รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 86

พอยศพัฒน์กินไอศกรีมเข้าไปแล้ว ก็ยิ้มและพูดว่า “น้ำหนักเท่าเธอ ฉันสามารถพาเธอขี่ไปรอบๆ กำแพงเมืองเก่าได้สิบครั้งโดยไม่เหนื่อยเลย”

“นายแรงเยอะมากนะ”

ยศพัฒน์พูดอย่างมีนัยว่า “ฉันแรงเยอะจริงรึเปล่า เธอย่อมรู้ดีที่สุดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

พอพูดจบ เทวิกาก็หยิกเอวเขาทันที

“เมีย ยกโทษให้ฉันเถอะ ฉันปั่นจักรยานอยู่นะ”

เทวิกา：“……ฉันก็แค่หยิกแป๊บเดียวเอง”

“นั่นเป็นตรงที่ฉันเซนซิทีฟที่สุด”

“อ้อ งั้นต่อไปถ้าเกิดว่านายยั่วให้ฉันโมโหอีก ฉันก็จะหยิกเอวนายเนี่ยแหละ”

ยศพัฒน์ยิ้ม “ฉันแค่ทำให้เธอมีความสุขเท่านั้นแหละ ไม่มีทางทำให้เธอโมโหหรอก”

“นั่นค่อยดีหน่อย”

เทวิกาตักไอศกรีมป้อนให้เขาอีกคำหนึ่ง

“พัฒน์”

“ถ้าเกิดเรียกว่าสามีฉันจะมีแรงและปั่นเร็วขึ้นอีกนะ”

เทวิกาหัวเราะและถามเขา “นายรู้สึกว่าคบกับฉันแล้วมันเหนื่อยมากไหม? ฉันเห็นว่านายเป็นถึงประธานของบี.เอ.เอ็ม. กรุ๊ปผู้ยิ่งใหญ่ แถมยังเป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลอริยชัยกุลอีก ปกติไปไหนก็ได้แต่นั่งรถหรู แต่ว่าพอมาคบกับฉัน ฉันกลับชอบให้นายขี่จักรยานพาฉันไปนู่นไปนี่”

“ขอแค่ได้อยู่กับเธอ ต่อให้ต้องเดินไปฉันก็มีความสุข และดีใจมากด้วย”

“ความจริงแล้วพวกเราต่างกันมากเลยนะ”

“ถ้าเธอชอบใช้ชีวิตที่ธรรมดา ฉันก็จะใช้ชีวิตแบบธรรมดาๆ กับเธอเอง จะมีความแตกต่างอะไรกัน ฉันก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยทนต่อความลำบาก ความยากจนนี่”

ระหว่างทางที่จะฝึกฝนให้มีความสามารถ เขายังต้องทนต่อความยากลำบากและความยากจนเหมือนกัน

คุณปู่บอกว่า พวกเขาจะไม่รู้ว่าจะทะนุถนอมทุกสิ่งที่มีตอนนี้ได้ยังไง หากพวกเขาไม่เคยอดทนต่อความยากลำบากหรือความยากจน

ในการอบรมในครอบครัว พวกลูกชายของตระกูลอริยชัยกุลอย่างพวกเขา ทุกวันนอกจากต้องเรียนหนังสือแล้ว ก็ต้องพยายามหาทางยืนด้วยลำแข้งของตนเอง อยากกินอะไร ก็ต้องทำเอง อยากซื้ออะไร ก็ต้องหาวิธีหาเงินมาซื้อเอง ถ้าหาเงินเองไม่ได้ก็ต้องยากจนเหมือนกัน

เทวิกาถามด้วยความสงสัย “การสั่งสอนที่บ้านนายน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“จริงๆ แล้วมันเป็นเกาะเล็กๆ ที่แยกตัวจากโลกภายนอก หลังจากอาศัยอยู่ที่นั่น ฉันก็ไม่อยากจะออกมาเลย มันสนุกมากเลยนะ”

“แล้วเมื่อไหร่จะพาฉันไปเที่ยวล่ะ？”

ยศพัฒน์ยิ้มและพูดว่า：“ได้สิ ถ้าเธออยากไปฉันก็จะพาไป”

เมื่อเข้าสู่สวนสาธารณะ ก็เห็นต้นไม้เขียวขจีปลูกไว้ทั้งสองข้างทาง

“ไม่ได้มาเดินเล่นที่สวนสาธารณะนานมากแล้ว”

“ต่อไปถ้ามีเวลาฉันจะพาเธอมาเอง”

เขาจะตอบสนองความต้องการของเธอในด้านความรักทุกอย่าง

“โอเค”

เทวิกาเอามือทั้งสองข้างโอบเอวของยศพัฒน์ไว้จากด้านหลัง

มองดูทิวทัศน์สองข้างทาง และลมเย็นก็พัดเข้ามา มันเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมมาก

ในเมื่อมาถึงสวนสาธารณะแล้ว ก็ต้องเที่ยวเล่นสักหน่อย

ยศพัฒน์หาที่จอดจักรยาน แล้วก็จูงมือภรรยาตัวน้อย และพาเธอไปเดินเล่นรอบๆ

มีคู่รักหลายคู่ออกเดตกันในสวนสาธารณะ

ยศพัฒน์อยากหาที่นั่ง แล้วก็นั่งคุยสวีทหวานกับภรรยา แต่ว่าก็หาที่ว่างไม่ได้เลย

ก็เลยสิ้นหวัง เขาเลยทำได้แค่พาเทวิกาไปปีนเขาแทน

ถึงแม้จะบอกว่าเป็นการปีนเขา แต่ว่าจริงๆ แล้วทางเดินนั้นมีบันได แค่เดินขึ้นไปเรื่อยๆ

ในฤดูร้อน อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยมาก

พอสามีภรรยาคู่นี้ปีนไปถึงกลางภูเขา สีท้องฟ้าก็เปลี่ยนไป และฝนก็ตกลงมาทันที

ฝนตกหนักและรวดเร็ว

นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ไม่รีบร้อน และน้อยคนที่จะพกร่มมาด้วย

โชคดีที่ยศพัฒน์รวดเร็ว อาศัยโอกาสก่อนที่ฝนจะตก พาเทวิกาวิ่งไปที่ศาลาชมวิวสามชั้น แล้วก็เดินขึ้นไปชั้นสาม และก็นั่งลงในตำแหน่งที่ดีมาก

“วิกา อะ”

ยศพัฒน์แอบยิ้ม “ถ้ายังงั้นพวกเราก็ต้องเดินแบบระวังๆ หน่อยน่ะสิ เดี๋ยวจะเผลอไปเหยียบลูกตาของพวกเขาเข้า”

“อยากออกไปเดินเล่นภูเขาท่ามกลางสายฝนไหม？”

เทวิกามองไปที่ฝนด้านนอกและพูดว่า “รอให้ฝนเบาลงหน่อยแล้วพวกเราค่อยไป”

แม้ว่าการเดินทางบนภูเขาท่ามกลางสายฝนจะมีสไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์ แต่ฝนตกหนักมาก และเสี่ยงต่อการที่ตัวเองจะเปียกไปด้วย

“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อร่มก่อนนะ”

ยศพัฒน์ลุกขึ้นและจะเดินไปข้างล่าง แต่ว่าเขาก็รู้สึกเป็นห่วงเทวิกาอยู่ ก็เลยลากเธอลงมาด้วย

และคู่สามีภรรยาหน้าตาดีคู่นี้ก็เป็นจุดสนใจของฝูงชนไม่ว่าจะไปที่ไหน

สายตาที่ชายหนุ่มมองมาที่ยศพัฒน์นั้นเต็มไปด้วยความอิจฉา ส่วนสายตาของผู้หญิงที่มองมาที่เทวิกาก็เต็มไปด้วยความริษยาเช่นกัน

พอซื้อร่มเสร็จ พวกเขาก็ซื้อน้ำมาด้วยสองขวด เมื่อฝนเริ่มเบาลง ทั้งคู่ก็ถือร่มและเดินทางต่อไปบนภูเขาทั้งๆ ที่ฝนโปรยปราย

หลังจากได้ฝนชำระล้าง ต้นไม้ใบหญ้าก็จะเขียวขจีขึ้น

ส่วนดอกไม้เล็กๆ พวกนั้น ก็ถูกฝนขนาดใหญ่ทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี ดูน่าสงสารมาก

ถนนบนภูเขาคดเคี้ยวและทอดยาวไปทุกทิศทุกทาง ไม่ว่าจะขึ้น-ลงเขาทางไหน ถนนแต่ละสายมีทิวทัศน์ที่แตกต่างกัน

คู่หนุ่มสาวเลือกใช้ถนนเส้นที่ตรงขึ้นไปบนยอดเขา

อาคารบนยอดเขาคล้ายวัด แต่ไม่ใช่วัด มีไว้ให้นักท่องเที่ยวได้พักผ่อนตอนที่เหนื่อยล้าจากการปีนเขา

ด้านหน้าอาคารเป็นพื้นที่เปิดโล่งทั้งหมด ปูด้วยกระเบื้องปูพื้นสี่เหลี่ยมเล็กๆ และพื้นก็พึ่งถูกล้างจนสะอาดด้วยสายฝนที่ตกหนัก

เมื่อไปถึงยอดเขาฝนก็หยุดตก

ยืนอยู่หน้าราวกั้นและมองลงไป ก็เห็นต้นไม้เขียวขจีอยู่ทั่วภูเขาและทุ่งนา

มองดูไกลๆ ภูเขาเป็นเรียงกันเป็นคลื่น และเนื่องจากฝนตกหนัก ฝนและหมอกก็ยังไม่จางไป โอบล้อมภูเขาจนกลายเป็นเมฆ

“สวยมากเลย！”

เทวิกาอุทานออกมา

ยศพัฒน์ มองดูใบหน้าด้านข้างของเธอ สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน และพูดออกมาว่า “สวยมากจริงๆ ！”