าทำอะไรที่ไม่เคารพกับแม่ฉันอีก อย่าหาว่าฉันใจร้ายแล้วกัน！ไสหัวออกไปให้หมด！”

ทุกคนรีบเข้าไปพยุงสาวใช้ที่โดนประยสย์กระทืบอย่างหนักขึ้นมา และก็กระจายตัวกันออกไป

“แม่”

ประยสย์เข้าไปประคองแม่ของเขา

“ลูกรัก ที่รัก พวกเขาแย่งลูกของพวกเราไป ลูกเราร้องไห้อยู่ พวกเรารีบไปช่วยเธอเร็ว เร็วสิ ถ้าลูกอยู่ห่างจากฉันเธอก็จะร้องไห้ไม่หยุดเลยนะ”

คุณหญิงจับแขนของประยสย์อย่างร้อนรน เอ่ยปากเร่งให้ประยสย์ไปช่วยเหลือลูก

นี่เป็นอีกครั้งที่ประยสย์ถูกแม่เข้าใจผิดว่าเขาเป็นพ่อของตัวเอง เขาทำหน้าเหมือนทำอะไรไม่ถูก และไม่สามารถแก้ไขให้แม่เรียกเขาอย่างถูกต้องได้เลย

เมื่อก่อน พ่อกับแม่ของเขาเคยรักกันมาก ทำให้ใครที่เห็นก็ต้องอิจฉา

แต่ว่าตอนนี้……

ครอบครัวสี่คนที่รักกันดี แต่เพราะว่ารักเก่าที่ไม่สมหวังของพ่อกลับมาแก้แค้น และลักพาตัวน้องสาวฝาแฝดของเขาไป ทำให้แม่ของเขาต้องกลายเป็นคนเสียสติ

จนไม่รู้จักแม้แต่ลูกชายแท้ๆ ของตัวเอง

“แม่ เดี๋ยวผมพยุงแม่กลับห้อง”

ประยสย์อดทนต่อความขมขื่นในใจ กอดแม่แน่นแล้วก็ประคองกลับห้องไป

ตอนแรกคุณผู้หญิงก็อยากจะต่อต้าน แต่ว่าพอเห็นคนหลายคนเดินเข้ามา เธอก็ถอยไปหลบอยู่ด้านหลังของประยสย์อัตโนมัติ สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

คนที่เดินนำเข้ามานั้นเป็นผู้ชายสวมใส่ชุดนอน นั่นก็คือผู้นำตระกูลคนปัจจุบันของตระกูลสาระทา ไซม่อน

และคนที่เดินตามหลังเขามาก็คือผู้นำและนายหญิงคนเก่าที่ถูกปลุกให้ตื่นเหมือนกัน เมื่อวานหลังจากกลับมากับไซม่อน ก็ให้คุณหนูของตระกูลเลิศธนโยธา พลอยพักค้างคืนที่คฤหาสน์ตระกูลสาระทาด้วย

“ประยสย์ แม่แกเป็นอะไรไปน่ะ? เอะอะโวยวายจริงๆ เลย”

นายหญิงเป็นคนพูดก่อน คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ “ว่าไปแล้ว ก็รีบส่งแม่แกไปพักอยู่ที่บ้านพักแถวชานเมืองนั่นได้แล้ว ที่นั่นเงียบสงบ บรรยากาศก็ดี เหมาะกับการที่จะให้เธอไปพักผ่อนร่างกายอย่างสงบ พวกแกสองคนพ่อลูกจะเก็บเธอไว้ในบ้านให้ได้ บางทีก็จะร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง หรือไม่ก็เอะอะโวยวายมากลางดึก ทำให้พวกเราหนวกหูจนไม่ได้พักผ่อนกันพอดี

“คนที่ไม่รู้ เขาก็จะคิดว่าบ้านเรามีผีสิง”

คุณนายเคยรักลูกสะใภ้บ้าๆ คนนี้มากๆ โดยเฉพาะตอนที่ลูกสะใภ้คนนี้ได้มอบหลานแฝดให้กับเธอ ตอนนั้นเธอทุ่มรางวัลให้หลานสะใภ้คนนี้เป็นพันล้านเลยทีเดียว

แต่ว่านับตั้งแต่หลานสาวหายตัวไป คุณนายก็เริ่มมีความคับข้องใจกับลูกสะใภ้ของตัวเอง

เธอโกรธลูกสะใภ้ของตัวเอง เพราะรู้สึกว่าเธอไม่ได้ดูแลลูกให้ดี ถึงได้ถูกคู่แข่งฉวยโอกาส และก็โกรธที่ลูกสะใภ้เธอมีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ไม่ยอมให้ลูกชายของเธอได้ไปมาหาสู่กับผู้หญิงคนอื่นเลย

ในฐานะที่เป็นผู้นำตระกูลสาระทา เพื่อกิจการของครอบครัวแล้ว วงสังคมนั้นเป็นเรื่องที่สำคัญอย่างมาก แล้วจะให้ไม่มีข่าวเรื่องผู้หญิงเลยได้ยังไงกันล่ะ?

เธอมักบอกกับลูกสะใภ้เสมอว่า เวลาที่ผู้ชายออกไปหาเงินเลี้ยงครอบครัว บางทีก็ต้องเล่นไปตามสถานการณ์บ้าง และก็บอกเธอว่าอย่าไปใส่ใจอะไรมากนัก

แต่ว่าลูกสะใภ้เธอกลับไม่ฟัง

และลูกชายเธอก็ยังเป็นคนที่รักภรรยามากอีกต่างหาก

เพราะว่าผู้หญิงคนอื่นไม่สามารถรักเขาได้ จากรักก็เลยกลายเป็นความเกลียดชังแทน เลยก่อให้เกิดการแก้แค้นขึ้น และขโมยหลานสาวสุดสวยและน่ารักของเธอไป ผ่านไป20กว่าปีแล้ว เธอยังไม่รู้เลยว่าตอนนี้หลายสาวของเธอยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า

ตระกูลสาระทานั้นมีพลังอำนาจมาก แต่ก็น่าเสียดายที่ขนาดใช้เวลาตั้ง20กว่าปียังตามหาลูกสาวที่หายตัวไปไม่เจอเลย

คุณนายเจ้าของบ้านสูญเสียลูกสาวสุดที่รักไป แถมยังถูกแม่ยายโทษอีกต่างหาก เธอก็เลยค่อยๆ เสียสติไปเรื่อยๆ พอเธอเสียสติไปแล้ว ก็ทำให้ความรักของแม่ยายที่มีต่อเธอหายไปด้วย

ตอนนี้ แค่คุณนายคนก่อนเห็นหน้าเธอก็รู้สึกรังเกียจแล้ว

ผู้หญิงชุดดำคนนี้คือคนเลว！

“ประยสย์ พาแม่ของลูกไปพักผ่อนเถอะ แล้วก็สั่งให้คนดูแลเธอให้ดีด้วย อย่าให้วิ่งออกมาเอะอะโวยวายกลางดึกอีก มันกระทบต่อเวลาพักผ่อนของคนอื่น”

และไซม่อนก็หลบทางให้ลูกชายไปส่งภรรยากลับห้อง

ประยสย์ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ปกป้องและเดินนำแม่ผ่านหน้าคนพวกนี้ไป

เขาสัมผัสได้ถึงความกลัวที่แม่มีต่อพลอย

ยัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ ต้องอาศัยโอกาสตอนเขาไม่อยู่มารังแกแม่ของเขาอย่างแน่นอน

พวกคนที่เขาจ้างมาดูแลแม่นั้น ไม่เอาไหนเลยจริงๆ ！

สายตาของประยสย์เต็มไปด้วยความเยือกเย็น

ดูท่าทางเขาต้องเปลี่ยนคนแล้ว

ต้องไปตามหาพวกมีฝีมือจริงๆ แล้วก็พวกที่ไม่กลัวอำนาจของตระกูลเลิศธนโยธาและสาระทา ถึงจะสามารถปกป้องแม่ของเขาได้

แต่ว่า ในเมืองซูเพร่านี้ มันยากมากที่จะหาคนที่ไม่กลัวต่ออำนาจของของตระกูลเลิศธนโยธาและสาระทา

พอกลับมาถึงห้องของคุณนาย ประยสย์ถึงได้เข้าใจเหตุผลที่แม่ร้องเอะอะโวยวายกลางดึก

เพราะว่าตุ๊กตาที่แม่เห็นเป็นน้องสาวมาโดยตลอดหายไปแล้ว

ประยสย์กัดฟันกรอด

ขนาดแค่ตุ๊กตาตัวเดียว คนพวกนั้นยังขโมยเอาไปทิ้ง จงใจกระตุ้นให้อาการของแม่เขากำเริบขึ้นมา

ต้องเป็นฝีมือของพลอยแน่นอน ทุกครั้งที่เธอมาที่นี่ แม่จะต้องอาการกำเริบตลอด

ประยสย์รู้สึกเกลียดผู้หญิงที่น่าจะมีความเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นแม่เลี้ยงของเขามากที่สุด แต่ว่าก็ไม่ได้มีหลักฐานว่าเป็นฝีมือของพลอย

คนตระกูลเลิศธนโยธานั้นทำการกระทำที่กำเริบเสิบสานมาก แต่ก็มีระเบียบวินัย ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ไม่เคยทิ้งร่องรอยไว้เลยแม้แต่น้อย