รักนะจุ๊บๆ คุณสามีพันล้าน นิยาย บท 87

เทวิกาสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา เธอหันหน้าไปสบตากับเขา เห็นถึงความรักในสายตาของเขา ตอนแรกเธอก็รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย ตอนแรกก็อยากจะหลบ แต่ว่ามันแค่แวบเดียวเท่านั้น ไม่นาน เธอก็สบตากับเขาอย่างใจเย็น

“ถึงแม้ว่าอากาศจะไม่ค่อยให้ความร่วมมือ แต่ว่า ฉันก็มีความสุขมากเลยนะ”

เทวิกาเอาหัวพิงไหล่เขา พร้อมกับยิ้มและพูดว่า “นี่เป็นเดตแรกของพวกเราเลยนะ”

“เธอมีความสุขก็พอแล้ว”

ยศพัฒน์จิ้มที่ริมฝีปากของเธอ “ต่อไป พวกเราก็ยังมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม จนเดตกันนับครั้งไม่ถ้วน ไม่ว่าเธออยากจะไปที่ไหน ฉันก็จะพาเธอไปเอง”

“พี่พัฒน์ นายดีกับฉันขนาดนี้ มันจะทำให้ฉันถลำลึกลงไปได้ง่ายมากเลยนะ”

“ฉันตกหลุมให้เธอไปตั้งนานแล้ว เธอก็เหยียบเข้ามาด้วยสิ พวกเราจะได้ตกหลุมรักไปด้วยกัน”

เทวิกายิ้ม และก็มองไปไกลๆ น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปกลายเป็นอึมครึม “ฉันกลัวจังเลย กลัวว่าถ้าตกลงไปแล้ว ฉันจะจมน้ำตาย”

“ฉันว่ายน้ำเป็น ไม่มีทางปล่อยให้เธอจมน้ำหรอก”

“แม่ฉันชอบบอกว่า การแต่งงานไม่ใช่เรื่องของคนสองคน พวกเราต้องรวมเข้ากับตระกูลต้นกำเนิดของกันและกัน ถึงแม้ว่าครอบครัวของฉันจะไม่ได้ถือว่าจน แต่ว่าก็แตกต่างจากครอบครัวของนายมาก นายบอกว่าผู้ใหญ่ในครอบครัวนานตามใจและเปิดกว้างมาก แต่ว่าฉันก็ยังกลัวว่าพวกเขาจะแยกพวกเราออกจากกัน”

คุณปู่กับคุณย่าเป็นคนสบายๆ และก็ไม่ได้รังเกียจที่เธอมาจากครอบครัวที่ธรรมดา

แต่ว่านั่นเป็นตอนที่ยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ไปมาหาสู่กันบ่อยๆ

ความขัดแย้งจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่ออยู่ด้วยกันเท่านั้น

“วิกา”

“หืม”

“ถ้าเกิดว่าฉันเล่าอะไรให้ฟัง เธอจะรับได้ไหม?”

เทวิกาเงยหน้าขึ้นมา เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาเป็นประกาย และจงใจแซวเขาว่า “คงไม่ใช่ว่านายมีลูกนอกสมรสอยู่แล้วใช่ไหม? ว่ามาสิ ถ้าเกิดว่านายอยากให้สถานะพวกเขา ฉันก็พร้อมไปหย่าที่อำเภอตลอดเวลาเลยนะ”

ยศพัฒน์เขกหน้าผากเธอเบาๆ หนึ่งที “เธอคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย ฉันจะไปแอบมีลูกนอกสมรสได้ยังไงกัน ในเมื่อสายตาฉันมีแค่เธอ นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้าตาฉันทั้งนั้นแหละ”

เขาใช้เวลา11ปีในการรอคอยให้เธอเติบโต และให้เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้แต่งงาน เขาก็ต้องดูแลเธอดีเป็นพิเศษ ตลอดชีวิตนี้ ถ้าเกิดว่าเธอไม่จากไป เขาก็จะไม่มีวันทิ้งเธออย่างแน่นอน

“เธอฝันแปลกๆ มาสองครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงเสียสติในฝันของเธอน่ะ เธอมีความรู้สึกคุ้นเคยบ้างไหม?”

เทวิกาย้อนกลับไปนึกถึงความฝันเมื่อสองครั้งก่อน และพูดว่า “ฉันรู้สึกสนิทสนมกับหญิงสติไม่ดีคนนั้นยังไงก็ไม่รู้นะ”

“วิกา ถ้าเกิดว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวที่แท้จริงของพ่อกับแม่ เธอจะเชื่อไหม?”

เทวิกาชะงักไป

เธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพ่อกับแม่งั้นเหรอ？

มันจะเป็นไปได้ยังไง

ในอัลบั้มรูปของแม่เธอมีรูปเธอตอนเด็กๆ ตั้งเยอะแยะ

“ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันคือลูกสาวของพ่อกับแม่ ถ้าเกิดว่าฉันถูกเก็บมาเลี้ยง คนในหมู่บ้านของพวกเราคงพูดกันหมดแล้ว”

คนในหมู่บ้านซุบซิบกันเก่งจะตาย

มีคนเก็บเด็กมาเลี้ยง ก็ยังไม่สามารถเก็บเป็นความลับได้เลย เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงรู้เร็วมากว่าตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพ่อกับแม่

ถ้าเกิดว่าเธอคือคนที่บ้านตระกูลวาชัยยุงเก็บมาเลี้ยง คนในหมู่บ้านคงบอกเธอตั้งนานแล้ว

แต่ว่าเธอเติบโตมาในหมู่บ้าน และไม่เคยมีใครพูดมาก่อนว่าเธอไม่ใช่ลูกของพ่อกับแม่ มีแต่บอกว่าเธอไม่เหมือนพ่อกับแม่เท่านั้นเอง แต่ว่าแม่ของเธอก็บอกว่าเธอหน้าเหมือนยาย ส่วนแม่ของเธอหน้าเหมือนปู่

“ฉันบอกว่าถ้า ถ้าเกิดว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพ่อกับแม่ และถ้าเกิดว่าพ่อกับแม่ที่แท้จริงของเธอมีทั้งเงินและสถานะทางสังคมล่ะ……”

เทวิกาหัวเราะ เสียงหัวเราะของเธอตัดบทของยศพัฒน์

“พี่พัฒน์ นายน่าจะดูละครเยอะไปนะ ฉันก็แค่ฝันเหมือนกันสองครั้งเท่านั้นเอง ขนาดสิ่งที่ฉันเขียนยังไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันเลย พี่คิดเยอะกว่าฉันอีกนะเนี่ย”

ยศพัฒน์มองเธอเงียบๆ