รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 82

“ลูกรัก……”

คุณนายบ่นว่า “ลูกของฉันหายไปแล้ว พวกเขาขโมยลูกของฉันไป”

น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มของเธอ

ประยสย์ประคองแม่ตัวเองไปนั่งที่หัวเตียงอย่างปวดใจ แล้วก็คุกเข่าลงต่อหน้าแม่เขา พร้อมกับดึงมือเธอมาจับไว้และพูดว่า “แม่ครับ น้องสาวต้องยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน สบายใจได้เลยครับ แม้จะต้องเดินทางไปถึงสุดขอบโลก ผมก็ต้องตามหาน้องกลับมาให้ได้”

“แม่ ช่วยมีสติมากกว่านี้หน่อยได้ไหมครับ? ถ้าเกิดว่าแม่มีสติกว่านี้หน่อย และสามารถดูแลตัวเองได้ ผมจะได้ไปตามหาน้องด้วยตัวเอง”

ประยสย์เอาแต่ส่งคนไปตามหาน้องสาวของตัวเองมาโดยตลอด เพราะว่าเขาไม่กล้าไปด้วยตัวเอง เพราะกลัวแม่จะถูกทำร้าย

คุณนายมองมาที่เขาอย่างว่างเปล่า

“แม่ครับ ผมคือประยสย์ ลูกชายของแม่เอง ผมไม่ใช่พ่อ ลองมองผมดีๆ สิครับ”

การตอบสนองของแม่ ทำให้ประยสย์นึกว่าแม่ของเขาเริ่มมีสติขึ้นมาบ้างแล้ว

“ประยสย์……ลูกชายของฉัน ใช่ ลูกชายฉันชื่อประยสย์ ลูกสาวของฉันชื่อเนตรดาว สามี พวกเรามีฝาแฝดลูกชายลูกสาว ลูกชายหน้าเหมือนคุณ ส่วนลูกสาวก็สืบทอดรูปลักษณ์ของแม่คุณมาเลย แม่คุณก็เลยรักใคร่ดาวอย่างมาก”

ประยสย์อึ้งไป

เขาคิดมาโดยตลอดว่าน้องสาวกับเขาจะหน้าตาเหมือนกัน เพราะฉะนั้นตอนที่คนของเขาไปตามหาน้องสาวนั้น ก็ได้มองหาผู้หญิงที่รูปร่างหน้าตาเหมือนกับเขา

บางครั้งก็ได้เจอผู้หญิงสองสามคนที่หน้าตาคล้ายคลึงกับเขาเหมือนกัน

แต่ว่า พอตรวจDNAแล้ว ไม่ว่าคนคนนั้นจะหน้าตาเหมือนเขาแค่ไหน ก็ไม่ใช่น้องสาวของเขา และก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องทางสายเลือดกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

ตอนเด็กๆ เพื่อที่จะปกป้องพวกเขาแล้ว นอกจากรูปถ่ายที่ถ่ายตอนอายุหนึ่งเดือนกับตอนครบร้อยวันแล้ว ก็ไม่มีรูปถ่ายของน้องสาวหลงเหลืออยู่เลย

รูปถ่ายที่ถ่ายตอนอายุหนึ่งเดือนกับตอนครบร้อยวันมันไม่สามารถบอกอะไรได้เลย

ที่แท้ น้องสาวเขาก็หน้าเหมือนคุณย่านี่เอง

ประยสย์เคยเห็นรูปถ่ายตอนสมัยสาวๆ ของคุณย่ามาก่อน

เธอเป็นคนที่สวยมาก

ไม่งั้นคุณปู่ของเขาก็คงไม่แต่งงานและลงรักมานานหลายสิบปีหรอก

ประยสย์รู้สึกอึดอัดใจ

สิ่งที่คุณย่าของเขาปฏิบัติกับแม่ แล้วก็การที่เธอเริ่มเอนเอียงไปหาอาสาม แต่ว่าน้องสาวเพียงคนเดียวของเขากลับหน้าเหมือนคุณย่าเนี่ยนะ！

“แม่ ดาวมีลักษณะเฉพาะอะไรไหมครับ?”

คุณนายยิ้มและเคาะหน้าผากประยสย์หนึ่งที “คุณเนี่ยนะ แม้แต่ลักษณะเฉพาะของลูกสาวตัวเองยังลืมเนี่ยนะ ดาวของพวกเรามีไฝขนาดเท่าเม็ดถั่วอยู่หลังหูด้านซ้ายไง”

“ดาว……ดาวหายไปแล้ว สามี ดาวหายไปแล้ว”

คุณนายจับมือประยสย์ขึ้นมาอีกครั้งและเริ่มร้องไห้

“แม่ครับ”

ประยสย์ยืนขึ้นอย่างอดไม่ได้ และกอดแม่ของตัวเองเอาไว้

เขาสงสารแม่มากเลย！

เพื่อแม่แล้ว เขาต้องตามหาดาวให้เจอให้ได้

ดาวต้องยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน

ประยสย์ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะกล่อมแม่ตัวเองได้

ส่วนอีกทางด้านหลัง เทวิกาที่สะดุ้งตื่นมาเพราะความฝันกลับนอนไม่หลับอีกเลย

คนที่นอนอยู่ในห้องโถงกำลังหลับสบาย พอได้ยินเสียงก็รีบมาเคาะห้องเทวิกาอย่างรวดเร็ว

“วิกา เป็นอะไรไป? ผมเห็นว่าห้องของคุณไฟสว่างอยู่ หรือว่าฝันร้ายอีกแล้วเหรอ?”

ยศพัฒน์ถามอย่างกังวลผ่านประตู

เทวิกาเปิดประตูออกและพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของยศพัฒน์

ยศพัฒน์กอดเธอเอาไว้ทันที เขาไม่รีบร้อนถามหาสาเหตุ ได้แต่กอดเธอไว้เงียบๆ แบบนั้น